ISKIERKA

Iskierka to ta sama dziewczynka, którą tydzień temu przedstawiłem w poscie „BUNIA”. Będąc w naszym pogotowiu rodzinnym była osóbką bardzo stonowaną, nie wdającą się w żadne swary i bójki z innymi naszymi podopiecznymi. Owszem, była wesoła i uśmiechnięta, lubiła przebywać w naszym towarzystwie, ale nie była tak żywiołowa jak inne dzieci w jej wieku. Wspominamy ją bardzo ciepło (również dlatego, że nie „dawała nam się we znaki”). Właściwie jedynym zarzutem (o ile tak można powiedzieć w stosunku do tak małego dziecka) było to, że ni stąd, ni zowąd wydawała z siebie krótki, ale przeraźliwy krzyk. Wydawało nam się, że jest to okrzyk radości, jednak nie był on tolerowany przez inne dzieci (zwłaszcza w nocy), więc Bunia nie nadawała się na współlokatorkę (musiała spać w osobnym pokoju).

Ale wracając do imienia. Nie wiem czy nie popełniłem „faux pas” nazywając ją Bunią. Nie za bardzo pamiętam bajkę o Gumisiach, ale Bunia raczej kojarzyła mi się z taką stateczną, dbającą o wszystkich „matką”, robiącą wiecznie (więc mającą duże pokłady cierpliwości) sok z gumijagód.

Jednak Dawid zaproponował to imię, jako odzwierciedlające jej obecny temperament..., a ten zdecydowanie przybrał na sile. W każdym razie w tej odsłonie Bunia będzie nazywana Iskierką.

Imiona pozostałych bohaterów pozostają bez zmian, chociaż w przypadku Śnieżki i Dawida jestem trochę niekonsekwentny. W zasadzie skoro jego nazwałem Dawidem, to ona powinna być Maria (ale bardzo spodobało mi się Śnieżka).

Mogłoby też być Snow White i Prince Charming (ale to zbyt trudne do czytania). W zasadzie skoro już przetłumaczyłem Śnieżkę, to on powinien być Książę z Bajki (lub Uroczy) ... no ale bez przesady. W każdym razie te imiona są tak zagmatwane jak sama bajka, więc chociaż w tym względzie jest pewna zgodność.

Tak więc rodzice zastępczy Iskierki to Śnieżka i Dawid, nowy brat to Gusto. Muszę jeszcze wymyślić jakieś imię dla mamy biologicznej dziewczynki (ponieważ tym razem wielokrotnie będzie o niej mowa). Niech będzie … Amelia (żeby nie było żadnych skojarzeń).

Tym razem większość tekstów jest autorstwa Dawida (przesyłanych mi w postaci maili).

Myślę, że może to być ciekawa lektura głównie dla osób, które chciałyby zostać rodziną zastępczą, ponieważ pokazuje pewien proces. Jest to proces nawiązywania więzi, zakochiwania się w sobie, ale również obaw i dylematów. Rodzice zastępczy w założeniu są tylko tymczasowymi opiekunami, ale z drugiej strony „serce nie sługa”.

Opis pierwszego miesiąca pobytu Iskierki w nowej rodzinie jest w końcowym fragmencie artykułu „BUNIA”, nie będą go tutaj powielał.

Aby odróżnić teksty Dawida od moich, jego będą napisane kursywą.

