KRÓLEWNA

Królewna była pierwszym dzieckiem, które pojawiło się w naszej rodzinie zastępczej. Niestety po czasie okazało się, że jej historia jest najsmutniejsza z dotychczasowych.

Nie jestem przekonany, czy już potrafię się zmierzyć z opisaniem jej pobytu u nas – ale spróbuję.

Dziewczynka miała nieco ponad miesiąc, gdy dowiedzieliśmy się, że na nas oczekuje. Od urodzenia była w szpitalu. Jej mama była osobą „tułającą” się po dworcach, supermarketach – nie miała stałego adresu zamieszkania.

W późniejszym okresie dowiedzieliśmy się, że mimo stosunkowo młodego wieku, była osobą bardzo wyniszczoną fizycznie. Alkohol, nikotyna, narkotyki (pewnie z najgorszego sortu) a może jakieś para-narkotyki, były codziennością w życiu płodowym Królewny.

Dziewczynka była jej czwartym dzieckiem. Pozostałe rodzeństwo przebywa w opiece zastępczej. Tatuś jest nieznany.

Odbierając ją ze szpitala wiedzieliśmy, że nie jest dzieckiem zdrowym (zwłaszcza do wzroku były duże zastrzeżenia – chociaż na tym etapie nie było jeszcze wiadomo, że jest niewidoma).

Ponieważ pierwsze dwa-trzy miesiące w życiu dziecka są bardzo ważne w procesie nabywania umiejętności nawiązywania więzi, bez wahania podjęliśmy decyzję o zaopiekowaniu się nią. Wówczas nie mieliśmy świadomości jak bardzo upośledzone dziecko odbieramy ze szpitala.

W tej chwili (patrząc z perspektywy czasu) zrobilibyśmy dokładnie tak samo.

Królewnę przedstawię może w nieco innym stylu, niż poprzednią dwójkę dzieci. Więcej będzie własnych spostrzeżeń, mniej e-maili do PCPR-u (za to pojawią się maile zwrotne).

Tuż po odebraniu dziewczynki mieliśmy wrażenie, że jest ona całkiem normalnym dzieckiem. Była fantastycznym niemowlakiem. Chcieliśmy „dać” jej wszystko na co nas stać. Pamiętam jak tańczyliśmy przez kilka godzin w środku nocy, bo akurat miała na to ochotę (a potem zasypiałem jadąc rano samochodem do klienta). Był to swego rodzaju „powrót do przeszłości”. Moja pierwsza córka w pierwszym okresie życia była bardzo podobna – lubiła nocne życie.

Niestety wkrótce stało się jasne, że Królewna jest bardzo chora. Każde kolejne badania i wizyty u lekarzy przynosiły coraz gorsze informacje.

Właściwie okazało się, że zdrowe ma narządy (serce, wątroba …). Jeśli chodzi o rozwój psychiczny, fizyczny – to była makabra. Ocena neurologa, że ma perforację mózgu (brakowało pewnych jego fragmentów) na dobrą sprawę przekreślała jej szanse na normalne życie – ale to jeszcze bardziej zbliżało nas do dziewczynki. Tak jak każdy rodzic w takiej sytuacji, my też liczyliśmy na to, że może inne jego części (mózgu) przejmą funkcję tych brakujących – w pewnych aspektach to nastąpiło, ale uszkodzenia były zbyt duże.

W pewnym momencie marzeniem stało się już nie to, że wstanie, ale może że kiedyś usiądzie, na końcu że może podniesie głowę.

W siódmym miesiącu życia pojawiło się podejrzenie padaczki. Objawiało się to okresowym „wyrzutem ramion” - coś jak odruch Moro u noworodka. W związku z tym trafiliśmy z Królewną
do szpitala na tydzień. Niestety dziewczynka z racji swoich upośledzeń nie mogła tam pozostać sama. Myślę, że główną przyczyną tego było to, że była niewidoma. Co jakiś czas sprawdzała obecność kogoś znajomego – trzeba się było odezwać lub ją dotknąć (wystarczał też znajomy zapach). Gdy poczuła, że jest sama, zaczynała strasznie płakać (gdy próbuję się wczuć w jej sytuację, to rozumiem takie zachowanie).

