sobota, 14 lipca 2018

KAPSEL...


Dzisiejszy wpis jest „zlepkiem” rozmaitych myśli, które zapisuję sobie w momencie, gdy coś się dzieje, kiedy muszę zanotować to, co za chwilę uleci z mojej pamięci.
Nie będzie to ładny opis, ale z pewnością przekazujący wiele informacji dotyczących pracy z trudnym dzieckiem. Chłopiec do takich należy, chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że może pojawić się w naszej rodzinie dziecko, które go zdecydowanie „przerośnie”.

(...)

Kapsel przeżywa ostatnio trudne chwile, a wraz z nim wszyscy dookoła. Ja sobie już odpuszczam odbiory go z przedszkola, bo praktycznie nie ma dnia, żeby panie się na niego nie skarżyły. Najprawdopodobniej jest to związane z faktem spotykania się Sasetki i Marudy z rodzicami adopcyjnymi. Kolejne dzieci, które znalazły nową rodzinę – a on ciągle w tym samym miejscu.
Kilka jego występków z ostatniego czasu:

  • Zapchał w przedszkolu ubikację rolkami papieru toaletowego (trzeba było wezwać pana Miecia).
  • Rozrzucił po ogródku przedszkolnym wszystkie zużyte baterie (z pudła, do którego można je wkładać).
  • Powykręcał i porozbijał dostępne mu żarówki.
  • Rozlał talerze z zupą innym dzieciom, tylko dlatego, że jemu podano jako drugiemu w kolejności (a nie pierwszemu).
  • W ciągu 15 minut usypiania bliźniaków, dorwał się do zapasów słodyczy, zjadając kilka czekolad, rozpakowując przy okazji inne ciastka i cukierki.
  • Uwalił kupę na deskę sedesową, wytarł dupsko przyklejając zużyty papier do ściany.
  • Nasikał na klapę (może zapomniał jej podnieść, albo chciał zaznaczyć swój teren).
  • Powyrzucał zabawki przez okno w swoim pokoju (zapychając rynnę).
  • Wyskoczył z kolejki w wesołym miasteczku.
  • Rzucił rowerem w samochód (na szczęście mój).
  • Rozsypał na tarasie zapasy węgla drzewnego.
  • Oberwał z liści laurowiśnię.
  • Rozlał na podłodze łazienki cały płyn do kąpieli.
  • Wysmarował balsamem do ciała wewnętrzne elementy suszarki do odzieży.


Nie trzeba być psychologiem, aby dojść do wniosku, że chłopiec ma zaburzenia więzi. Od dawna już się do nas nie przytula, chociaż siada na kolana każdemu, kto przyjdzie w odwiedziny.
Mówi, że nas nie lubi. Potrafi napluć nam w twarz. Kwestią czasu jest podniesienie na nas ręki. Staje się agresywny. Jest niebezpieczny w stosunku do innych, ale również do siebie. Ostatnio wracając z trampoliny, uderzył Marudę w głowę. Tłumaczył potem, że ten chciał go ugryźć. Może była to jakaś projekcja wcześniejszych zapisów w pamięci, ponieważ doskonale widziałem całą sytuację i w danej chwili nic takiego nie miało miejsca. Umysł Kapsla jest nieprzewidywalny. Kilka dni temu, gdy wrócił ze spaceru, zdjął buty i rzucił je przed siebie. Poprosiłem, aby je ułożył obok innych. Reakcja była zupełnie nieadekwatna do sytuacji. Zaczął wrzeszczeć, rzucił się na podłogę i walił w nią głową. Podobnie jest w przedszkolu. Czasami bez jakiegoś konkretnego powodu, zaczyna uderzać głową w ścianę, albo w podłogę. Gdy dzieci robią wycinanki, Kapsel siedzi przy osobnym stoliku i pilnuje go jedna z pań. Wszyscy boją się zostawić chłopca z nożyczkami w ręce, w towarzystwie innych dzieci. W zasadzie można powiedzieć, że chłopiec ma indywidualny tryb nauczania przedszkolnego. Polega on na tym, że panie przedszkolanki pozwalają mu już na wszystko, co nie zagraża ani jemu, ani innym dzieciom. Bywa, że gdy te mają zajęcia w sali, Kapsel nagle czuje potrzebę nakarmienia ślimaków w ogrodzie. Istnieją w takich przypadkach dwa rozwiązania. Albo chłopiec pójdzie nakarmić te ślimaki, albo zacznie wrzeszczeć i uderzać głową w ścianę – co zwyczajnie wzbudza strach u innych dzieci. Tak więc panie wybierają opcję korzystną dla większości i jakoś próbują doczekać do wakacji.

(...)

Ostatniego dnia pobytu Kapsla w przedszkolu, panie przedszkolanki chyba tak bardzo się cieszyły, że już go nigdy nie zobaczą, że nawet uściskały Majkę... a może tylko ją tak lubią.

(...)