Dzień 35

Iskierka ostatnimi czasy w bardzo dobrym humorze, non stop wstaje na nogi i to przy różnych meblach, czasem po prostu chwyta z tyłu za nogawki mnie lub Śnieżkę, chwila moment i stoi. Od czasu do czasu zdarza jej się też na sekundę czy dwie stać, tak po prostu stać bez żadnej podpórki :). Poza tym pokrzykuje nadal, ale mniej niż wcześniej, za to coraz szerszy wachlarz wszelkiego rodzaju odgłosów i naśladowań stosuje. Co rusz "odkrywa" nowe pasjonujące zajęcia, rzeczy które może zrobić ze swoimi rękoma i językiem na przykład. Sporo gryzie - robi pożytek z zębów kiedy tylko może - czasem ugryzienia bywają całkiem bolesne, bywa że i ślad zostaje na palcu na dłużej. Stopniowo wprowadzamy jej coraz śmielej jakieś bardziej stałe elementy do posiłków - zdarza się, że na śniadanie zamiast kaszki jest np. pokrojona w drobną kosteczkę bułka z szynką, którą Iskierka sama kawałek po kawałku wkłada do buźki :). Kupy wyregulowały się tak, że teraz nie ma dnia żeby nie było, zazwyczaj jedna, choć dzisiaj na przykład były dwie. Noce w porządku, jedna lepsza, druga czasami troszkę mniej spokojna - ale tragicznie nie jest. Rzadko się zdarza żeby przebudziła się w nocy "na dobre", zazwyczaj pomaga podanie butelki, ewentualnie wzięcie na ręce, na 5,10 minut - i Iskierka zasypia. Nie narzekamy, bo chyba nie ma na co. Mama od czasu rozprawy odezwała się raz - napisała sms-a w którym poprosiła o zdjęcie Iskierki (Śnieżka jej przesłała), popytała czy Iskierka zdrowa i nadmieniła, że z tymi odwiedzinami, o których mówiła w sądzie to może być ciężko - "zjawi się kiedy będzie mieć finansowe środki na przyjazd" - odebraliśmy to jako pewnego rodzaju sygnał, że ten przyjazd do Gumicka trochę mniej prawdopodobny się robi. A propos mamy jeszcze pytanie - czy przy okazji oceny w PCPR-ze wspominała coś o swojej nauce / edukacji? Co z tym jej gimnazjum? I wiecie też z kim ona mieszka obecnie? Nadal z tymi dziadkami?

Dzień później (odpowiedź Pikusia – czyli moja).

Bardzo się cieszymy, że jest coraz lepiej, chociaż przed Wami jeszcze niejedna nieprzespana noc. Jednak jak patrzę z perspektywy czasu, to nasze dzieci były dużo "gorsze" w sensie absorbowania naszej uwagi - zwłaszcza w nocy. Dzieci, którymi teraz się opiekujemy są jakieś spokojniejsze. Może kiedy (po odejściu) poczują się tymi jedynymi, niezastąpionymi - domagają się większych praw. Mama Amelia cały czas utrzymuje wersję, że chodzi do szkoły i szuka pracy. Nadal też twierdzi, że chce w przyszłości odzyskać dziewczynkę. Mieszka z dziadkami. Nigdy nic nie powiedziała o swoich rodzicach. W mojej ocenie jest ona osobą inteligentną, potrafiącą manipulować innymi. Jest bardzo skryta, co może nie jest jej wadą, ale obawiam się, że przekazuje tylko te informacje, które w jej mniemaniu mają dotrzeć do odpowiedniego adresata. Np. z jednej strony ciągle mówi, że ojciec Iskierki cały czas jej grozi, że zabierze "małą" do siebie (wręcz ma na tym punkcie fobię), ale niczego więcej nie chce o nim powiedzieć. Znacie Majkę, więc domyślacie się, że potrafi tak poprowadzić rozmowę, aby uzyskać informacje, które ją interesują. W przeciwieństwie do innych matek, tutaj trafia na "beton". Być może wszystko co Amelia mówi, to gra na zwłokę. Udaje dobrą matkę, a tak na prawdę niczego nie chce zmienić - tylko po co to wszystko? Jednak akurat ta cecha jest typowa dla matek innych dzieci, które u nas były. Mama Foxika też utrzymywała, że chce odzyskać córkę. Gdy sąd podjął decyzję o pozbawieniu jej praw do dziecka, dla nowych rodziców zastępczych otworzyła się możliwość adopcji (aktualnie sprawa jest w toku). W niej natomiast jakby nagle coś pękło - poczuła się jakby wolna, zadowolona. Prawdopodobnie rodzice (głównie matki) mają wewnętrzny opór przed zrzeczeniem się praw do dziecka z własnej woli, ale jak decyzję podejmie sąd to wszystko jest OK. Amelia z jednej strony wpisuje się w ten schemat, ale z drugiej, mimo wszystko coś mi w niej nie pasuje.

Dzień 46

Iskierka cały czas "na wysokich obrotach" :), żywa i pełna energii. Trochę nam chyba urosła, wydaje nam się, że jest wyższa (w sumie to nie wiem czemu nas to tak dziwi, w końcu to, że rośnie jest normalne) :). Delikatnie chyba się też chyba zaokrągliła na twarzy, brzuszek też jakby bardziej okrągły się zrobił :).