W każdym razie przez cały czas musiał z nią ktoś być (albo Majka, albo ja).

Biorąc pod uwagę fakt, że w domu była trójka dzieci do opieki, to nawet wolałem spędzać czas w szpitalu z Królewną. Wziąłem z sobą laptopa, miałem dostęp do sieci, więc w wolnych chwilach mogłem trochę popracować, a nawet porozmawiać z klientami.

Majka ma wykształcenie medyczne, ja nie. Jednak jako rodzic zastępczy z pogotowia rodzinnego byłem traktowany jako osoba „będąca w temacie”. Po wizycie lekarza i rozmowie z nim, starałem się jak najwięcej zapamiętać („mądrych słów”) i gdy tylko odszedł wykonywałem „telefon do przyjaciela” - czyli Majki.

Ale dowiedziałem się (co sam zrozumiałem), że jednak mózg Królewny starał się radzić sobie jak mógł. Dziewczynka miała uszkodzone płaty czołowe (praktycznie tego fragmentu mózgu nie było), które są odpowiedzialne za emocje. Lekarze byli zdziwieni, że tak łatwo uspokajała się w mojej obecności – teoretycznie „miała prawo” śmiać się i płakać w sytuacjach zupełnie nieuzasadniających takiej reakcji – a jednak lubiła się przytulać, śmiała się gdy się „wygłupialiśmy”, płakała gdy zostawała sama …

Niestety potwierdzenie padaczki było dla Królewny przysłowiową kroplą przelewającą czarę.

Wiadomym stało się, że szanse na adopcję praktycznie nie istnieją (od dawna była zarejestrowana w ośrodku adopcyjnym – nikt nie był nią zainteresowany).

Wkrótce dowiedzieliśmy się, że dłużej u nas nie może pozostać . Dalsze „czekanie” na rodzinę adopcyjną nie ma sensu – musi pójść do jakiejś placówki.

To było jak uderzenie „obuchem w łeb”.

Braliśmy pod uwagę taką sytuację i Majka wcześniej w pewien sposób „załatwiła” możliwość pobytu Królewny w domu opieki społecznej sióstr Serafitek.

Chociaż placówka ta miała bardzo dobrą opinię osób, które znaliśmy, to mimo wszystko nie było to dla nas wymarzone miejsce dla naszej Królewny.

Zostaliśmy poinformowani przez PCPR, że dziewczynka ma już przygotowane miejsce w ośrodku w Miastku, oddalonym 300 km od naszej miejscowości.

Nie chodziło o to, aby była u nas dłużej - tylko dlaczego miała odejść tak daleko?
Majka rozmawiała z panią dyrektor w Miastku (nie była to ani łatwa ani sympatyczna rozmowa).
Starała się przedstawić nasze argumenty w rozmowach telefonicznych z PCPR-em. Liczyliśmy,
że zostaniemy zrozumieni, że PCPR nie jest "bezduszną" maszyną, że pracują tam ludzie,
którzy chcą robić coś więcej niż "doczekać" do piętnastej. Był to duży test naszej współpracy.

W nocy (w akcie desperacji)  napisałem maila do naszej pani koordynator z PCPR-u.

Jak teraz go przeczytałem, to nie mogę się nadziwić, że był on aż tak „niechlujny”.

Z reguły staram się pisać w miarę poprawną polszczyzną.

Musiałem pisać to w dużym stresie. Przytoczę go w wersji oryginalnej (bez poprawienia błędów ortograficznych, gramatycznych i stylistycznych):

Pani Jowito,

dziękuję za informację dotyczącą wstępnych decyzji związanych z dalszymi losami Królewny oraz za link do strony www.pomozkrolewnie.pl.

Ponieważ chciałbym się trochę „rozpisać” , prosiłbym aby czytała Pani moje pismo przy założeniu, że doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że Królewna jest u nas tymczasowo, wiem że im prędzej odejdzie, tym lepiej zarówno dla niej jak i dla nas i wiem, że nie jestem w stanie (z wielu przyczyn) zaopiekować się nią długoterminowo.

