--- Opinie, pytania, odpowiedzi - część 4

Dzisiaj postaram się odnieść do komentarzy z ostatniego tygodnia (w zasadzie dotyczących jednej osoby).

Ponieważ pewnie niewielu czytelników tego bloga śledzi wpisy pod poszczególnymi postami, to we wstępie „wkleję” krótką „rozmowę”, która stała się inspiracją do dzisiejszego tekstu.

Tak więc niestety „teoria chaosu” cichaczem się tutaj zakrada – pewne rzeczy powielam.

Jeżeli więc ktoś czyta komentarze, to część pierwszą może „sobie podarować”. Jednak nadal będę załączał treść tych komentarzy, do których się odnoszę, aby nikogo nie zmuszać do ich czytania pod postami.

Ponieważ wpisów (komentarzy) zaczyna pojawiać się coraz więcej, mam prośbę, aby osoby które chcą tu „bywać” częściej, wymyśliły sobie jakiś pseudonim i się nim podpisywały (mniej więcej tak jak to robi Nikola). Moja córka nazwała osobę, do której głównie kieruję dzisiejszy artykuł - Panem z Marsa. Ponieważ nie było podpisu – kolejne komentarze „zaliczyła na jego konto”. Niech sam oceni, czy chciałby się utożsamić z ich autorami.

Dzisiejszy artykuł będzie miał formę listu skierowanego do … powiedzmy „Pana z Marsa”.

Wstęp (tekst źródłowy)

Anonimowy pisze...

Rozwinięcie

No i zaczęły się „schody”. Na dobrą sprawę nie wiem co mam napisać, aby zostać dobrze zrozumianym. Na etapie szkolenia na rodzinę zastępczą pojawiło się pytanie „dlaczego?”.

Jakie są moje motywacje? Wówczas też nie wiedziałem co mam powiedzieć. I wcale nie chodziło o to, jak to „ubrać w słowa”, ale powiedzieć tak, aby stać się wiarygodnym. Bałem się, że gdy powiem to co myślę (tak bezpośrednio), to nie zostanę zrozumiany.

Swoje opinie wypowiadaliśmy w rozmowie z psychologiem, ale głównie pytania tego rodzaju pojawiały się w tak zwanych „księgach życia” - byliśmy szkoleni metodą Pride.

Być może niektóre osoby z naszej grupy mówiły, że „opieka zastępcza” (pomoc dzieciom w taki czy inny sposób porzuconym) jest ich powołaniem, że czują potrzebę pomagania. Bardzo nie lubię tego słowa - powołanie. W tym momencie cisną mi się na usta sentencje typu: „nie chcem ale muszem”.

Majka mówiła, że jest to jej pasją. Podobało mi się to stwierdzenie, ponieważ wówczas moją pasją był ogród i widziałem pewne analogie (swoją pracą i zaangażowaniem wpływasz na to jak rozwija się życie – czy to człowieka, czy rośliny). W tej chwili mój ogród żyje „własnym życiem” (niestety zaangażowanie w opiekę nad dziećmi zajmuje mnóstwo czasu). Ale paradoksalnie stał się pewnym ekosystemem (jakiego nie ma żaden z naszych sąsiadów). Jest w nim mnóstwo ptaków, jaszczurek, owadów i jeszcze mniejszych stworzeń. Na dodatek codziennością stały się sarny – cała rodzina po prostu tutaj mieszka. Wprawdzie wiele drzew i krzewów jest poobgryzanych do wysokości około jednego metra, ale widok sarny na tarasie robi wrażenie na każdej osobie, która zawita do naszego domu. Tylko nasz kot tutaj nie pasuje – zabija wszystko co jest w stanie dopaść. Kiedyś myślałem, że zwierzęta zabijają aby się najeść. Nasz kot zabija dla przyjemności. Może jak Chapic będzie odchodził do Włoch, dostanie kota jako ulubionego przyjaciela (chociaż tak nie jest).

Z Turynu tak szybko nie wróci (kot oczywiście).