Chłopiec ma stwierdzone upośledzenie w stopniu umiarkowanym. Nie trzeba było niczego "naciągać". Oblał test z kretesem.
Nie rozumiem jego umysłu.  
Potrafi otworzyć drzwi, mówiąc "Proszę, Pani wchodzi pierwsza", a nie może nauczyć się dni tygodnia.

(…)

Kapsel jest w pewien sposób monitorowany przez psychologów. Majka raz w tygodniu bierze udział w warsztatach, które mają to do siebie, że prowadzące je osoby dostosowują program do indywidualnych potrzeb rodzin zastępczych. Historia chłopca w zasadzie zdominowała te zajęcia.
Od jakiegoś czasu Kapsel za swoje przewinienia dostaje kary. Polegają one na wyprowadzeniu go do swojego pokoju. Czasami zwyczajnie go pacyfikuję i wynoszę na piętro. Chłopcu to w zasadzie w żaden sposób nie pomaga. Kapsel zupełnie nie ogarnia łańcucha przyczynowo-skutkowego. Po kilku minutach od przewinienia, wie tylko tyle, że jesteśmy na niego źli. Nie pamięta tylko dlaczego? Odizolowanie go na pewien czas od pozostałych członków rodziny, ma spełnić dwie funkcje. Chronić inne dzieci, które zwyczajnie się boją (widząc wrzeszczącego i rzucającego się po ziemi ośmiolatka), oraz chronić jego samego (przed nami – czasami mam wrażenie, że mógłbym zrobić mu krzywdę). Niedawno, gdy Majka odesłała go do swojego pokoju (i poszła tam razem z nim), oczywiście wrzeszczącego przez całą drogę po schodach, nagle usłyszałem krzyki „ała, ała!!!” Już myślałem, że Majka w końcu nie wytrzymała i chłopak dostał „wpierdol”. Okazało się, że tak rzucił się na podłogę, że zaczęły go boleć plecy (przynajmniej tak mówił). Bywa też, że po takich napadach złości, skarży się na ból głowy. Być może miewa jakieś drobne wstrząśnienia mózgu.

Chłopiec ma manię zbieractwa. Chodzi po pokojach i zabiera do siebie rozmaite przedmioty. Tak więc, gdy ostatnio szukałem dziurkacza, to najpierw zajrzałem pod łóżko Kapsla. Nawet się ucieszyłem, że nie muszę dalej szukać. Pani psycholog z integracji sensorycznej powiedziała nam kiedyś, że chłopiec w którymś momencie zacznie wyciągać rzeczy ze śmietnika... no i właśnie to się stało.

Rodzice biologiczni dzieci przebywających w rodzinach zastępczych (lub placówkach opiekuńczych) mają prawo się z nimi spotykać. Wychodząc z tego założenia, zgodziliśmy się na spotykanie się chłopca z jego mamą (mimo że poprzednie pogotowie ucięło wszelką styczność). W tej chwili muszę stwierdzić, że był to nasz błąd. Chłopak jest zupełnie „rozjechany”. Cały czas żyje w zawieszeniu, w oczekiwaniu, że któregoś dnia wróci do mamy.
Nie wróci. Opinia biegłych, po badaniu kompetencji rodzicielskich mamy, jest jednoznaczna.

Ostatnio wpłynął do sejmu projekt nowelizacji ustawy, zapewniający pełnomocnika każdej rodzinie, której odebrano dziecko.
A może przydałby się pełnomocnik Kapslowi? Ktoś, kto byłby mądrzejszy od nas. Ktoś, kto zadbałby o jego interes. Ktoś, dla kogo ważne byłoby dobro dziecka, a nie dobro jego rodzica.
Póki co, stajemy się samozwańczymi pełnomocnikami dla Plotki. Jej mama już pisze skargi na nas do PCPR-u.

Co dalej z Kapslem?
Pojawia się coraz więcej pytań. Czy koniecznie należy szukać dla niego jakiejś rodziny?
Ostatnio dostaliśmy propozycję umieszczenia go w pewnej placówce specjalizującej się w opiece nad dziećmi jego pokroju. Nie dociekałem jeszcze, jaki jest status prawny tej placówki, ale myślę że jest to pewnego rodzaju specjalistyczny Dom Pomocy Społecznej.

(…)

Tak, jest to DPS. Majka rozmawiała już z dyrektorem tej placówki. Nawet mają wolne miejsce... teraz. Niestety jest to kilkadziesiąt kilometrów od miejsca zamieszkania mamy, chociaż ta deklaruje, że pojedzie za nim na koniec świata. Zobaczymy.

(...)