Przejrzałem stronę osrodka z Miastka. Na początek podam kilka cytatów z ich strony:

• „porzucone tylko raz”
• „zamiast wegetować w rogu sciany, otrzymują pomoc lekarską, prawną i szybko znajdują nowe rodziny”
• „sensem działalnosci osrodka jest pomaganie dzieciom chorym i porzuconym”
• „zakład jest alternatywą dla dla najmniejszych pacjentów, którzy nie wymagają już hospitalizacji, ale konieczna jest dalsza opieka składająca się na diagnostykę, rehabilitację czy specjalistyczną opiekę pielęgniarską lub lekarską, a z różnych przyczyn dziecko nie może trafić do srodowiska rodzinnego”
• „dzis osrodek upada”
• „nie jest placówką państwową”
• „w momencie ogłoszenia upadłosci osrodka wdrożone zostaną procedury prawne, zgodnie z którymi dzieci zostaną przewiezione do Zakładów Opiekuńczo Leczniczych, Domów Opieki Społecznej, szpitali lub innych miejsc, do których normalnie dzieci porzucone trafiają – zgodnie z procedurami”

Zadania osrodka:

• całodobowa opieka pielęgniarska

• stała, specjalistyczna opieka lekarska

• codzienna rehabilitacja

• terapeutyczna opieka psychologa, logopedy oraz terapeuty zajęciowego

A teraz sytuacja bieżąca Królewny:

• całodobowa opieka pielęgniarska (Majka jest z zawodu pielęgniarką)
• codzienna rehabilitacja (+ćwiczenia z nami)
• rehabilitacja dzieci niewidomych w Owinku (jeden z najlepszych osrodków w kraju)
• opieka neurologa, psychologa i lekarza rodzinnego
• stała opieka p.prof Maślak i jej studentek (w formie wolontariatu)
• niezakończona diagnostyka genetyczna
• niezakończona diagnostyka na Szpitalnej (wyniki rezonansu, EEG, leki antypadaczkowe)

Moje uwagi:

Zanim przejrzałem stronę www.pomozkrolewnie.pl brałem pod uwagę „odesłanie” tam Królewny. Myslałem nawet o wynajęciu jakiegos mieszkania aby być blisko niej, ponieważ w jej przypadku obecnosć stałego opiekuna jest niezbędna. Osoby, które ją rehabilitują uważają, że sukcesem jest jeśli się nie cofa w rozwoju. Pozostawienie jej w nawet najlepszym szpitalu , bez opieki osób, których nie zna, może spowodować powrót do stanu sprzed kilku miesięcy (gdy z powodu przykurczu mięsni problemem było jej ubranie).

Zastanawia mnie, co niestabilny finansowo osrodek w Miastku może dać Królewnie?

Z medycznego punktu widzenia – nic – aktualnie Królewna jest pod opieką najlepszych specjalistów w naszym mieście,

Przejdę do szkolenia, z ubiegłego roku.

Gdybym miał wszystko zapomnieć i pozostawić dwie najważniejsze rzeczy, to pamiętałbym, że aby dziecko mnie zaakceptowało, ja muszę akceptować jego rodziców (korzenie) oraz że każde dziecko musi mieć jednego (przynajmniej) stałego opiekuna.

Zakład w Miastku nie różni się niczym od zwykłego szpitala (stałego opiekuna nie ma lub jest nim rodzic).

Ponieważ Królewna nie widzi, sprawdza naszą obecnosć co jakis czas biorąc pod uwagę głos, dotyk i zapach. Jadąc na rehabilitację ubieram się w „domowe rzeczy”, ponieważ sam głos i dotyk nie wystarcza.

Jak zareaguje gdy znajdzie się w Miastku a nas tam nie będzie?

Podsumowanie:

Sorry ale znowu wrócę do szkolenia. Był taki dział , w którym pojawiło się hasło „przenosiciel”.