Co do mamy Iskierki - ostatnio wspomniała przez telefon, że w tym tygodniu chciałaby przyjechać do nas, "ale musi jeszcze sprawdzić połączenia". Nasz PCPR praktykuje raczej taki zwyczaj, że wizyty i spotkania są ustalane i organizowane przy ich współudziale, dlatego daliśmy naszej koordynatorce numer telefonu Amelii, ma do niej dzwonić i spróbować ustalić jakiś termin. Zobaczymy co z tego wyjdzie, możliwe że znów skończy się na deklaracjach słownych. W każdym razie jeśli miałoby dojść do spotkania to na pewno jeszcze nie u nas, prawdopodobnie na jakimś "neutralnym gruncie". Trochę się tego spotkania boję ze względu na Śnieżkę (podchodzi do sprawy bardziej emocjonalnie ode mnie), ale szczerze mówiąc ja sam nie wiem jakie emocje wzbudzi we mnie widok mamy Amelii trzymającej "naszą" Iskierkę. To może być ciężkie spotkanie, jeśli do niego dojdzie.

Dzień 48

Od bardzo wczesnego ranka we wtorek do dziś - szpital. Iskierka na oddziale dziecięcym - jakiś wirus, coś jak "popularna jelitówka". W przypadku Iskierki głównie luźne kupy i gorączka - wymioty tylko w domu były we wtorek jeszcze, w szpitalu w ogóle na razie.

Temperatura od początkowych ponad 39 we wtorek, w środę zaczęła spadać do poziomu 38,5 st., 38 st.. Od wczorajszego rejonu spadła do okolic 37, dwa ostatnie pomiary 37,3 st. i 37 (w nocy było nawet poniżej 37) - i to w zasadzie bez żadnego leku na zbicie (w nocy i dziś nie dostała). Dostaje kroplówki, ale nie jakoś bardzo dużo, wtorek dwie, od środy po jednej dziennie - najgorsze jest to, że cały czas coś się z wenflonami dzieje - chyba Iskierka jest za "żywa" (bo od wczoraj jest już prawie w 100% sobą), albo my za mało rygorystycznie pilnujemy. W każdym razie od wtorku był 4 razy poprawiany i przekładany - po kolei : lewa dłoń, prawa dłoń, prawa stopa i dziś przełożony na lewą stopę. Kolejnego przełożenia nie chcemy - wbijają w główkę :(. Płakała strasznie przy każdej wizycie w zabiegowym, co nie dziwi - za pierwszym razem mi łzy pociekły. Ale potem było już lepiej. Wymiotować nie wymiotuje, je dość dobrze jak na te okoliczności, z piciem jest gorzej - ale może po prostu "nawadnianie" kroplówką jej wystarczy, nie wiem. Temperatura jakby opanowana - mały niepokój się dziś pojawił bo zrobiła mega luźną kupę, sama woda prawie. Po cichu liczymy, że jutro ją wypiszą ale chyba bardziej realna jest sobota - wszystko zależy od stolca i trochę tego ilu pacjentów nowych się pojawi - stety / niestety oddział "wypycha" delikatnie tych podleczonych gdy jest nowy chętny na łóżko. Zresztą warunki "mieszkaniowe" w szpitalu to osobny temat - ale obsługa jest ok.

Na zmianę dyżurujemy w ciągu dnia, ja jestem na urlopie od wtorku do piątku. W nocy też ktoś z nią jest. O dziwo wg mnie Iskierka jest całkiem pogodna przez większość czasu, trochę marudzi i płacze ale ma też okresy bardzo dobrego humoru - przekrzykuje lekarzy w czasie obchodu ;). Dziś Śnieżka zostaje na noc - ja niestety po poprzedniej nocy w szpitalu od południa zacząłem się trochę nie do końca dobrze czuć. Dziś się podleczam, trochę mnie mdliło, lekką gorączkę mam, mam nadzieję, że się poprawi do jutra. Jeśli nie to będę musiał zostać w domu, Śnieżka z Iskierką, jakieś zastępstwo też się może załatwi dla niej na 2,3 godzinki w ciągu dnia. Ale nie uprzedzajmy faktów - to nie jest tak że leżę plackiem, myślę, że jutro będę się czuł dobrze.

Dzień 67

Tego dnia Iskierka miała wizytę u kardiologa (umówioną jeszcze w czasie, gdy była u nas). W związku z tym była okazja, aby się spotkać. Trudno powiedzieć, czy dziewczynka w jakiś sposób nas pamiętała. W każdym razie w obecności nowych rodziców, bawiła się z nami i wyglądała jakby ta wizyta sprawiała jej przyjemność (chociaż może tylko tak nam się wydawało). Mieliśmy wrażenie, jakbyśmy się rozstali wczoraj – zwłaszcza jak zaczęła pokrzykiwać w swoim stylu.