Kapsel robi bardzo dobre pierwsze wrażenie. Przez jakiś czas funkcjonuje poprawnie, nawet jeżeli nie robi postępów, których opiekująca się nim rodzina by oczekiwała. Potem jest coraz gorzej.
Aktualnie podchodzimy do chłopca zadaniowo. Korzystamy z wszelkiego rodzaju porad, uwag, sugestii. Niedawno dostałem na powiązany z blogiem adres mailowy takiego rodzaju informację (wraz ze zgodą na jej upublicznienie):

Trochę zastanowiła mnie opisywana przez Ciebie historia Kapsla - znalazłam w niej trochę analogii do jednego dziecka - obecnie prawie 6 lat. 
Jeszcze rok temu dzieciak wykazywał bardzo zbliżone do opisywanych przez Ciebie zachowań Kapsla - zero pamięci wbudowanej, dwuwersowa kwestia na jasełkach w przedszkolu była zupełnie poza jego zasięgiem, bardzo duża chwiejność emocjonalna, wybuchy szału przy kolejnej próbie rozwiązania łatwego zadania, wbudowana niezdarność, ciągle tłuczone talerze. Często mieliśmy wrażenie, że mówimy do ściany, że dziecko albo nas ignoruje albo nie słyszy. I tępe patrzenie w telewizor (na granicy wyłączenia się), mógł być bez głosu, ważne były migające obrazy.
Rozwiązanie przyszło przypadkiem ostatnią jesienią - wraz z badaniem EEG. Okazało się, że w głowie chlopaka cały czas szalała burza, wyładowanie za wyładowaniem odpowiedzialne były za małe wyłączenia świadomości - po kilka- kilkanaście- sekund co kilka minut. Przez 5 lat nikt się nie zorientował - dziecko opóźnione psycho-ruchowo, było badane przez wielu specjalistów.
Od listopada jest na lekach. W badaniu - teraz bardzo nieliczne wyładowania. Pamięć cudem się pojawiła. Dziecko, znacznie się uspokoiło - jest w stanie zarejestrować co się dzieje dookoła. Kończą się furie. Chłopak zaczyna nadrabiać.
Telewizja zgodnie z zaleceniami - całkiem odstawiona (miganie obrazu powodowało nasianie wyłączania się). Szczególnie charakterystyczny był brak pamięci krótkotrwałej (okazało się, że każde wyładowanie ją poniekąd czyściło) i niezorientowanie w sytuacji (jakby nie słyszał co się do niego mówiło - no, bo rzeczywiście nie słyszał, jeżeli kwestia wypowiedziana trafiała akurat w moment resetu).

Pomyślałam, że napiszę, bo a nuż, może to być jakiś trop, a może już próbowaliście tej ścieżki? U nas pomogło, ale nie było łatwo, bo specjaliści wiele z opisanych przez mnie zachowań tłumaczyli zaniedbaniami, traumą, fasem. Pewnie, że nie rozwiązuje wszystkich problemów, ale różnica jest ogromna.”


Był to pewnego rodzaju katalizator, który doprowadził do szeregu konsultacji ze specjalistami. Zbiegło to się też w czasie, gdy wszystkie osoby mające jakikolwiek kontakt z chłopcem, zaczęły zauważać, że zaczął się on zmieniać. Niestety na gorsze... stał się agresywny. Zaczął zagrażać nie tylko sobie, ale też innym dzieciom. To spowodowało, że zaczęliśmy rozważać pójście z chłopcem do psychiatry.
Zrobiliśmy Kapslowi EEG. Opisy fal beta i theta niewiele mi mówią, natomiast wnioskiem z badania było to, że czynności bioelektryczne mózgu są niezaburzone. Czyli od tej strony, chłopiec jest zupełnie normalny.
Niestety neurolog stwierdził, że to badanie nie miało większego sensu, bo zostało wykonane nie w tej fazie funkcjonowania co trzeba. Zostało wykonane w fazie snu, a powinno być zrobione w fazie czuwania (w tym konkretnym przypadku). Podważył również zasadność udania się do psychiatry. Ale dostaliśmy za to skierowanie na kompleksowe badanie w szpitalu. Kapsel będzie miał ponownie wykonane EEG, rezonans, tomografię i parę innych rzeczy.
Po raz kolejny okazało się, że jednak bycie rodziną zastępczą trochę skraca terminy. Nie musimy czekać do przyszłego roku. Majka była na rozmowie z neurologiem w szpitalu. Ten z kolei uznał, że konsultacje psychiatryczne są jak najbardziej wskazane, będąc uzupełnieniem badania szpitalnego.

(…)

Będziemy diagnozować bliźniaki pod kątem FAS, więc Kapsel też się załapie. Czasami mam wrażenie, że chłopak ma już wszystkie istniejące na świecie zaburzenia.

(…)

Udaliśmy się jednak do psychiatry. Póki co, to Kapsel był pacjentem, a nie my. Staraliśmy się o spotkanie z bardzo uznanym psychiatrą dziecięcym. Jednak nawet wizyty prywatne miały termin końca roku. Poszliśmy więc „za darmo” do innego psychiatry, ale z terminem za trzy dni. Być może lekarz ten nie jest wybitny, chociaż słyszeliśmy o nim całkiem dobre opinie.
Podobno do psychiatry należy się udać, gdy ktoś w jakikolwiek sposób stanowi zagrożenie dla siebie lub innych. Nie wiedzieliśmy o tym. Dotychczas zalecano nam tylko konsultacje z psychologami. Być może trudno jest powiedzieć rodzicowi (nawet zastępczemu) – pana dziecko potrzebuje psychiatry. W każdym razie, Kapsel od jakiegoś czasu jest na lekach. Majka widzi poprawę. Jednak czasami się zastanawiam, czy nie są to leki-placebo dla niej. Owszem, Kapsel wpada w szał już tylko dwa razy dziennie, a nie pięć.

