KRZYKACZE

Dziewczynki, które mam zamiar opisać, pojawiły się u nas tylko na miesiąc. Można powiedzieć, że była to pewnego rodzaju impresja..., jednak bardzo ekspresyjna. Były to siostry z zespołem FAS, przebywające na stałe w innym pogotowiu rodzinnym.

Od jakiegoś czasu, zawodowe rodziny zastępcze mają prawo do urlopu. Z jednej strony jest to bardzo dobre, pozwala na „wzięcie oddechu” przez rodziców zastępczych przed kolejnym rokiem ciężkiej pracy, ale jednak osobiście cały czas mam pewnego rodzaju dylemat moralny.

Dzieci zastępcze nie różnią się niczym od własnych dzieci a przecież od nich nie bierzemy urlopu.

W bieżącym roku też byliśmy na urlopie i muszę przyznać, że było fantastycznie. Oderwanie się od zmagań z dniem codziennym, jest potrzebne każdemu. Jednak rok wcześniej, gdy była u nas Królewna, takiego urlopu byśmy nie wzięli. Nie wiem dlaczego napisałem „byśmy” - po prostu nie wzięliśmy. Dziewczynka nie była emocjonalnie gotowa nawet na krótkotrwałą rozłąkę.

Wracając do Krzykaczy. Były to dziewczynki w wieku półtora i dwa i pół roku. Aby nie nazywać ich Krzykacz Mały i Krzykacz Duży, przyjmijmy że ta mniejsza to Asia, a większa Basia.

Były więc to dzieci, które przyszły do nas na wakacje. Ich rodzice zastępczy mieli właśnie urlop.

Dla nas był to dość trudny okres, ponieważ w danym momencie mieliśmy piątkę innych dzieci.

Na szczęście Asteria przez większą część czasu, decyzją sądu przebywała na wakacjach u taty, a Sztanga najpierw pojechała na obóz nad morze, a potem do cioci. Obie dziewczynki spędziły u nas w tym miesiącu tylko pojedyncze dni.

Mimo, że de facto mieliśmy więc tylko piątkę dzieci, to Krzykacze decydowały o wszystkim.

W przypadku dzieci, które przychodzą do nas na wakacje (jak do tej pory, te dwie dziewczynki były jedyne), nie chcemy w jakiś drastyczny sposób narzucać im naszych zasad. Pragniemy, aby miały jak najlepsze wspomnienia z tego okresu. Oznacza to, że w tym wypadku to my musimy się jakoś dostosować.

W przypadku Krzykaczy, język którym się posługiwaliśmy był bardzo prosty. Do nich nie docierało nic, a one używały tylko trzech słów: Am,Apa i Baja. Szczęśliwe były tylko wówczas, gdy miały zapewnione jednocześnie te trzy rzeczy. Żeby być obiektywnym, muszę przyznać, że jakieś inne słowa też wypowiadały (zwłaszcza Basia), ale niewiele można było z tego zrozumieć. Dlatego też cały ten miesiąc był bardzo dziwny i prawdę mówiąc czekaliśmy aż dobiegnie końca.

Jak wcześniej wspomniałem, traktowaliśmy te dziewczynki jak dzieci, które przyjechały do nas na wakacje. Chcieliśmy, aby ten miesiąc był dla nich czymś przyjemnym.

Niestety skutkiem ubocznym było to (przynajmniej dla mnie), że nie czuliśmy, że są nasze.

Jest to bardzo dziwne z psychologicznego punktu widzenia. Inne dzieci też przychodzą do nas na stosunkowo krótki okres (kilka, kilkanaście miesięcy). Bywa, że odchodzą po miesiącu czy dwóch. A jednak te dzieci traktujemy inaczej – one po prostu są nasze. Są dla nas tak samo ważne jak nasze dzieci biologiczne dwadzieścia lat temu.

Myślę, że dziewczynki też wyczuwały to, że odnosimy się do nich inaczej niż dotychczasowi rodzice zastępczy, a nawet inaczej niż do pozostałych dzieci, które mieliśmy pod opieką.

Majce jakoś udawało się nad nimi zapanować, ale jak ja zostawałem z nimi sam, to wpuszczałem je do naszej sypialni (a dokładniej wchodziły do naszego łóżka), dawałem winogrona (które uwielbiały), biszkopty, włączałem jakąś bajkę w telewizji i... czekałem na powrót Majki.

Efektem takiego postępowania była „upaskudzona” pościel (nadająca się tylko do prania) i mnóstwo połówek winogron. Nie wiedzieć czemu, dziewczynki odgryzały tylko połowę kulki winogrona – druga połowa ich nie interesowała.

Ale i tak było to dobre rozwiązanie, ponieważ pozostawione w salonie, w którym przebywały inne dzieci, były dla nich dużym zagrożeniem.

I nie tylko dla nich, również dla siebie.

Obydwie chadzały po linii prostej ciągle coś krzycząc. Nie ważne było co jest „po drodze”. Jak leżał pies, to obejście go było rzeczą niemożliwą (mimo, że z obu stron było mnóstwo wolnego miejsca). Przechodziły więc po prostu po nim. Pies to jakoś wytrzymywał. Gorzej, gdy na drodze znalazła się Królewna (która wówczas u nas była i lubiła spędzać czas, leżąc na materacu – na podłodze). Niestety „linia prosta”, po której biegały Krzykacze, nie była stała. Czasami punktem docelowym była ściana (na której nie było niczego szczególnego), chociaż po drodze było kilka przeszkód .

Nawet leżaczek nie był wystarczającym zabezpieczeniem, musieliśmy przynieść kojec, który był azylem dla mniejszych dzieci.

Asia uwielbiała wchodzić na stół. To był horror. O ile można zabezpieczyć wejście na schody, do kuchni, to jak zabezpieczyć stół? Trzeba chyba wynieść wszystkie krzesła.

Dziewczynka wchodziła na blat stołu i stawała na krawędzi. Może czuła się jak Ikar. Na szczęście „odlotu” nigdy nie doświadczyliśmy (zawsze zdążyliśmy dobiec).

Basia była rozsądniejszą dziewczynką (ale tylko odrobinę).

Dzień, w którym przyjechała po nie mama zastępcza, był bardzo szczęśliwy.

My nie musieliśmy już pilnować stołu, nasze dzieci wyszły z kojca, pies mógł spokojnie położyć się na podłodze – wszystko wróciło do normy.

Krzykacze również „wyszły na ludzi”. Aktualnie dziewczynki przebywają w rodzinie zastępczej. Tak się złożyło, że są rehabilitowane w tym samym ośrodku, do którego jeździmy z naszymi dziećmi i czasami się spotykamy. Są grzeczne, „ułożone”. Witają się z nami i naszymi dziećmi.

Oczywiście nas nie pamiętają, a my nie pytamy, czy nadal próbują skakać ze stołu.