Badanie kontrolne było też okazją, aby mama Amelia się z nią zobaczyła. Niestety było widać, że „przepaść” pomiędzy jakby nie było najbliższymi sobie osobami (matką i córką) staje się coraz większa.

Dzień 76

"Charakterna" to chyba dobre określenie na Iskierkę - zaczyna coraz częściej próbować stawiać na swoim. A propos stawania - w czasie od zeszłotygodniowej wizyty lekarskiej Iskierka nie próżnowała. Od kilku dni bardzo często, przy każdej możliwej okazji, stojąc puszcza się swojej podpórki. I staje "bez trzymanki" - czasem na 2 sekundy, czasem na dłużej, a kilka razy udawało się jej stać jakieś dziesięć sekund nawet. Staje się coraz bardziej mocna i stabilna. Poza tym ma się dobrze, zdrowotnie ok, kupy tylko cały czas dokuczają, znów trochę rzadko się pojawiają, ale wszystko pod kontrolą. Wizyta u kardiologa w poprzednim tygodniu nastroiła nas pozytywnie. Zobaczymy czy ta kolejna wizyta za 4 miesiące potwierdzi na 100% te dobre wyniki. Mama Amelia się nie odezwała wyobraźcie sobie od środy - czyli już ponad tydzień. Nic, żadnego sms-a, telefonu. Może zaskoczyło ją to, że Iskierka nie chciała za bardzo do niej iść na ręce? Nie wiem. Trochę żyjemy w oczekiwaniu na moment kiedy Iskierka zacznie chodzić :), ale nic się nie staramy oczywiście "przyspieszać" w żaden sposób, wszystko idzie swoim torem. Ale to już chyba naprawdę blisko ten moment - na razie jeszcze jak Iskierka wstaje i stoi to nie za bardzo wie co ma zrobić i w końcu ostatecznie siada. Ale to pewnie długo nie potrwa zanim załapie, że może ruszyć nogą i zrobić krok. Aha, jeszcze jedna pozytywna wiadomość. Tak jakby ostatnio mała dużo lepiej spać zaczęła w nocy. Dwie noce pod rząd były takie, że praktycznie między 23, północą a 6,7 rano nie trzeba było do niej wstawać w ogóle, nie budziła się. Ostatnia noc była podobna. Naprawdę zaczyna to dobrze wyglądać. No i zaczyna pokazywać coraz większe przywiązanie do nas. Coraz wyraźniej "odróżnia" nas od innych, inaczej nas traktuje a inaczej np. nasze rodzeństwo czy rodziców. To cieszy :). Jutro odwiedza nas kurator, mnie niestety nie będzie, nie mogę się wyrwać z pracy. Za półtora tygodnia rozprawa.

Dzień 79

Jeśli chodzi o samą rozprawę to szczerze mówiąc nie wiem czy sąd pójdzie już teraz tak daleko i pozbawi mamę praw, jakoś na to specjalnie nie liczymy. Bardziej prawdopodobne, że tym razem skończy się na ustanowieniu rodziny zastępczej - ale może się mylę, może sąd pójdzie dalej. Nie wiem - okaże się.

Widzieliśmy coraz wyraźniej jak narastało napięcie. Zauroczenie Iskierką już prysło, teraz była to prawdziwa miłość. Nie wyobrażałem sobie co by się wydarzyło, gdyby nagle sąd uznał, że dziewczynka może wrócić do mamy biologicznej. Teoretycznie taka możliwość istniała.

Osobiście wydawało mi się, że sąd może na tej rozprawie odebrać mamie prawa rodzicielskie. Była to już druga rozprawa, która miała rozstrzygnąć „co dalej”. Rodzice z reguły dostają tylko jedną szansę, co i tak czasowo oznacza średnio osiem-dziesięć miesięcy. Gdyby Amelia w tym okresie podjęła jakieś kroki zmierzające do poprawy swojej sytuacji: znalazła pracę, mieszkanie, pokazała że nawet ze wsparciem opieki społecznej będzie w stanie utrzymać siebie i dziecko, to miałaby nawet szanse na to, żeby Iskierka do niej wróciła. Niestety Amelia w tym czasie nie zrobiła nic, do tego miała kiepską opinię w PCPR-ze i Ośrodku Pomocy Społecznej, ponieważ była opryskliwa i arogancka. Do tego trzeba też dodać fakt, że były okresy gdy „znikała nie wiadomo gdzie”, nie odbierała telefonu. A przecież cały czas (jako matka) była opiekunem prawnym dziewczynki, co oznacza, że musi wyrażać zgodę na pewne zamiary względem jej córki (np. konieczność przeprowadzenia jakiegoś zabiegu, nie mówiąc o operacji).