(…)

Leki chyba zaczynają działać. Kapsel jest bardziej przytłumiony. Nawet zaczął się przytulać, wchodzić na kolana. Majka mówi: „cztery kropelki na dobę, a ile radości”. Czasami mnie korci, aby mu trochę podebrać.
Zaczynam się jednak zastanawiać, czy nie spowoduje to zupełnie niezamierzonego skutku. Nie chcemy przecież dziecka kołyszącego się w przód i w tył, i mówiącego „chcę do mamy”. Psychiatra zapewnia, że zapisana dawka jest zupełnie bezpieczna.

(…)

Big Ben jakimś cudem załatwił nam szybki termin analizy osobowości chłopca pod względem zaburzeń posttraumatycznych.

(...)

Wiem, że wiele osób powie, iż każde dziecko zasługuje na rodzinę (niezależnie od stopnia upośledzenia, czy choroby). Tylko, że ta rodzina musiałaby być niezwykle świadoma. Nie chciałbym, aby za dwa lata znalazła się w punkcie, w którym my teraz jesteśmy. Rozumowo dociera do mnie, że chłopca należy chwalić za wszystko co zrobi, nawet jeżeli zrobi to nieudolnie, niedbale (choć wiadomo, że potrafi lepiej). Ale jest to strasznie trudne (przynajmniej dla mnie). Kapsel ustawicznie przynosi mi laurki. Najczęściej jest to kilka kresek, albo jakaś zupełna abstrakcja. Ja mówię mu „dziękuję”, a Majka „narysuj ładniej, bo potrafisz”. Z psychologicznego punktu widzenia, podobno ja postępuję lepiej. Tyle tylko, że ja mam „olew”, a Majka chce chłopaka jeszcze czegoś nauczyć. Ostatnio zaczął do mnie mówić „tato”...a ja planuję oddać go do DPS-u. Nie mam pojęcia jaka klapka mu się nagle przestawiła. Jednak już niedługo coś zacznie się dziać w jego sprawie. Bo musi się zacząć dziać. Kapsel uczęszcza na wszelkie możliwe zajęcia, aby jak najkrócej przebywał w domu. Chronimy w ten sposób siebie i inne mieszkające z nami dzieci. Chłopcu to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie – lubi gdy coś się dzieje, gdy może spędzić czas poza domem.

(…)

Przez chwilę pojawiła się szansa na rodzinę adopcyjną. Tyle tylko, że chłopak jest zbyt stary i nie można już wziąć na niego urlopu macierzyńskiego, co w jego przypadku byłoby bardzo ważne.

Rodzina zastępcza? Niestety (a może na szczęście) zbyt dużo o chłopcu przekazałem w swoich opisach. Kapsel wymagałby bardzo świadomej rodziny, najlepiej nieposiadającej innych dzieci. My mamy już dorosłe córki, ale nawet taka sytuacja powoduje, że wiele zachowań chłopca, je przerasta. Problematyczne jest choćby dzielenie wspólnej toalety. Porozrzucaną po podłodze brudną bieliznę, czy zużyte pieluchy, możemy jakoś ogarnąć. Trudno jednak zapewnić, że siadając w nocy na klapę nie napotka się na kawałek kupy chłopca. Jemu to zupełnie nie przeszkadza, ale innym już może.

Powrót do mamy biologicznej?
Teoretycznie takie rozwiązanie wszystkich by satysfakcjonowało.
Kapsel tego oczekuje, jego mama również. Dla nas byłoby to szybkie rozstrzygnięcie sprawy, dla PCPR-u kolejny zamknięty temat. Nikt też nie musiałby łożyć na dalsze utrzymywanie chłopca. A jednak jest to najmniej oczekiwane rozwiązanie i wbrew pozorom najbardziej szkodliwe dla przyszłości Kapsla. Gdy patrzę na historię chłopca, to dochodzę do wniosku, że błędem było pozwolenie na kontakty z mamą. Kapsel sobie z tym zupełnie nie radzi. Dużo lepiej funkcjonował na samym początku, gdy była ona tylko mamą z opowiadań, a nie fizyczną - z którą można się spotkać, porozmawiać. Całe nasze postępowanie jest zatem dbaniem o dobro mamy, a nie o dobro Kapsla.
Niestety w mojej ocenie, dziewczyna sama potrzebuje pomocy psychologa. Jej huśtawka nastrojów powoduje, że Majce bardzo trudno się z nią rozmawia. Bywa, że dziękuje nam za opiekę nad chłopcem. Czasami roztkliwia się i płacze w słuchawkę, jak to los ją skrzywdził. Są też jednak rozmowy, w których zarzuca nam, że zrobiliśmy z Kapsla wariata, który musi być na psychotropach. Może ma rację. W końcu dwa lata temu nam też wydawał się całkiem normalny.