Jak „widzisz” robię rozmaite dygresje, bo cały czas myślę nad w miarę prostym przekazaniem moich refleksji dotyczących pytania, które mi zadałeś – drogi „Panie z Marsa”.

Moja odpowiedź dotycząca motywacji bycia rodzicem zastępczym (na szkoleniu) była taka, że traktuję to jak wyzwanie. Tak jak kiedyś zrezygnowałem z pracy na etacie (zakładając własną firmę), później „zbudowałem” dom, tak teraz postanowiłem zaopiekować się dziećmi, które na jakiś czas potrzebują ciepła i zainteresowania sobą.

Podobnie jak w obu poprzednich przypadkach, tutaj też jest ogrom pracy, ale jeszcze więcej satysfakcji.

Wówczas (na szkoleniu) jeszcze tego nie wiedziałem (miałem tylko nadzieję, że tak jest), ale co miałem powiedzieć... , że robię to dla Majki – bo ją kocham. Wątpię, czy taka motywacja byłaby odebrana pozytywnie.

Ale tak prawdę mówiąc podszedłem do sprawy (ustanowienia nas rodzicami zastępczymi) trochę egoistycznie. Mając na względzie determinację Majki, wiedziałem że „dopnie swego”.

A zadowolona żona, to dobra żona.

Jedna z podstawowych zasad judo mówi: „ustąp aby zwyciężyć”. Stosuję ją we wszystkich sferach życia i jak do tej pory zawsze wygrywam. Jest to pewien odpowiednik biblijnej „złotej reguły”, którą można sparafrazować słowami :„nie czyń drugiemu co tobie niemiłe”. Majka też stosuje tą zasadę, chociaż może nawet o tym nie wie. Pewnie niektórzy myślą, że owinęła mnie sobie koło palca (niech sobie tak myślą).

Ustąp aby zwyciężyć … Niesamowite, ja to stosuję i Majka też. Jak to możliwe, że oboje zwyciężamy? Muszę to przemyśleć.

Wiem, że to co piszę nie jest odpowiedzią na zadane przez Ciebie pytanie, ale musisz czytać między wierszami – gotowa odpowiedź nie istnieje.

Wczoraj ktoś napisał w komentarzu, czy naprawdę jestem aż tak stary (przynajmniej taki był sens tej wypowiedzi) skoro znam Majkę już trzydzieści lat. Ktoś inny sugerował grę w szachy zamiast treningu judo. Największym problemem w moim przypadku jest „doczłapanie” do maty – a potem wstępuje we mnie „młody duch”. Majka też „doczłapała” do swojej "maty", a ja zrobię wszystko aby długo z niej nie zeszła.

Nie odpisałeś mi o jakiej formie rodziny zastępczej myślicie. Nie wiem czy macie własne dzieci, czy nie. Dalej napiszę więc trochę „w ciemno”.

Moja Majka (w przeszłości) też co jakiś czas wracała do chęci bycia rodziną zastępczą dla jakiegoś dziecka lub bycia choćby „rodziną zaprzyjaźnioną”. Kilka lat temu nawet poczyniła pewne kroki w tym kierunku. Znalazła jakąś dziewczynkę w domu dziecka, planowała „zabierać” ją na weekendy, wakacje. Nie podobało mi się to. Wiedziałem, że może to zaburzyć życie naszej rodziny.

Właściwie „w grę” wchodziły dwie możliwości. Albo w oczach naszych dzieci (które były jeszcze małe) stanie się dla nich konkurencją, albo wszyscy ją tak pokochają (ten wariant wydawał mi się mniej prawdopodobny), że jedynym wyjściem będzie adopcja. Na czwarte dziecko nie byłem już gotowy (ani w sensie emocjonalnym, ani finansowym). Na szczęście Maja „poszła” do pracy i na ponad dziesięć lat sprawa ucichła. W tym czasie nasze dzieci (przynajmniej w większości – 2/3) stały się dorosłe. Temat powrócił, co było dalej – wiesz z postów, które napisałem.