Mimo wszystko sąd postanowił dać mamie kolejną szansę, a Śnieżkę i Dawida ustanowić rodzicami zastępczymi (do tej pory mieli oni powierzoną pieczę nad dziewczynką na czas trwania postępowania o ustanowienie rodziny zastępczej).

Tak więc przed Śnieżką i Dawidem kolejny trudny okres niepewności.

Na dobrą sprawę najlepiej by było, gdyby do momentu podjęcia decyzji przez sąd o odebraniu praw rodzicielskich, dzieci pozostawały pod opieką takich „gruboskórnych rodziców z pogotowia rodzinnego” jak my, którzy rozstania mają wkalkulowane w zakres swoich obowiązków (mimo, że „serca” też mamy). Niestety jesteśmy krótkoterminową formą opieki zastępczej i jeżeli sytuacja dziecka się komplikuje, poszukiwani są rodzice zastępczy długoterminowi. A ci niestety muszą mieć „nerwy ze stali”.

Dzień 96

U nas wszystko ok, Iskierka ćwiczy się w samodzielnym pokonywaniu coraz większej liczby kroków, idzie jej całkiem dobrze. Zdarzają się małe wywrotki ale to raczej normalne. Coraz więcej zaczyna mówić, w sensie gaworzyć. Powtarza pojedyncze słowa, "mama" / "tata" są na porządku dziennym. Mamy też wrażenie że staje się coraz bardziej "kontaktowa", że rozumie więcej niż nam się wydaje. Ostatnio zdarzyło jej się też zrobić pierwszy raz siku do nocnika - jak na razie raz i w sumie to przypadkiem ale jednak, i radość miała dużą. Śnieżka ją posadziła po drzemce południowej tak na próbę i akurat zrobiła. Amelia się nie odzywa ostatnio tak często jak wcześniej, od kilku dni już nic nie napisała. Co nie znaczy że mamy z tym jakimś problem, nie przeszkadza nam to specjalnie.

Dzień 100

Iskierka urwisuje od czasu do czasu ;) - coraz więcej dziewczyna rozumie, próbuje stawiać na swoim, ale też coraz mocniej jest przywiązana, szczególnie do Śnieżki. Śnieżka zaczyna się obawiać, coraz mocniej, że coś może pójść nie tak - dzisiaj mi powiedziała, "Dawid, ja jej nie oddam". Ja też tego nie biorę pod uwagę. Na razie nic nie wskazuje że będziemy musieli oddać Iskierkę, ale niepewność jest. Amelia po dłuższym okresie ciszy się odezwała dwa, trzy dni temu - dziś znów, "Co u Iskierki?" i "Czy ojciec się kontaktował?". Dodatkowo dziś spytała czy dostaliśmy zdjęcia Iskierki od Was jakieś, nie wiem po co jej to - może będzie chciała żebym jej przesłał. Uciążliwa się robi, w sumie to nie wiem czy mam obowiązek przesyłać jej jakiekolwiek zdjęcia, a już kilka razy to zrobiłem.

Dzień 127

Co do Iskierki - chodzi coraz stabilniej, ogólnie chodzi cały czas. Codziennie mamy po kilka wywrotek, zazwyczaj na szczęście nic poważnego ze sobą nie niosą. Jedyny minus tego chodzenia - już w ogóle prawie nie raczkuje, trochę to się odbija negatywnie na barku, widać leciutki regres - początek rehabilitacji w Gumicku w najbliższy wtorek - wcześniej ośrodek zlecił jakieś dodatkowe badanie neurologiczne, wszystko się przeciągnęło. Poza tym Iskierka mówi non stop, pamięta i używa coraz większej ilości słów, czasem mówi po swojemu (mama, tata, Gusti, Goya, dziadzia, baba, NIE - są w codziennym użyciu). Cały czas jest bardzo wesoła, zazwyczaj humor dopisuje. Ostatnio kilka razy próbowała jeść łyżeczką :). Opanowała też sztukę wchodzenia i schodzenia z kanap - na razie potrafi wejść na dwie z czterech jakie mamy. Ostatnimi czasy nie zawsze mamy z nią lekko ;) - nasza dziewczynka robi się z tygodnia na tydzień coraz bardziej stanowcza, często się złości, denerwuje i sprzeciwia naszym decyzjom kiedy jej nie pasują :). Już normalne stało się to,że część nocy spędza z nami w łóżku - zasypia u siebie, w okolicach 1,2 w nocy się przebudza i bierzemy ją do łóżka. Zupełnie nam to nie przeszkadza - wbrew opiniom niektórych naszych znajomych. Stwierdziliśmy, że jeśli jej dobrze blisko nas to nie chcemy jej tego zabierać. W naszym łóżku śpi trochę spokojniej. Co też ostatnio mocniej widać to fakt, że coraz mocniej się przywiązuje - odróżnia nas od innych, traktuje inaczej, nie chce się rozstawać.