Nagłe przeniesienie dzieci do innej rzeczywistosci jest bardzo przykre. Jednak o ile mogę zrozumieć „przeniesienie” dzieci, bo rodzice są niebezpieczni, mają problemy emocjonalne lub są uzależnieni od używek, o tyle”przeniesienie w ramach ustawy” jest dla mnie moralnie nie do zaakcptownia.

Co mnie boli:

• w szkole słyszymy, że jestesmy „dziwni', bo „nasze dzieci” jeżdżą na wycieczki, do kina,biorą udział we wszystkich imprezach niezależnie od kosztów, a dzieci innych rodzin zastępczych mają problemy finansowe (w końcu też dostają pieniądze na ich utrzymanie)
• w szpitalu nam mówią, że jestesmy pierwszym pogotowiem, które jest non-stop z dzieckiem
• PCPR chce oddać Królewnę do Miastka (pogarszając jej opiekę medyczną, nie wspominając o stałym opiekunie)
  

O co tu chodzi?

P.S.

Przepraszam za nieuporządkowany tok tego co napisałem, ale

jest już późno i wiem tylko tyle, że Królewna nie może skończyć w upadającej fundacji

A propos Serafitek, to przynajmniej w zakresie stałego opiekuna (w przypadku Królewny) jest OK.

W odpowiedzi otrzymaliśmy informację od pani Jowity.

Drodzy Państwo Po Waszej opinii, wycofuję się z Ośrodka w Miastku . Jednak problem przedłużającego się Królewny pobytu w pogotowiu pozostaje aktualny. Przyjadę w poniedziałek rano zobaczyć Hawranka i myślę, że spokojnie będziemy mogli porozmawiać.

Pozdrawiam serdecznie i buziaki dla wszystkich dzieci.

Później dowiedzieliśmy się, że pani Jowita pojechała do domu opieki sióstr Serafitek.

Dopytała o wszystkie szczegóły, została „oprowadzona” po całej placówce.

Była pod wrażeniem tego miejsca.

A przecież mogło skończyć się zupełnie inaczej.

Jak w większości przypadków, wszystko zależy od człowieka …

Stare powiedzenie Terencjusza:

Homo sum, humani nihil a me alienum puto

(Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce),

często sprowadza się do stwierdzenia – masz władzę , to rządź.

Na szczęście są ludzie, dla których dobro innego człowieka jest priorytetem.

Z własnego doświadczenia zawodowego wiem, że dla większości osób, raz podjęta decyzja jest ostateczną (mimo, że w swoim umyśle w końcu dostrzegą jej bezzasadność).

Dlatego duży ukłon z naszej strony w kierunku pani Jowity.

Moja odpowiedź.

DZIĘKUJĘ!!! Jednak wróciła nam wiara w PCPR, tym bardziej, że jesteśmy po rozmowach z "szefostwem" obu placówek i wiemy, że Królewna została zakwalifikowana przez Miastko. W skrócie, czego dowiedzieliśmy się o placówkach.

Miastko:

• główne nastawienie na opiekę medyczną
• praca zmianowa, brak jednego opiekuna
• brak możliwości pobytu z dzieckiem i urlopowania (tylko odwiedziny w pokoju widzeń – czyli prawie jak w więzieniu)
• wg opinii pani dyrektor, praktycznie zerowa szansa na adopcję

Serafitki:

• wystarczająca (w przypadku Królewny) opieka medyczna i rehabilitacyjna
• możliwość czasowego zabierania dziecka (jest to o tyle ważne, że Królewna ma już poumawiane wizyty u specjalistów - nawet na styczeń, i chcielibyśmy doprowadzić wszystko do końca)
• aktualnie jest miejsce od zaraz - wystarczy decyzja sądu
• aktualnie jest 10 maluszków i opiekują się nimi dwie stałe osoby
• to my decydujemy o sposobie i czasie w jakim Królewna będzie nawiązywała więzi z nowymi opiekunami i wygaszała z nami

O szczegółach opowie Majka w poniedziałek. Pozdrawiam


12 dni później.

