--- Opinie, pytania, odpowiedzi - część 5

Punktem wyjścia do napisania dzisiejszego posta jest niżej załączony dialog.

Spróbuję przedstawić swoje zdanie, nie będzie to chyba łatwe, ponieważ temat jest wbrew pozorom dosyć kontrowersyjny.

Chodzi o to, że Komitet Praw Dziecka ONZ zaleca nam (póki co nie ma władzy ustawodawczej) likwidację „okien życia”. Okazuje się, że ta forma „oddania dziecka” narusza prawo dziecka do tożsamości, a tym samym jest niezgodna z „Konwencją o prawach dziecka”.

Z drugiej strony mamy prawo do życia.

W związku z tym, hipotetycznie rozważamy problem, co jest ważniejsze – życie czy tożsamość.

Pierwszą myślą, która się nasuwa jest oczywiste stwierdzenie, że najważniejsze jest życie.

Pewnie po przeczytaniu wstępu każdy myśli, że podpisuję się wszystkimi rękami za pozostawieniem „okien życia”.

W zasadzie tak – może jedną ręką. Mimo wszystko mam też pewne wątpliwości.

W którymś artykule napisałem, że gdybym teraz się dowiedział, że nie jestem dzieckiem rodziców, którzy mnie wychowywali, to i tak wybrałbym właśnie to życie i nie tęskniłbym do życia w rodzinie biologicznej (która wiele lat temu nie była zdolna mnie wychowywać).

Jednak mimo wszystko chciałbym znać swoje pochodzenie.

Każdy człowiek do prawidłowego funkcjonowania potrzebuje stabilizacji życiowej, a stabilizacja to między innymi poczucie korzeni, tożsamości oraz przynależności. To również poczucie identyfikacji kulturowej, światopoglądowej, religijnej. Dzieci, które mają poczucie stabilizacji potrafią odnaleźć siebie w życiu, potrafią łączyć przeszłość z teraźniejszością i z ufnością patrzyć w przyszłość.

Dzieci, które trafiają w opiekę zastępczą najczęściej bardzo skrzętnie przechowują rozmaite pamiątki z wcześniejszego okresu, mają wspomnienia.

Opisałem kiedyś Sztangę (trzynastoletnią dziewczynkę). Wówczas zwróciłem uwagę na to, że w momencie opuszczania mieszkania, zabrała z sobą legitymację, książeczkę zdrowia, akt urodzenia.

Przyjechała do nas w podartych trampkach i jednej bluzce (mimo, że jak się później okazało, miała swoją garderobę, która „dojechała” do nas później).

Dopiero po kilku dniach dotarło do mnie, że zabrała z sobą również album ze zdjęciami.

Chyba wielokrotnie go oglądała, bo wyglądał jak biblioteczny „Pan Tadeusz” - czytany przez setki uczniów. W późniejszym okresie zdawała sobie sprawę z tego, że do mamy już nie wróci, a jednak do albumu wracała bardzo często.

Naszym zadaniem, jako rodziców zastępczych (oczywiście w takim samym stopniu dotyczy to rodziców adopcyjnych) jest akceptacja dziecka takim jakie jest, wraz z jego pochodzeniem i korzeniami.

Dzieci z „okien życia” są w pewien sposób z tego odarte. Większość osób (również dzieci) skupia się na tym, co się dzieje „tu i teraz”, chociaż to co robią dzisiaj i jutro jest związane z tym, co chcą osiągnąć w przyszłości. Czasami nawet przeszłość może mieć mniejsze znaczenie, bo przecież nie warto rozpamiętywać porażek. Co najwyżej można wspominać sukcesy, ale upajanie się nimi nie ma większego sensu. Jednak brak poczucia tożsamości może destrukcyjnie wpływać na planowanie przyszłości. Niektórzy podkreślają, że można zakochać się we własnej siostrze lub bracie (nic o tym nie wiedząc). Uważam jednak, że ważniejsza jest świadomość tego, co odziedziczyliśmy w genach (np. prawdopodobieństwo wystąpienia jakichś chorób – głównie psychicznych).

Większość ludzi chce znać prawdę, nawet jeżeli jest ona okrutna. Tylko nieliczni lubią być oszukiwani wypierając ze swojej świadomości pewne fakty. Ludzie z „okna życia” nie wiedzą o sobie nic. Jest to taki trzeci „stan świadomości” - być może najgorszy.

Ale co jest alternatywą dla „okien życia”? Co proponuje nam ONZ?

W zasadzie proponuje nam „porody anonimowe”. Ale są one tak anonimowe, że jednak dziecko będzie miało dostęp do danych osobowych matki (np. w Niemczech po 16 roku życia).

Na dobrą sprawę coś takiego już mamy. Różnica polega tylko na tym, w jakim urzędzie przechowywane jest nazwisko matki.

Kilka tygodni temu przedstawiłem historię IROKEZA. Jego mama urodziła go w szpitalu i zrzekła się praw do chłopca – dając mu szansę życia w rodzinie adopcyjnej.

Z tego co wiemy – Dakota i Paco nie będą ukrywać przed chłopcem, że jest dzieckiem adoptowanym. Kiedyś będzie mógł odszukać swoją mamę biologiczną. Myślę, że jeżeli to zrobi, to dlatego aby jej podziękować za decyzję, którą kiedyś podjęła. A nawet jeżeli nigdy się z nią nie spotka, to przynajmniej będzie wiedział kim była.

W zasadzie zgadzam się z opiniami, że kobiety, które aktualnie porzucają swoje dzieci, zostawiając je gdziekolwiek – w lesie, komuś pod drzwiami, na śmietniku (o zgrozo!!!), nadal będą tak robić.

Dlatego też „okna życia” nie są rozwiązaniem dla takich osób.

Aby pozostawić dziecko w „oknie życia”, mimo wszystko trzeba sobie zadać trochę trudu. Przede wszystkim trzeba się dowiedzieć, gdzie takie okno się znajduje. Ba! Trzeba też wiedzieć, że coś takiego w ogóle istnieje.

Może poród anonimowy byłby dla tych mam alternatywą – ale mógłby się pojawić kolejny

problem - prawa do ochrony danych osobowych. Przecież nie każda kobieta chce, aby jej dziecko poznało jej nazwisko (nawet za kilkanaście lat). Dlatego wydaje mi się, że to właśnie „okna życia” są alternatywą.

Podsumowując, skłaniam się ku takiemu rozwiązaniu, aby pozostawić „okna życia” i jednocześnie wskazywać propozycje alternatywne.

I jeszcze coś innego mnie zastanowiło.

Dzieci poczęte metodą „in vitro”, gdzie nasienie pochodzi od niewiadomej osoby, też w pewien sposób mają zaburzoną tożsamość (z tego co wiem, dane osobowe dawcy są utajnione), a jakoś nikomu to nie przeszkadza.