Dzień 171

Tym razem to my jadąc na wakacje w góry zrobiliśmy lekki objazd i zawitaliśmy do Gumicka. Nie widzieliśmy się już prawie miesiąc (ostatnie spotkanie było gdy Śnieżka z Dawidem i dziećmi jechali na wakacje nad morze).

Iskierka jak zwykle zrobiła na nas oszałamiające wrażenie. Była niesamowita. To, że mówiła "Cio...cia", to wiedzieliśmy z filmiku, który przysłał nam Dawid, ale jak powiedziała do mnie "wuja", to zwątpiłem. Na szczęście Śnieżka to potwierdziła. Do tego jak na pożegnanie dostałem "buziaka", to byłem w "siódmym niebie" - dla takich chwil warto żyć.

Dzień 182

W naszej rodzinie życie toczy się dynamicznie. Iskierka wchodzi coraz mocniej w fazę usamodzielniania, "budowania siebie" jak to niektórzy nazywają. Bywa uparta, spokojniejsze chwile przeplata długimi momentami "buntu", częściej krzyczy - no ale to nic nowego dla nas. Podchodzimy do tego w miarę spokojnie, czasem krzyk daje się we znaki ale to normalna kolej rzeczy , taki etap no i trudno. "Na szczęście" wynagradza to wszystko tym, że tak poza tym to jest cudownym dzieckiem, często się uśmiecha, jest "przytulaśna", wszystkiego szybko się uczy i coraz więcej mówi. Byliśmy ostatnio na prywatnej konsultacji u pewnej Pani fizjoterapeutki w Gumicku, chwalona i polecana przez wiele osób. Podejście o 180 stopni inne od tej kobiety z ośrodka u której byliśmy. Stwierdziła, że rozwojowo Iskierka naprawdę b. dobrze wygląda, z tym barkiem nie jest jakoś strasznie, poćwiczyła chwilę z Iskierką ale zdecydowanie bardziej empatyczna była, dużo z nami rozmawiała, uspokoiło nas spotkanie z nią. Powiedziała że jasne, ona mogłaby z Iskierką ćwiczyć kilka razy w tygodniu, brać kasę od nas, ale jej zdaniem ani nie ma tak dużej potrzeby aby to robić ani zdrowie i spokój ducha Iskierki nie jest tego wart. Mała miała to porażenie i już pewnie zawsze będzie z tym barkiem trochę inaczej niż z lewym, zawsze będzie trzeba się nim zajmować na niego zwracać uwagę. Zastosowaliśmy te plastry, które będziemy wymieniać regularnie, do tego ćwiczymy w domu ale bez przesadzania, po kilka minut, łącząc to z zabawą. Niebawem wybieramy się do neurologa dziecięcego jakiegoś. Byliśmy też na wizycie u ortopedy ale najlepiej nie trafiliśmy chyba bo powiedział, że on z dziećmi doświadczenia nie ma, odesłał nas delikatnie do neurologa. Amelia, mama Iskierki, odwaliła niezły numer w tym tygodniu - w środę bodajże, koło 14 zadzwoniła do naszej Koordynatorki pani Aliny i powiedziała, że właśnie jest w PCPR-ze w Gumicku i chciałaby się zobaczyć z Iskierką. Okazało się, że faktycznie jest w Gumicku, nikogo oczywiście nie poinformowała, po prostu "połączenie jej pasowało" to przyjechała. Śnieżka trochę się zestresowała, ja trochę wkurzyłem. Byłem skłonny wziąć Iskierkę i pojechać na to spotkanie z nią w obecności Koordynatorki. Ostatecznie PCPR zdecydował, że nie dojdzie do spotkania - Amelia zna reguły, miała przekazywane wielokrotnie, że powinna się umówić z pewnym wyprzedzeniem i nie pójdziemy jej na rękę bo tak chce. Pani Alina jej to przekazała telefonicznie, przyjęła to ze spokojem i odpuściła (wróciła do domu). Ostatnio pisała do pani Aliny, że przyjedzie w przyszłym tygodniu - jeśli do tego dojdzie to w środę, i wtedy prawdopodobnie spotka się z Iskierką w specjalnym pokoju z Ośrodku Interwencji Kryzysowej - tutaj zwykle PCPR takie spotkania aranżuje. Śnieżka z Iskierką pojedzie, będzie też pani Alina. Śnieżka się denerwuje tym spotkaniem, nie dziwię się - ja chciałbym być z nimi wtedy ale niestety nie mogę się zwolnić z pracy. Ale dziewczyny dadzą sobie radę myślę.