Dzisiaj Królewna miała swoje pierwsze urodziny. Był tort i goście. "Krzykacze" poszły spać o ósmej, ale "Foxik", "Hawranek" i oczywiście Królewna świętowali do końca (czyli do dziewiątej). Jutro przed nami ciężki dzień ...

Dzień później.

Majka odwiozła Królewnę do Serafitek (kto musiał pójść do wojska, ten wie, co się wtedy czuje – ona, czyli Maja, pewnie czuła to ze zdwojoną siłą).

Postanowiliśmy, że przez miesiąc nie będziemy jej odwiedzać, aby przyzwyczaiła się do nowego miejsca.

Gdy do nas przychodzą „maluchy”, też prosimy ich rodziców aby przez dwa tygodnie nie odwiedzali swoich dzieci i pozwolili im przyzwyczaić się do naszej rodziny. Rozumiem ich ból, chociaż im z reguły mija zainteresowanie dzieckiem po kilku tygodniach – nas „trzyma” do dzisiaj.

Trzy dni później – mail od pani Jowity.

Drodzy Państwo Rozmawiałam dzisiaj z siostrą dyrektor o Królewnie. Siostra powiedziała, że obawiała się, że będzie gorzej. Mała generalnie dosyć dobrze spała . Na początku pobytu będzie pod obserwacją opiekuna i psychologa, będzie opracowany plan pracy: wsparcia i rehabilitacji i jestem dobrej myśli. Wy Państwo zrobiliście ogromnie dużo dla tego dziecka i za to ogromny szacunek i wdzięczność. Prosiłabym, by przesłać kopię przekazania Królewny do DPS.

Tydzień później.

Pani Jowito,

Ponieważ Królewna w miarę dobrze aklimatyzuje się w nowym środowisku, zaproponowano nam, abyśmy w weekend przyjechali do niej (przy okazji dowożąc brakujące dokumenty). Od tej wizyty będą zależały nasze dalsze kontakty na najbliższe tygodnie. Nikola i Tesla z Warszawy (zapomniałem nazwiska), cały czas są z nami w kontakcie.

Nikola i Tesla, to osoby, które zainteresowały się Królewną.

Jest taka strona w internecie dla rodzin zastępczych, na której Majka podzieliła się z innymi naszą smutną historią.

Nie wiem jak nas odnaleźli, ale nie było to proste (jeden prosty wpis pod pseudonimem Maja – musieli bardzo chcieć).

Mimo ogromnego upośledzenia Królewny, ludzie ci zapałali do niej niesamowitą miłością.

Dzień później.

Dzisiaj byliśmy w odwiedzinach u Królewny. Powoli zaczyna się przyzwyczajać do nowego otoczenia. Okazało się, że pierwsze dni były bardzo płaczliwe (z jednej strony dobrze, że wtedy mówili nam, że wszystko jest OK, no ale jak mamy podejść do tego co usłyszymy za dzień lub dwa). Jutro będziemy dzwonić jaka była reakcja po naszej wizycie (bezpośrednio, noc i ranek). Od tego zależą nasze dalsze kontakty. Jeżeli Nikola i Tesla będą dalej podtrzymywali chęć jej adopcji, to my będziemy nadal utrzymywali kontakty z Królewną aby w pewien sposób ją im "przekazać". Godzina czy dwie niewiele znaczy, to musi być dzień, dwa a na końcu kilka dni. Dlatego musimy być domem, w którym nowe więzi z nowymi rodzicami będą się zawiązywać (tak jak teraz w przypadku Foxika).

Dzisiaj była bardzo dziwna sytuacja, której nie potrafimy wytłumaczyć. Królewna w kontakcie z Majką była taka jak tydzień temu. Była wesoła, reagowała na wszelkie dotychczasowe bodźce wywołujące radość. Ja nie mogłem jej wziąć na ręce, dotknąć a nawet się odezwać. Robiliśmy próby, że Maja do niej mówiła a ja ją głaskałem, całowałem ... W ciągu kilku chwil orientowała się o co chodzi i zaczynała płakać. Jeżeli zapomniała mnie, to dlaczego nie zapomniała Majki? Jeżeli jest obrażona na mnie, że ją porzuciłem , to dlaczego nie na Majkę? Umysł ludzki (nawet tak chorego dziecka - a może zwłaszcza) jest wielką zagadką...