(...)

Przejdę do ostatnich konsultacji psychologicznych, które zawdzięczamy Big Benowi. Moim zdaniem, to one dają najwięcej wskazówek związanych z pytaniem „co dalej?”
Kapsel jednak dysocjuje. Jest to pewnego rodzaju rozdwojenie osobowości, będące następstwem istnienia jakiejś traumy. Tak przynajmniej ja to zrozumiałem. Problem polega na tym, że chłopiec przechodzi już z etapu rozpaczy, do etapu rezygnacji. Niestety jest to stan, z którego jest już bardzo ciężko wyjść – nawet poprzez długotrwałą terapię.
Przeciętny rodzic nie zwraca uwagi na pewne detale, które dla psychologa są kluczem w diagnozowaniu pewnych zachowań. Akty buntu są typowe dla etapu rozpaczy. Kapsel wpada jeszcze czasami w szał. Bywa, że przychodzi z pytaniem „czy mogę pójść do swojego pokoju?”. W połowie drogi po schodach, zaczyna wrzeszczeć „ja nie chcę iść do swojego pokoju!”. Nie wali już głową w ścianę, za to tupie nogami w podłogę i po chwili krzyczy „ałaaaaa!”.
O etapie rezygnacji świadczy między innymi rozdawnictwo. Kapsel od zawsze trudnił się zbieractwem. Nie jest to kradzież, ponieważ zabiera środki niskocenne. Kawałki papierków, zakrętki od słoików – krótko mówiąc „śmieci”. Jednak gdy kiedyś szukałem zszywacza, to najpierw zajrzałem pod łóżko chłopca, i oczywiście go tam znalazłem. Frustrujące jest to, że Kapsel chodzi nad ranem po wszystkich pokojach, otwiera szafy, szuflady i zabiera sobie jakieś trofea. Jednak o tym, że z psychologicznego punktu widzenia, jest on już w ciężkim stanie, świadczy to, że potrafi to wszystko oddać zupełnie obcym osobom – na zawsze.
Kapsel potrzebuje jak najszybszej terapii. Tyle tylko, że najpierw musi wyjść ze stanu zawieszenia. Nie możemy więc my zacząć tego procesu. Mogłoby to spowodować pewnego rodzaju „efekt jojo”. Chłopcu potrzebna jest świadomość, że wreszcie przebywa w miejscu docelowym. Może to być nawet Dom Dziecka, albo Dom Pomocy Społecznej. Mama chłopca zaczęła już nawet oswajać się z tą myślą. Problemem może być jednak to, jak ją przekonać, aby nie mamiła go opowieściami, że się stara i wkrótce zamieszkają razem.
Ratunkiem byłaby rodzina zastępcza, w której chłopiec mógłby przepracować swoje traumy, która poświęciłaby się bezgranicznie. Rodzina, w której byłby on jedynym dzieckiem, a mama nie musiałaby chodzić do pracy. Najlepiej, gdyby była to mama rozumiejąca potrzeby takich dzieci od strony zawodowej (psycholog, pedagog).
Nie ma takich rodzin. Przynajmniej w naszym kraju. Ostatnio dowiedzieliśmy się, że ośrodki adopcyjne otrzymały wytyczne dotyczące adopcji zagranicznych. Możliwe jest tylko łączenie rodzeństw. Biada więc temu ośrodkowi, który zechciałby skierować Kapsla do rodziny zagranicznej. Zresztą i tak by nie przeszedł kwalifikacji w jednym z dwóch katolickich ośrodków adopcyjnych, które mają „licencję” na adopcje zagraniczne. Przykre to wszystko.
Aktualnie ograniczyliśmy spotkania chłopca z mamą do dwóch w miesiącu. Teoretycznie najlepszym rozwiązaniem byłoby zerwanie wszelkich kontaktów. Nie zrobimy tego, ponieważ chłopiec najprawdopodobniej trafi do placówki, w której nadal będzie się z mamą spotykał. Nie wyrazimy jednak zgody na urlopowanie chłopca. Nie będą się też kontaktować telefonicznie. Wbrew pozorom, ta druga sytuacja jest dla Kapsla dużo gorsza. Bezpośrednie spotkanie powoduje, że odbiera mamę taką jaka jest w danej chwili. W rozmowie telefonicznej wizualizuje ją sobie, sięgając pamięcią do czasu, gdy byli razem. Jest to dla chłopca impuls wybijający, niezależnie od tego jak wówczas było.
Kapsel zapytany, dlaczego robi źle, zawsze odpowiada w dwojaki sposób. Albo „nie wiem”, albo „bo tęsknię za mamą”. Zdaniem psychologa, chłopak wcale nie tęskni za tą konkretną osobą. On tęskni za byciem kochanym, przytulanym, tęskni do stabilizacji... jakiejkolwiek.
My już mu tego nie zapewniamy. Jesteśmy tylko tymczasowymi opiekunami.