Dzień 240

Odwiedziła nas Iskierka. Oczywiście tak tylko mówimy, ale przecież cieszymy się z odwiedzin całej rodziny. Jest nam bardzo miło, że zawsze gdy są w pobliżu o nas pamiętają.

Dziewczynka faktycznie sprawia wrażenie jakby z każdym tygodniem była coraz bardziej żywiołowa. Biega, skacze, śpiewa. Niechcący przyniosłem zjeżdżalnię (w sumie taką niewielką, plastikową, ale wszystkie dzieci bardzo ją lubią). Gdy już nadszedł czas wyjazdu, trudno było przekonać Iskierkę, że już nie ma zjeżdżania – Oj, trudno!

Ale mimo swojego temperamentu, bardzo łagodnie traktuje inne dzieci. Chapic i Luzak są od niej młodsi o dobrych kilka miesięcy, nie mówiąc o półrocznej Smerfetce. A jednak nikomu nic się nie stało, a nawet mieliśmy wrażenie, że nasze dzieci cieszą się z jej obecności.

Pamiętam jak jakiś czas temu odwiedził nas Foxik – wtedy było „chowaj się kto może”.

Razem ze Śnieżką, Dawidem i Iskierką odwiedza nas zawsze również Gusto. Dotychczas stosunkowo mało o nim wspominałem, ale też na dobrą sprawę zbyt wiele o nim nie wiedziałem.

Jednak przy okazji tej wizyty, Majka wdała się z nim w konwersację i jeszcze wiele razy po tym spotkaniu wracaliśmy do tej rozmowy.

Gusto wiele lat spędził w Domu Pomocy Społecznej, w którym przez jakiś czas pracowała Śnieżka. Zwróciła na niego uwagę, ponieważ jej zdaniem „nie pasował” do pozostałych „kuracjuszy”. Był zbyt inteligentny, wrażliwy i krótko mówiąc się tam „marnował”. Niestety poziom ośrodka nie pozwalał wydobyć z chłopca potencjału, który w nim drzemał. Śnieżka z Dawidem postanowili wziąć go do swojej rodziny (w opiekę zastępczą), aby mógł nadgonić stracony czas.

Chłopiec (w tej chwili to w zasadzie mężczyzna) ma pewne dysfunkcje, mogące wskazywać na niektóre elementy zespołu Aspergera a nawet FAS-u (chociaż absolutnie nie posiada cech dysmorficznych).

Przy poprzednich wizytach, Gusto niewiele się odzywał, jednak tym razem „zagadnięty” przez Majkę, bardzo się ożywił, zaczął opowiadać o swojej szkole i internacie, w którym mieszka. Generalnie ja też „tak mam”. Sam nie czuję potrzeby uzewnętrzniania siebie, natomiast jeżeli widzę, że kogoś interesuje to co mam do powiedzenia, to chętnie się tym dzielę.

No ale to raczej świadczy o introwertywności a nie jakiejś formie zaburzeń natury neurologicznej (chyba, że się mylę – no ale jakoś udaje mi się z tym funkcjonować).

Gusto ma naszym zdaniem pewne problemy z abstrakcyjnym myśleniem. Majka jak to Majka, stara się błyszczeć swoją elokwencją, więc zdarzały się sytuacje, że Gusto spoglądał na Dawida i ten tłumaczył mu to samo innymi słowami (w tym momencie również do mnie docierało co Majka chciała powiedzieć). Gdy u nas byli, akurat nastąpiła zmiana czasu na zimowy. Do tego jeden zegar miał wskazówki, drugi był elektroniczny a trzeci jeszcze nie przestawiony. Ustalenie, która właściwie jest godzina, trochę czasu mu zajęło. Ale jest to tylko dowód na bezzasadność zmiany czasu z letniego na zimowy i odwrotnie.