Dwa tygodnie później – mail do pani Jowity.

Jeżeli chodzi o Królewnę, to jesteśmy umówieni na spotkanie z Nikolą i Teslą u Serafitek ( w obecności pani Balbiny - psychologa DPS-u). Wiem, że Królewna nie podlega już "opiece" PCPR-u, ale jeżeli miałaby Pani ochotę, to zapraszam na to spotkanie.

Kolejny mail – 12 dni później.

Pani Jowito, jak Pani wie, dzisiaj odbyła się rozmowa z Nikolą i Teslą u Serafitek. Być może stwierdzenie, że jesteśmy szczęśliwi jest nieco na wyrost, ale na pewno jesteśmy optymistycznie nastawieni na przyszłość. Byliśmy umówieni z panią Balbiną (psychologiem), że to ona podejmie decyzję, czy NiT zobaczą Królewnę, czy nie. Już w trakcie rozmowy widziałem w jej oczach akceptację (i to przez duże "A"). Myślę, że nasza „mowa ciała” mówiła to samo, ponieważ na koniec spytała nas czy to ona ma przekazać informację dotyczącą spotkania się z Królewną, czy my (czyli musiała być pewna, że mamy podobne odczucia). NiT przyjechali z założeniem, że jej nie zobaczą - czy mieli taką nadzieję? - nie drążyliśmy tematu. Moja ocena jest bardzo pozytywna. Tesla myśli tak samo jak ja. Zgadzam się z każdym słowem, które powiedział. Wiele rzeczy trudno jest ująć w słowa. Też miałem problem aby wyrazić motywacje bycia rodziną zastępczą (na szkoleniu). Mama Tesli założyła wiele lat temu fundację, czy hospicjum dla osób niepełnosprawnych (dokładnie nie pamiętam), w której Tesla (za młodu) bardzo się udzielał. Ucieszyłem się, że powiedział, że było to jego pasją (a nie powołaniem - nie lubię tego słowa). Zarówno on jak i Nikola mają wiele doświadczeń z osobami niepełnosprawnymi. Królewną w moim mniemaniu chcą się zaopiekować bo tego pragną, chcą się cieszyć każdym jej najmniejszym sukcesem i liczą się z tym, że tych sukcesów może być niewiele. Padło pytanie, dlaczego nie chcą dziecka mniej upośledzonego? Zgadzam się z odpowiedzią, że w takim przypadku cały czas liczy się na ciągłą poprawę zdrowia (nawet podświadomie), a brak postępów w tym kierunku może być frustrujący. W przypadku Królewny nie liczy się na nic, nie stawia się żadnych wymagań, kocha się ją taką jaka jest - na zawsze. Podsumowując nasze spotkanie - spotkała się trójka "wiecznie gadających ludzi" plus pani Balbina i ja. Na szczęście pani Balbina potrafiła nad tym zapanować i myślę, że uzyskała odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Nikola jest taką samą zwariowaną ekstrawertyczką jak Majka. Osobiście odbieram to pozytywnie (chociaż może jest to skutek uzależnienia). Tesla zrobił na mnie najlepsze wrażenie. Z reguły słowo "urzekł" stosuję do kobiet lub dzieci, ale w stosunku do niego mogę zrobić wyjątek. Królewna akceptowała jego dotyk, głos. Jak zaśpiewał "Była cicha i piękna ... ", to Królewna była w "siódmym niebie". Szkoda tylko, że ja wciąż nie mogę się do niej odezwać ...

Pozdrawiam,

Pikuś

P.S. Według aktualnych ustaleń my mamy się spotykać z Królewną coraz rzadziej a Nikola i Tesla coraz częściej.

Odpowiedź pani Jowity – tego samego dnia – rano.