Zadaliśmy pytanie, jak nasze postępowanie wpłynęło na rozwój całej sytuacji? Co byłoby, gdyby chłopiec nie został odebrany mamie?
Zostaliśmy po raz kolejny pocieszeni, że nie mogliśmy zrobić nic więcej, poza tym co zrobiliśmy. Ale czy na pewno? Są to wątpliwości, na które nigdy nie będziemy w stanie sobie odpowiedzieć.
Zmiana miejsc zamieszkania, przebywanie z innymi dziećmi (które odchodziły do adopcji, a Kapsel ciągle tkwił) w pewien sposób przyspieszyły pewne zachowania. Gdyby chłopak nadal mieszkał z mamą, to najprawdopodobniej wszystko wybuchłoby ze zdwojoną siłą w momencie pójścia do szkoły.
Jesteśmy już zmęczeni Kapslem. Może nawet nie nim samym, ale tym jak destrukcyjnie wpływa na zachowania innych dzieci. Nasz PCPR to rozumie. Czasami mam wrażenie, że zaczyna się już martwić o nasze zdrowie psychiczne.
Sąd daje sygnały, że na najbliższej rozprawie, chciałby podjąć ostateczną decyzję. Nie podejmie jej. Nie istnieje żadna rodzina zastępcza, która zechciałaby się zaopiekować chłopcem. Nie wskaże też żadnej placówki, jako przyszłego domu chłopca, bo przecież jeszcze czekamy na orzeczenie o niepełnosprawności (co wcale nie jest takie oczywiste).

Nadejdzie jednak dzień, gdy chłopiec od nas odejdzie. Pamiętam z dzieciństwa, jak cieszyłem się z pierwszego dnia wakacji – był on piękny. Tym razem, podobno będzie inaczej. Zdaniem psychologa przeżyjemy żałobę. Zaczniemy tęsknić. Nie będzie to jednak żałoba po Kapslu (chociaż tak nam się będzie wydawało), ale po naszej bezsilności, z którą musieliśmy się zmierzyć.
Gdy odchodzą od nas dzieci do rodziny adopcyjnej, to pewne ich zachowania zaczynają nas irytować. Coś co było dotychczas zupełnie normalne, nagle staje się nieakceptowalne, a przynajmniej denerwujące. Jest to podobno mechanizm obronny naszego umysłu. Takim samym mechanizmem obronnym organizmu, jest nasze zmęczenie Kapslem. Mam go dość, aby w swoim sumieniu pozwolić na umieszczenie go w placówce.
Ciekawa ta psychologia. Jednak chyba wolę pisać swoje programy komputerowe. Tutaj wszystko sprowadza się do konkretnych algorytmów. Identyczne dane wejściowe, zawsze dadzą takie same dane wyjściowe. Człowiek jest jakiś dziwny.

(…)

Niedawno pożegnaliśmy Sasetkę i Marudę. Kolejne dzieci, które mają już mamę i tatę.
A Kapsel ciągle czeka. Nie radzi sobie z rozstaniami z innymi dziećmi. Już kilka dni wcześniej zaczął zachowywać się agresywnie w przedszkolu. Pluł na panie przedszkolanki, znowu zaczął sikać w majtki.
Kiedy wreszcie przyjdzie czas na niego?








