IROKEZ

Irokeza odebraliśmy ze szpitala (w którym się urodził) w siódmym dniu życia. Był chłopcem zdrowym i nad wyraz rozgarniętym. Niemal od samego początku rozglądał się dookoła, wodził wzrokiem za poruszającymi się osobami. To było niesamowite – tak małe dziecko najczęściej patrzy „tępo” przed siebie. Już wówczas „zapowiadał” się na geniusza.

Wiedzieliśmy, że długo u nas nie pobędzie, tym bardziej, że jego mama zrzekła się praw do chłopca. Niestety jest to bardzo smutna historia. Tata Irokeza zmarł kilka miesięcy wcześniej. Mieli już jednego synka. Mama chłopca mówiła, że nawet gdy byli razem, było ciężko finansowo (mimo, że obydwoje mieli pracę). Po śmierci męża pieniędzy ledwo starczało na życie, a na wsparcie ze strony rodziców czy teściów liczyć nie mogła. Doskonale zdawała sobie sprawę, że utrzymanie dwójki dzieci przerasta jej możliwości finansowe.

Będąc w ciąży postanowiła zapewnić swojemu synkowi lepsze życie. Wiedziała, że istnieje coś takiego jak opieka społeczna, że będzie mogła liczyć na zasiłek, że „na siłę” da się (jak mówiła) „przebiedować”. Jednak zapragnęła dla Irokeza czegoś więcej – dlatego postanowiła pozwolić mu odejść.

W dzisiejszym artykule wrócę do pierwotnej formy, zebrania korespondencji mailowej i opinii pisanych dla PCPR-u.

Dzień 1

Dzisiaj mamy wielkie zmiany (dotyczące wszystkich dzieciaczków).

Odebraliśmy Irokeza ze szpitala. W związku z tym Chapic poszedł do łóżeczka Hawranka a Luzak do łóżeczka Chapicka (obydwaj teraz śpią razem ze mną w pokoju - narazie jest cisza). Majka stara się ogarnąć Irokeza, podobno jest "trudny" (tak mówiły pielęgniarki w szpitalu), ale póki co ładnie śpi i wieczorem też nie było źle.

Pies też trochę się "gubi", bo czuje nowy zapach a nie może polizać. Przez pierwsze dni pobytu każdego dziecka w naszej rodzinie, staramy się ograniczać kontakty z psem – i tak jego organizm (dziecka) musi się zmierzyć z dużą ilością „nowych” bakterii (których do tej pory nie znał).

Dzień 9

Odwiedziła nas mama Irokeza. Niestety nie miałem przyjemności jej poznać (bo byłem w pracy), ale na Majce zrobiła bardzo dobre wrażenie. Przyszła pożegnać się z synkiem. Maja proponowała jeszcze spotkanie gdy chłopiec będzie odchodził do rodziny adopcyjnej, ale powiedziała, że tego nie chce. Nieśmiało zapytała, czy mamy bransoletkę, którą dzieciom zakłada się przy porodzie. Majka dała jej ją na pamiątkę - łzy lały się z obu stron.
Pytała czy my mamy jakiś wpływ na wybór „nowych rodziców”. Tak nie jest. Przychodzą rodzice, którzy w danym momencie są pierwsi na liście.

Z naszej strony możemy tylko obserwować proces zapoznawania się z dzieckiem i w razie gdyby były jakieś niepokojące symptomy (wybitnie nie „iskrzyłoby” między dzieckiem a rodzicami), możemy to zgłosić do ośrodka adopcyjnego – czyli mamy takie „małe prawo veta”.

Myślę jednak, że gdyby mama Irokeza zobaczyła Dakotę i Paco (jego nowych rodziców), to byłaby szczęśliwa.

Dzień 17

Od czterech dni mamy Smerfetkę (aktualnie ma pięć dni).

W ciągu dnia śpi w jednym łóżku (a w zasadzie kołysce) z Irokezem – na „waleta”.

Dzieci są bardzo podobne, odróżniam je głównie po kolorze smoczka – Irokez ma różowy.