Drodzy Państwo Przyznam, że idąc do pracy nie mogłam się doczekać wiadomości od was. Meila przeczytałam ze łzami w oczach i sercem w gardle i z tego co do mnie dotarło jestem bardzo szczęśliwa.

Dwa miesiące później.

Zgłosił się ośrodek adopcyjny z prośbą o przesłanie brakującej dokumentacji medycznej i kilku jej zdjęć. Jest zainteresowanie ze strony ośrodków adopcyjnych ze Szwecji i Włoch.

Pewnie nic z tego nie wyjdzie.

Zresztą sam nie wiem co mam o tym myśleć. Nikola z Teslą odwiedzają Królewnę. Rozpoczęli remont domu na drugim końcu Polski pod kątem przeprowadzenia się z nią do niego. Bardzo liczą, że ją dostaną. Chociaż Serafitki (opierając się chyba na własnym doświadczeniu) mówią, że jego niepełnosprawność (Tesli) może być dużą przeszkodą. Ale z drugiej strony, facet robi doktorat, więc głupi nie jest. Jeżeli jest niewidomy to chyba jest bardziej rodzinny niż ten „zdrowy”. Nie pójdzie z kumplem na piwo ani nie będzie chadzał na imprezy. Czasami mam wrażenie, że świat staje na głowie. Za chwilę gej będzie mógł adoptować dziecko, a niewidomy nie. Nie jestem homofobem, ale dzieci powinny znać tradycyjny model rodziny (to taka moja dygresja).

Cztery miesiące później.

Majka dzisiaj rozmawiała z Nikolą. Z PCPR-em w Chruszczowie cały czas mają pod górkę. Nawet jak wystąpią do sądu z wnioskiem o przeszkolenie na rodzinę zastępczą, to zostali wprost poinformowani, że dostaną negatywną opinię (z PCPR-u). Wrócił więc pomysł szkolenia na rodzinę adopcyjną. Teraz i my mamy coraz lepsze "układy" z naszym ośrodkiem adopcyjnym. Jakkolwiek słowo "układy" nie kojarzy się najlepiej, to postaramy się wykorzystać naszą znajomość z panią Agnieszką (nawiasem mówiąc, bardzo sympatyczną).

Wiele razy myślałem, że może lepiej gdyby Królewna została u Serafitek na stałe. Ma tam bardzo dobrze, jest "maskotką" oddziału. Jednak natychmiast wybiegam myślami w przód. Za kilkanaście (i więcej) lat - tylko dla swojej rodziny może być ciągle tą samą małą „Łaciatką”. Dlatego "warszawiaków" będziemy wspierać do końca, a ich determinacja działa tylko na ich korzyść.

Dwa miesiące później.

W niedzielę idziemy do Serafitek na chrzciny Królewny (będzie też Nikola z Teslą z Warszawy i Natasza). Nikola i Tesla będą rodzicami chrzestnymi.
Natasza natomiast jest bardzo ważną osobą w życiu Królewny. Jest to nasza rehabilitantka-wolontariuszka, która pomaga wszystkim naszym dzieciom. Gdy Królewna odeszła do DPS-u, również tam do niej jeździ. Mamy dla niej ogromny szacunek.

Tydzień później – mail do pani Jowity.

Królewna zbyt wielkich postępów nie robi. Odzywa się, ale nie są to słowa. Sygnalizuje tylko w ten sposób stan swoich emocji (radość, smutek, zdziwienie). Mimo rehabilitacji ciągle leży (raczej nigdy nie usiądzie), nie "trzyma" głowy. Ale jest już "luźniutka" więc patrząc pod tym kątem, na pewno nic ją nie boli. Doskonale odróżnia osoby (i ma swoje wybranki). Nie do każdego się uśmiecha, nie każdy może ją nakarmić lub wziąć na ręce. Na mnie nadal reaguje płaczem (woli Majkę - może dlatego, że ładniej śpiewa). Cieszę się, że lubi też towarzystwo Nikoli. Na Teslę reaguje podobnie jak na mnie. Pocieszamy się, że nie jest przyzwyczajona do męskich głosów. Ostatnio "chadza" na basen (ma piękny strój kąpielowy) i do szkoły (z własnym tornistrem - od niedawna jest nieco większa od niego).