piątek, 6 lipca 2018

--- RODO 2


Tym razem nie będzie o żadnym dziecku.
Niedawno pisałem, że poprzez naszą koordynatorkę, poprosiliśmy panią prawniczkę, aby przejrzała kilka moich wpisów na blogu, pod kątem dbania o wizerunek opisywanych tutaj osób i ich prawo do zachowania anonimowości. Krótko mówiąc, chodziło o to, czy moje opisy (zwłaszcza dzieci) mieszczą się w granicach prawa.
Długo nie musiałem czekać, co mnie niezmiernie ucieszyło. Jednak jeszcze bardziej jestem zadowolony z wydanej opinii. Bez większego strachu mogę pisać według dotychczasowych zasad. Stosuję wystarczająco daleko posunięty kamuflaż, i nie muszę obawiać się jakichś większych konsekwencji prawnych (chociaż oczywiście ktoś może poczuć się urażony i spróbować sprawę w sądzie mi wytoczyć). Blog jest formą wyrażania własnych opinii i przemyśleń, a póki co żadnych granic (w sensie zachowań międzyludzkich) nie przekraczam. Zrozumiałem też, że jeżeli będę miał jakieś uwagi w stosunku do pracodawcy Majki, to również będę mógł je tutaj przedstawić. Na tę chwilę nic nie przychodzi mi do głowy, bo nasz PCPR jest jednym z najlepszych w kraju, co mogę stwierdzić na podstawie rozmów z innymi rodzinami zastępczymi (z innych powiatów). Dowodem na to jest choćby zaangażowanie się pani prawniczki w rozważania dotyczące poprawności mojego bloga.
Niestety nie mogę napisać jaki to jest PCPR – tutaj muszę stosować jak najdalej posuniętą anonimowość.
Zdjęcia, które czasami zamieszczam, też nie przekraczają przepisów prawa. Są wykonane najczęściej od tyłu i nie pozwalają na jednoznaczną identyfikację dziecka. Pewną wątpliwość wzbudziło tylko jedno zdjęcie, ale nie będę go usuwał, ponieważ w zasadzie nie wiem, o które chodziło. Może ostatnie zdjęcie Majki? A może nagie fotografie moich córek? Gdy ostatnio dziewczyny przyszły do nas w odwiedziny, to same zaczęły się zastanawiać, kto jest kim. Nawet Kaśka przyznała się do jednego z nich. Niestety jej tam nie ma. Jest tak stara, że w czasie gdy się rodziła, ojcowie nie mogli jeszcze być obecni przy porodzie.
A najciekawsze jest to (co już sam doczytałem), że bez większych problemów mógłbym umieścić fotkę anfas dziecka, dla którego jesteśmy opiekunami prawnymi. A przecież dla prawie wszystkich, w którymś momencie nimi jesteśmy. Istnieje też coś takiego jak wizerunek w tle. Gdy ktoś robi sobie zdjęcie na plaży, to trudno wyprosić wszystkich, którzy weszli w kadr. Tak więc zawsze mógłbym się tłumaczyć, że robiłem zdjęcie elewacji budynku. A że jakieś dzieci przypadkowo się tam znalazły, to już nie moja wina.

Rozważona została również kwestia Makumby. I nie chodzi nawet o tego konkretnego faceta, który zapewne nie miałby (przynajmniej dotychczas nie ma) większych problemów z tym pseudonimem, ale o pewnego rodzaju poprawność polityczną. Lepiej nie używać określeń typu Bambo, Mambo, Jumbo... no i Makumba. Sam jestem wychowany na elementarzu Falskiego, w którym „murzynek Bambo w Afryce mieszkał”. Jakoś wówczas nikomu to nie przeszkadzało i nikt nie miał żadnych negatywnych skojarzeń. No, ale czasy się zmieniają. Nie będę zmieniał pseudonimu w dotychczasowych postach, bo Makumba pojawiał się wielokrotnie i nie jestem nawet w stanie wszystkiego wyłapać. Jednak trochę będzie mi tej ksywki tutaj brakowało. Przyzwyczaiłem się. Majka jak bardzo chce, to może zmienić to imię w „kontaktach” w telefonie. W zasadzie to nie wiem, jak ma go zapisanego, ale czasami mówi „O! Makumba dzwoni”. Stwierdziłem jednak, że będę musiał wymyślić jakieś inne określenie, które będę używał od teraz. Przychodziło mi na myśl „Waligóra” albo „Wyrwidąb”. Niby pasujące, ale jednak nie tak sympatyczne jak poprzednie. Może lepsze będzie „Big Ben”.

Skoro wszystko jest w miarę poprawne, to wkrótce opiszę dalsze losy Kapsla, bo sporo się zmienia. Zresztą Big Ben ma tutaj sporo zasług.

Chciałbym też trochę odnieść się do, odmienianej przez wszystkie przypadki, ustawy RODO. Oczywiście mam na myśli obowiązki rodziców zastępczych.
Nasz PCPR na tę chwilę w żaden sposób nie ustosunkował się do tematu. W niektórych innych powiatach, rodziny zastępcze musiały podpisywać zobowiązanie do chronienia danych osobowych przebywających u nich dzieci. Pewnie gdyby nasz PCPR przysłał nam taki „papier” do podpisania, to też byśmy go podpisali.
Tyle tylko, że na dobrą sprawę, nic by to nie zmieniało. Sama ustawa niczego nikomu nie narzuca w sposób jednoznaczny. Gdy wracam do domu samochodem, to mijam reklamę „Szafki zgodne z RODO”. Ale przecież ustawa nie zmusza nikogo do kupowania jakichś szafek. Nie mam pojęcia co to za szafki – może pancerne. Podejrzewam jednak, że w przypadku włamania do naszego domu, w pierwszej kolejności wyniesiona zostałaby właśnie taka szafka, a sterta papierów w komodzie pozostałaby na swoim miejscu.
Jednym z punktów ustawy jest stwierdzenie, że osoba fizyczna ma prawo do usunięcia wszelkich swoich danych osobowych z bazy firmy (czy instytucji), której nie jest już klientem. Czy rodzice adopcyjni (którzy są przecież opiekunami prawnymi swojego dziecka), mają prawo wymagać od nas zniszczenia wszelkiej dokumentacji swojego dziecka (z czasu, gdy przebywało ono u nas)? Wydaje mi się, że tak. W końcu są to setki stron rozmaitych pism, opinii, druków urzędowych. Ale z drugiej strony, Urząd Skarbowy każe nam przechowywać (przynajmniej akty urodzenia dzieci i pewnie decyzje sądu o umieszczeniu w naszej rodzinie) te dokumenty przez pięć lat. Teoretycznie możemy poprosić PCPR o wydanie kopii. Ale czy rodzice nie mogą żądać tego samego od PCPR-u (czyli usunięcia wszelkiej dokumentacji)?