Być może narażę się w tej chwili wielu osobom, ale jeżeli masz dzieci, to je chroń. Nie znam przypadku, aby dziecko zastępcze było „kumplem” dla własnego dziecka – zawsze jest konkurencją (chyba, że mówimy o niemowlakach lub różnica wieku jest duża).

Natomiast jeżeli nie masz dzieci, to mogę powiedzieć tylko tyle, że dzieci nie kocha się za geny. Te, które u nas były kochaliśmy jak własne. W takim przypadku możesz „walić jak w dym” (niezależnie od formy w jakiej chcecie funkcjonować).

Jest jeszcze jedna rzecz, którą mogę Ci zasugerować. Pamiętaj, że to Twoja żona pragnie być rodziną zastępczą. Twoim zadaniem jest tylko jej pomagać i ją wspierać. Tylko tyle, a może aż tyle.

W każdym razie musicie ustalić „reguły gry” i się ich trzymać.

Niedawno mieliśmy badania psychologiczne (to takie rutynowe sprawdzanie – co dwa lata – czy rodzina zastępcza jeszcze jest „normalna”, a dokładniej mówiąc – czy sama nie potrzebuje jakiejś pomocy). Podczas rozmowy powiedziałem, że opiekę nad dziećmi w nocy rozwiązaliśmy w ten sposób, że ja śpię w pokoju ze starszymi dziećmi (oczywiście, gdy są to już dzieci kilkuletnie, które nie budzą się do karmienia, to śpią same w jeszcze innym pokoju), a Majka „ogarnia” te najmłodsze. Stwierdziłem, że w zasadzie nie jest to dla mnie specjalnie uciążliwe, bo dzieci „dopasowują” się do siebie i na dobrą sprawę muszę do nich w nocy wstać tylko ze dwa razy. Pani psycholog zadała mi pytanie, co bym zrobił, gdyby jednak trafiło do mnie (do mojego pokoju) dziecko, które nie chciałoby się „dopasować”? Odpowiedziałem, że zniósłbym je piętro niżej (do Majki). Takie mamy ustalenia. Ja w naszym pogotowiu jestem tylko do pomocy. Mimo, że poświęcam dzieciom bardzo dużo czasu, to nic nie muszę.

I jeszcze jedna sugestia (jednak trochę się tego uzbierało). Jeżeli chcecie zostać jakąkolwiek formą rodziny zawodowej, to nie pozwólcie się obciążyć nadmierną ilością dzieci. Pewnie znowu się komuś narażę, ale są pogotowia, które mają po 7-8 (a nawet więcej) dzieci. Jeżeli do tego dodać własne dzieci (które często też są w wieku, w którym potrzebują opieki) to przestaje to być przyjemne. Nie da się spać po 3-4 godziny na dobę i cieszyć się życiem. My tylko raz mieliśmy siódemkę dzieci, ale tak naprawdę tylko piątkę (bo były to wakacje i dwójka była urlopowana do przyszłych rodzin zastępczych), a i tak był „sajgon”. Zresztą jest to też ze szkodą dla dzieci. Nawet mając osobę do pomocy, masz w takim przypadku czas tylko na „opiekę techniczną” (karmienie, przewijanie, jak chodzą to dbanie aby się wzajemnie nie pozabijały). Stajesz się domem dziecka, a przecież nie o to chodzi.

Obawiam się, że nie za bardzo Ci pomogłem (a może wręcz przeciwnie). Decyzję i tak musisz sam podjąć, ale może teraz będziesz miał trochę więcej danych do analizy.

Zakończenie

Artykuł miał mieć formę listu, a wyszedł jak odpowiedź na maila. Szkoda,że pewne formy pisania "wychodzą z mody".

Kiedyś napisałem list do córki. Wprawdzie było to „zadanie domowe” na szkoleniu dla rodzin zastępczych, jednak był on prawdziwy i do tego pierwszy po dwudziestuparu latach (od czasu gdy pisałem listy z wojska do Majki). Może kiedyś go tu przedstawię – jeżeli będę miał zgodę córki.