Dzień 36

IROKEZ: O jego mamie nie będę pisał, bo z nią Pani rozmawiała. Nie miałem przyjemności jej poznać, ale decyzja, którą podjęła, wzbudza u mnie ogromny szacunek dla jej osoby. Sam Irokez jest chłopcem nad wyraz rozwiniętym, więc szybko znajdzie nowych rodziców. Dzisiaj "puszczał bąbelki", więc albo zaczyna ząbkować, albo Majka niedokładnie wypłukała butelkę po umyciu.

Dzień 40

Zacznę od wcielenia się w Jerzego Urbana z lat 80-tych. Muszę sprostować kilka spraw, o których pisałem wcześniej (jak tego nie zrobię, to Maja nie da mi spokoju). 
...
Mam nadzieję, że niczego nie pomyliłem, bo inaczej będę musiał jutro pisać dementi do dementi.
I jeszcze jedno - Majka z pewnością dobrze płucze butelki (czyli Irokez ząbkuje, bo "pieni się" do dzisiaj).

Dzień 49

Ocena rozwoju dziecka na podstawie obserwacji opiekunów.

Irokez jest dzieckiem zdrowym. Jego mama postanowiła aby chłopiec został adoptowany, ponieważ ma już jedno dziecko, jest samotna, niezamożna. Do tego pozbawiona jest wsparcia ze strony rodziny. Bardzo pragnie aby jej synek był w życiu szczęśliwym człowiekiem, miał wspaniałe dzieciństwo – stąd taka jej decyzja. Chłopiec jest u nas prawie od urodzenia. Od samego początku wydawał się wyjątkowo rozwinięty. Naszą opinię potwierdził również lekarz rodzinny.

Wykaz umiejętności dziecka:

• Irokez ma bardzo dobrze rozwinięty wzrok. Już od drugiego tygodnia życia zaczął wodzić oczami za osobami, które były w jego pobliżu. W tej chwili leżąc w bujaczku, potrafi śledzić wzrokiem osobę chodzącą po pokoju. Zwraca też uwagę na pokazywane mu zabawki.
• Ma doskonały słuch i potrafi „szukać wzrokiem” źródła dźwięku.
• Leżąc na brzuchu potrafi wysoko (na kilka centymetrów) podnieść głowę i ramiona. Jednak nie za bardzo lubi pozostać w takiej pozycji na dłużej.
• Jest dzieckiem bardzo ruchliwym. Nie można go zostawić samego na przewijaku, ponieważ istnieje obawa, że może się przekręcić i uciec. Położony na boku, umie już przewrócić się na plecy.
• Lubi słuchać, wnikliwie przygląda się twarzy opiekuna a nawet reaguje mimiką w odpowiedzi na różne zachowania (śmiesznie wygląda gdy marszczy czoło).
• Uśmiechać zaczął się już w pierwszym tygodniu życia. W tej chwili często odpowiada już uśmiechem na uśmiech. Zdarza się, że zaśmieje się w głos.
• Przyjemność sprawia mu zabawa w „a ku-ku”
• Najlepszą zabawką są aktualnie jego rączki, które chętnie wkłada do buzi.
• Zaczyna wydawać dźwięki. W zasadzie można powiedzieć, że już głuży.
• Postawiony do pionu, całkiem nieźle trzyma główkę.

Myślimy, że będzie niezłym „kąskiem” dla ośrodka adopcyjnego a swoim nowym rodzicom przysporzy dużo radości.

Dzień 66

Nadszedł dzień spotkania z rodzicami adopcyjnymi. Majka ma taką przypadłość, że lubi układać scenariusze takich spotkań. Buduje napięcie zupełnie jak w filmach Chitchcocka.

W związku z tym ja poszedłem z Irokezem na piętro. Gdy przyjdą, miałem zejść z chłopcem i oddać go w ręce nowej mamy. Zadaniem Majki było zagajenie, zrobienie kawy i otaksowanie nowych rodziców. Po kilku minutach zadzwoniła do mnie (od czasu jak zmieniliśmy taryfę na darmowe rozmowy do wszystkich, rozmawiamy z sobą przez telefon).

Schodzę na dół i … konsternacja. Jeden facet i dwie kobiety. Do tego obydwie młode. Myśl leciała z szybkością światła, ale nic to nie pomogło. Myślałem sobie: może siostry, a może jedna to koleżanka, ale kto jest kim – której mam dać dziecko na ręce. Cały plan „wziął w łeb”.