A może tak właśnie powinno być, przynajmniej w odniesieniu do rodzin zastępczych?
Załóżmy, że jakieś dziecko odchodzi do rodziny adopcyjnej. Rodzic biologiczny, który zechciałby poznać adres tych rodziców, nie włamie się do PCPR-u. Jednak jakim problemem jest włamanie się do domu rodziny zastępczej, w której dziecko przebywało (zwłaszcza, że często jest to jego profesja)? Kto wówczas będzie za to odpowiadał?
A tak w ogóle, to zgodnie z RODO, do rozpoczęcia procesu przetwarzania danych wymagana jest dobrowolna zgoda podmiotu. Kto pyta o to rodzica biologicznego, zastępczego, adopcyjnego?
Może całe rodzicielstwo zastępcze wcale nie podlega pod tę ustawę? Rozporządzenie nie ma zastosowania do przetwarzania danych osobowych w ramach działalności nieobjętej zakresem prawa Unii Europejskiej. Dlaczego jednak jedne PCPR-y coś w tej sprawie robią, a inne nie? Wniosek jest jednak prosty. Albo jedne są nadgorliwe, albo drugie niedoinformowane.
Jednak pewną konkluzją z tych moich rozważań jest to, że być może rodzina zastępcza też chciałaby mieć prawo do ochrony danych osobowych. Niestety na większości postanowień sądu (które otrzymują również rodzice biologiczni) widnieje jej adres (a czasami również zawód, miejsce pracy i uzyskiwane dochody). Już nie raz (prawdę mówiąc dwa) zdarzyło nam się, że tuż po rozprawie stanął u progu zupełnie niezapowiedziany rodzic biologiczny. Chora umysłowo mama Smerfetki jeszcze tak bardzo mnie nie przeraziła, ale już tata Filemona (o którym słyszałem, że jest synem lokalnego mafioso) spowodował, że serce mi mocniej zabiło.

Załóżmy jednak, że dzieci cały czas są jeszcze u nas, i że jednak ta ustawa również nas obowiązuje. Przeważnie dokumenty są przesyłane w formie elektronicznej na skrzynki mailowe. Większość użytkowników korzysta z systemu operacyjnego, który jest jednym z najbardziej „dziurawych”. Można usunąć załącznik, można usunąć pliki z dysku, można się logować „in private” - nic to, wszystko jest do odzyskania. Można przesyłać dokumenty faksem, można dyktować poufne wiadomości przez telefon, albo wysyłać SMS-y – nic to. Można przesyłać wszystko pocztą – nic to, przesyłka może zaginąć . Może trzeba wszystko przewozić osobiście?
I jeszcze jedna moja uwaga w tym temacie. Nie wszystko przechowuje się tylko w formie papierowej. Wiele informacji jest zapisanych na laptopach, pen-drive'ach, dyskach zewnętrznych. Są to urządzenia przenośne. Na co mi kasa pancerna na dokumenty, skoro mogę zgubić laptopa? Ktoś może powiedzieć, że trzeba wszystko usuwać z dysku. Tylko, że jak wyżej pisałem, podobno nie ma rzeczy nie do odzyskania. Wszystko jest kwestią ceny. W tym momencie zastanawiam się, czy dane, które przechowujemy o dzieciach, są aż tak cenne?
No tak, ale można jeszcze mieć odrębnego laptopa, który nie będzie opuszczał sejfu i będzie przeznaczony tylko do zapisywania informacji dotyczących rodziny zastępczej.
Ciekawy jestem, jaka byłaby reakcja naszego PCPR-u, gdybym napisał wniosek o wyposażenie mnie w łóżeczko dla dziecka i... laptopa.

Zupełnie nie przeszkadzało mi, gdy jako dziecko szedłem do kolegi i nie musiałem pamiętać, że mieszka pod numerem 13 (bo jego nazwisko widniało na domofonie). Niedługo niektórzy pozwolą się zaczipować, bo nie będą akceptować adresu na dowodzie osobistym.
Albo kolejny przepis, który wymaga, aby na moim płocie widniała nazwa ulicy i numer domu.  Na szczęście jest to martwe prawo i straż gminna ma na to „olew”. Kurier jakoś trafia. Widzi, w którą ulicę skręca, a kilkunastocentymetrowej wielkości numeru domu nad drzwiami, trudno nie zauważyć.
Czasami mam wrażenie, że zaczynam żyć w świecie Mrożka i Orwella.
Ale może to tylko złudzenie. Może jestem zbyt stary, aby zrozumieć współczesny świat.