Nikola zna 7 różnych DPS-ów. Serafitki są w jej opinii wyjątkową placówką. To, że Królewna się tam znalazła jest w dużej mierze Pani zasługą. Gdyby PCPR uniósł się dumą i chciał postawić na swoim, to Królewna byłaby w Miastku.

Wszystko byłoby inaczej ...

Jeżeli chodzi o zdjęcia, to Maja wyśle Pani zdjęcie zrobione telefonem (ale też nie z wczoraj, bo byliśmy tak "zakręceni", że nie myśleliśmy o ich robieniu). Ale jak dostaniemy zdjęcia robione przez siostry, to Pani podeślemy.

Miesiąc później – mail do pani Jowity.

Rano Majka jedzie na zakończenie roku szkolnego Królewny (do Serafitek) - dostaliśmy oficjalne zaproszenie (listem).Ponieważ nasza córka ma zakończenie roku trochę wcześniej (a jej szkoła znajduje się w pobliżu), więc też ma nadzieję dojść, przynajmniej na koniec. Maluchy też wezmą udział w imprezie. Starszaki jadą ze mną na rehabilitację - mają pecha.

Posłowie.

Królewna do tej pory przebywa w DPS-ie.

Nikola i Tesla cały czas nie odpuszczają. Odwiedzają dziewczynkę gdy tylko mogą – jednak odległość ponad 300 km jest dość dużą przeszkodą. Sam już nie wiem na jakie szkolenie i w jakim mieście się zapisali, aby mieć uprawnienia do bycia rodzicami Królewny. Kiedyś myślałem, że jest to dużo bardziej proste.

My staramy się odwiedzać dziewczynkę w miarę regularnie, chociaż w większości przypadków ja zostaję z dziećmi (które mamy pod opieką) w domu a Majka jedzie w odwiedziny. W końcu jej wizyta sprawia Królewnie dużo większą przyjemność. Ja nadal nie mogę się przy niej odezwać.

Moja szwagierka uważa, że Królewna cały czas mnie pamięta i jest na mnie obrażona.

Wydaje mi się to niemożliwe (nawet gdyby dziewczynka była zupełnie zdrowym dzieckiem) i mam nadzieję, że to ja mam rację.

Miejsce, w którym aktualnie znajduje się Królewna jest faktycznie fantastyczne. Dziećmi, które tam przebywają, poza stałymi opiekunami , zajmują się też wolontariusze (w większości studenci), więc na nudę nie ma czasu.

Siostry opiekujące się dziećmi są niezwykłymi osobami.

Jakiś czas przed pójściem Królewny do Serafitek, Majka starała się wprowadzić ją w odpowiedni "klimat” i śpiewała jej na przykład „była cicha i piękna jak wiosna ...”. Niedługo potem okazało się, że siostry śpiewają „ona tańczy dla mnie”.

Królewna zwłaszcza polubiła siostrę Adrenalinę, z którą chadza na 'Pifffko – Pifffko” (nie mylić z piwkiem, chociaż potem robią „gul-gul-gul”). Dziewczynka uwielbia wszelkie słowa dźwiękonaśladowcze – ale ważne też jest, kto je wypowiada.

Królewnę polubiła też bardzo pani Oleńka (oczywiście z wzajemnością), która często zabiera „małą” (do swojego domu) na weekend a nawet na wakacje. Pani Oleńka jest jej opiekunką (nie wszystkie osoby zajmujące się dziećmi są „siostrami”).

Mimo ogromnego szacunku dla „sióstr Serafitek” , ich pracy, wkładu w rozwój ośrodka, w którym wielokrotnie byłem i jestem pod niesamowitym wrażeniem - mam nadzieję, żadne „nasze” dziecko już tam nie trafi.

Cieszę się, że „siostry” mają takie samo pragnienie.

Mimo nieco innego światopoglądu, muszę stwierdzić, że są fantastyczne – dobro dziecka jest dla nich najważniejsze.