Jednak chyba zobaczyli moje zmieszanie, ponieważ jedna z pań przedstawiła się, że jest z ośrodka adopcyjnego (zupełnie zapomniałem, że taka osoba jest zawsze na pierwszym spotkaniu).

Następnym razem dam dziecko nowemu tacie, pewnie by się ucieszył.

Tak więc Irokez poznał swoich nowych rodziców – Dakotę i Paco.

Miał niewiele ponad dwa miesiące, więc miało to dla niego niewielkie znaczenie, ale dla nich było niesamowitym przeżyciem.

Rodzice adopcyjni nie wiedzą jak będzie wyglądało ich dziecko. Mają tylko jego ocenę, dotyczącą umiejętności i stanu zdrowia. Być może pytają panią z ośrodka adopcyjnego: „jak wygląda?”, ponieważ ta zawsze kilka dni wcześniej przychodzi do nas na wywiad. Ale co biedna ma powiedzieć, jak dokładnie opisać wygląd – pewnie zawsze mówi, że jest to „śliczny maluszek”.

Zresztą dla nas (dla Majki i dla mnie) pierwsze spotkanie z rodzicami, też jest przeżyciem. Przed spotkaniem, zawsze sobie obiecuję, że zwrócę szczególną uwagę na zachowanie rodziców – czy drgnie powieka, zatrzęsą się ręce. W końcu o wszystkim zapominam i chyba to mi ręce trzęsą się najbardziej.

Ustaliliśmy, że Dakota i Paco mogą przychodzić w odwiedziny do Irokeza według własnego uznania. W przypadku tego chłopca nie było konieczności spotykania się prawie codziennie, jak to miało miejsce z Hawrankiem. Jednak nie mogli wytrzymać – byli prawie codziennie. Odchodząc czuli, że opuszczają własnego synka.

Dzień 72

IROKEZ - jest "wulkanem" pod każdym względem (emocjonalnym, intelektualnym, społecznym). Tylko "niemoc fizyczna" nie pozwala mu dorównać Luzakowi czy Chapickowi. Dobrze, że wkrótce odchodzi, bo być może musiałbym z nim rozwiązywać równania różniczkowe.

Rodzice adopcyjni go odwiedzają , są bardzo sympatyczni - teraz wszystko zależy od "szybkości" sądu.

Dzień 79

Irokez - bez zmian - dziecko idealne. Dzisiaj miałem pokaz kąpieli. Dakota (nowa mama) chciała zobaczyć cały rytuał (Paco ma zapalenie gardła, więc siedział w samochodzie). Najciekawsze było, gdy doszliśmy do smarowania buzi kremem. Irokez zamiast się rozpłakać (jak zawsze), tryskał radością, śmiał się w głos. No i padł cały mój autorytet, bo uprzedziłem, że będzie krzyk.

Dzień 92

Po prawie miesiącu oczekiwań, sąd wyraził zgodę na tak zwane powierzenie pieczy. Irokez mógł już zamieszkać z nowymi rodzicami, a rozprawa dotycząca przekazania w adopcję odbyła się dwa miesiące później. Dzień, w którym dzieci od nas odchodzą jest zawsze pełen „emocjonalnych sprzeczności”.

Mimo, że chłopiec był u nas stosunkowo krótko, to jednak był od noworodka – a to bardzo zbliża.

Na szczęście radość Dakoty i Paco skutecznie zagłuszyła nasz smutek.

Ciąg dalszy ...

Do dzisiaj mamy kontakt z Irokezem i jego rodzicami. Czasami zadzwonią lub przyślą nam zdjęcie chłopca. Dwa razy zdarzyło nam się spotkać.

Chłopak cały czas jest „do przodu”. W wieku 6 miesięcy tak „zapychał” po podłodze (pełzając), że nawet jego osobisty pies miał problemy aby go dogonić.

Kiedyś doszły mnie „słuchy”, że być może za jakiś czas może w ich rodzinie pojawić się Tavishi. Irokez z pewnością ucieszyłby się z obecności siostry.

Ale może to tylko plotki.