Ogólnie Gusto (z tego co mówił) całkiem dobrze funkcjonuje wśród rówieśników, a najważniejsze, że czuje się szczęśliwy (reszta to „pikuś”).

Dzień 251

Iskierka nadal rozwija się w tempie które nas czasem nawet trochę zaskakuje, szczególnie jeśli chodzi o to ile mówi. Nie ma dnia żeby nie wprowadziła do swojego "słowniczka" jakiegoś nowego słowa. Czasem nawet nie wiemy skąd mogła je zaczerpnąć, gdzie mogła je usłyszeć (nie dalej jak dziś popołudniu trochę się z nią droczyłem i drażniłem delikatnie chwytając ją za rękę takimi szczypczykami kuchennymi, chwytam ją , chwytam a Iskierka ni stąd ni zowąd "Nie rób !", rozwaliła nas). A wcześniej w aucie, ja ze Śnieżką prowadzimy jakąś burzliwą dyskusję a Iskierka nagle z tylnego siedzenia "Cicho!" - i nas zatkało :) ). Doskonali też umiejętność chodzenia, w zasadzie to już biega, jedzenie wchodzi już też samodzielnie i bezproblemowo (łyżeczka, widelec opanowane). Od kilku tygodni ma teraz taką fazę, że jeszcze bardziej wykazuje przywiązanie do Śnieżki - cały czas, bez ustanku "mama,mama,mama ..." , czasem Śnieżka nie może kroku zrobić. Może taka faza, nie wiem, no a poza tym nie ma co ukrywać, moja więź z Iskierką jest jednak trochę słabsza, Śnieżka spędza z nią dużo więcej czasu. Trochę nam się też mała częściej ostatnio "boi", często przybiega wołając "boi,boi" - czasami chodzi o dźwięk drzwi zamykanych u sąsiadów, czasem o to, że w pokoju ciemno a czasem sami nie wiemy o co. Generalnie nie robimy z tego jakiegoś wielkiego problemu ale staramy się reagować na jej emocje, uspokajać i być w pobliżu, no i monitorujemy sytuację. No i bunt - nadal obecny, często gęsto ;). Ostatnio w jeden dzień nawet Iskierka stwierdziła że w ramach buntu przestanie robić siku do nocnika czy na ubikacji - w ciągu jednego dnia kilka razy nie zawołała, że chce siku i robiła w majtki. Ale to był taki dziwny, jednodniowy epizod się okazało. Bunt jest wszechobecny ;). Kilka razy w ciągu dnia jest rzucanie zabawkami, kilkanaście razy w ciągu dnia krzyki (się zastanawiamy kiedy któryś z sąsiadów na policję zadzwoni-jakby co wielu ludzi już doświadczało krzyku Iskierki z byle powodu, w tym i dyrektor PCPR-u, więc jakby co będziemy kryci ;) ). No i NIE - słowo klucz. Czekamy z utęsknieniem na czas kiedy TAK będzie tak samo chętnie wypowiadane. Trochę nam ostatnio myśli Amelia zajmowała - w sumie nie powinniśmy się tym przejmować że jej nie było, to obca osoba dla nas właściwie. No ale nie szło, więc gdzieś nam tam w głowie siedziały pytania, co się z nią dzieje, gdzie jest, czy wróci, jak będzie kiedy się pojawi itd.. Wygląda na to, że wróciła, czekamy aż się odezwie do nas, o ile się odezwie.

My (czyli Majka i Pikuś) również czekamy, ale na decyzję sądu. Wielokrotnie wspieraliśmy rodziców biologicznych, licząc na powrót dziecka do nich. Nawet w tym przypadku (wie ten kto czytał pierwszą część, gdzie Iskierka była jeszcze Bunią), też uważaliśmy, że Amelia ma duże szanse na odzyskanie córki – musi tylko uwierzyć w siebie.

Niestety sprawy zaszły tak daleko, jak tu zostało przedstawione. Teraz całym sercem jesteśmy ze Śnieżką i Dawidem.

Zastanawiam się tylko, czy może być ktoś, kto w obliczu zaistniałej sytuacji chciałby powrotu Iskierki do mamy biologicznej. A jeżeli tak, to jakie mógłby mieć argumenty?