FOXIK

Foxik był jednym z pierwszych dzieci, które się u nas pojawiły. Były to czasy, w których „nie istniała” jeszcze pani Jowita, ani kwartalne oceny dzieci. Będę więc musiał oprzeć się tylko na wspomnieniach, a jak kiedyś pisałem z moją pamięcią nie jest już najlepiej. Zwłaszcza dotyczy to okresów niedawnych, ponieważ wspomnienia z mojego wczesnego dzieciństwa stają się coraz bardziej wyraziste.

Ale za to postaram się „wpleść” kilka wątków, które z pewnością ucieszą Karolę (która dawno się nie odzywała) i Qbę3. Będzie więc i o facetach i o funkcjonowaniu pogotowia rodzinnego.

Foxik tak w ogóle jest dziewczynką. Urodził się dwa miesiące przed terminem i niestety miał wodogłowie. Było ono spowodowane raczej samym wcześniactwem, a nie „złym prowadzeniem się” mamy w czasie ciąży. Rodzice Foxika byli rozbrajająco niedojrzali. Mieli po osiemnaście lat, byli bez pracy, mieszkania, wsparcia rodziny. W czasie pobytu dziewczynki u nas wielokrotnie się „schodzili” i „rozchodzili”. Były okresy gdy pałali ogromną miłością do dziecka (w których chcieli odwiedzać Foxika nawet dwa-trzy razy w tygodniu), jak również były wielotygodniowe przerwy (bez odwiedzin, bez informacji telefonicznej). W tym drugim przypadku zawsze starali się jakoś wytłumaczyć (po czasie), że albo gdzieś wyjechali, albo właśnie znaleźli pracę i nie mieli czasu. Zwłaszcza to drugie tłumaczenie zawsze nas śmieszy (chociaż jest bardzo częstym usprawiedliwieniem dla wielu rodziców „naszych dzieci”), bo skoro nie mają czasu na odwiedziny raz w tygodniu, to jeżeli odzyskają dziecko (bo taki jest ich cel), to co zrobią? Chyba będą musieli z tej pracy zrezygnować.

Mama Foxika pochodziła z bardzo odległej miejscowości i (jak mówiła) przyjechała tutaj „za chłopakiem”. Sama była wychowywana przez babcię, która została ustanowiona dla niej „rodziną zastępczą”. Dokładnie nic o niej nie wiedzieliśmy, bo sama się nie „otwierała”, a my staraliśmy się nie wypytywać. Jednak takich historii jak jej, jest mnóstwo. Podejrzewam, że gdybym spróbował „w ciemno” napisać jej życiorys, to wiele bym się nie pomylił.

Tata dziewczynki z kolei mieszkał ze swoim ojcem. Podobno miał swój własny pokój, ale był to dom, w którym poza jego ojcem z nową małżonką, mieszkała jeszcze babcia, jakieś ciocie, wujkowie. Cóż, czasami taka „pełna chata” całkiem dobrze funkcjonuje, jednak w tym przypadku nie miało to miejsca. Przede wszystkim mama Foxika nie była przez nich akceptowana, a tylko ewentualne wspólne zamieszkanie w „tym pokoju” dawało szanse na odzyskanie dziewczynki.

Tata dziecka był trochę bardziej rozgarnięty niż jego mama i przez chwilę nawet pojawiła się koncepcja, że „mała” wróci do niego (małżeństwem nie byli). Jednak musiałby mieć jakieś wsparcie w rodzinie, a niestety jego ojciec sam miał odebrane prawa do własnych dzieci z drugiego małżeństwa a chłopak otwarcie mówił, że w jego mniemaniu nikt z rodziny mu nie pomoże.

Ogólnie jakbym miał ich ocenić, to byli całkiem sympatycznymi ludźmi. Można było z nimi porozmawiać a swoim zachowaniem nie sprawiali problemów. Ich kontakty z dziewczynką były bardzo „ciepłe”. Mieliśmy do nich na tyle duże zaufanie, że pozwalaliśmy na spotkania w oddzielnym pokoju (z reguły wizyty są przy naszej obecności – pewnie to w jakiś sposób deprymuje odwiedzających rodziców, no ale na osobny pokój trzeba sobie zasłużyć).

Niestety mieli pecha w życiu. Może gdyby w dzieciństwie zostali adoptowani przez zupełnie inne rodziny, to ich historie potoczyłyby się zupełnie inaczej. I nie chodzi tu tylko o sprawy materialne, ale głównie o powielanie pewnych złych schematów. Dzieci rodziców, którzy nie podejmują pracy, korzystając tylko z opieki społecznej, mają taką samą postawę roszczeniową w dorosłym życiu.

Praca za „minimalną krajową” jest dla nich wyzyskiem. Ale przecież od czegoś trzeba zacząć i starać się podnosić swoje kwalifikacje. Dla mamy Foxika wykorzystywaniem było również to, że musiała pracować w „Domu Samotnej Matki” (wykonując drobne prace gospodarcze). Opieka społeczna „załatwiła” jej tam pobyt w okresie gdy była w ciąży. Gdyby chciała, to mogłaby tam mieszkać razem z dziewczynką – niestety nie chciała.

Ale wracając do Foxika.

Na szczęście okazało się, że wodogłowie zakończyło się tylko na obserwacji (po prostu co kilka dni musieliśmy mierzyć obwód głowy) i okresowych wizytach u lekarza. Operacja nie była konieczna.

Dziewczynka miała też przepuklinę pępkową. Na początku kupowaliśmy specjalne plastry, ale nic to nie pomagało. Praktycznie przy każdej kąpieli (a często nawet w ciągu dnia) się odklejały, a pępek jak wystawał, tak wystawał. W związku z tym zastosowaliśmy specjalną autorską metodę złotówkową. Przyplastrowaliśmy „małej” do pępka złotówkę (zwykłym plastrem). Po pierwsze wystarczało to robić raz na trzy-cztery dni, a po drugie zauważyliśmy w krótkim czasie dużą poprawę. Minusem było to, że nie można było za bardzo dzieckiem potrząsać. Zdarzyło się bowiem, że pewnego dnia na rehabilitacji, nagle z Foxika wypadła złotówka – najpierw była konsternacja, a potem dużo śmiechu. Przez jakiś czas panie rehabilitantki mówiły na dziewczynkę Foxik-skarbonka. Ale metodę udoskonaliliśmy – plastrowaliśmy już nie krzyżowo, ale w gwiazdkę.

Niestety wcześniactwo dziewczynki miało też wpływ na jej opóźnienie ruchowe w stosunku do rówieśników.

Razem z Foxikiem mieliśmy dwie starsze dziewczynki i Królewnę (niewidomą dziewczynkę z porażeniem mózgowym), więc w porównaniu do tej ostatniej Foxik był „orłem”. Ale lekarze widzieli potrzebę rehabilitacji – w związku z tym „mała” miała trochę intensywnej aktywności fizycznej trzy razy w tygodniu, plus oczywiście zajęcia z naszą Nataszą. Majka też starała się trochę podpatrywać ćwiczenia i w formie zabawowej powtarzała z Foxikiem pewne elementy.

Jak do tego dodać sporty ekstremalne ze mną, to były dni, gdy dziewczynka z niecierpliwością czekała na kąpiel i zasypiała „w mgnieniu oka” (oby tylko nikt już więcej niczego od niej nie chciał). Mniej więcej w wieku ośmiu miesięcy Foxik „przeniósł się” do pokoju starszaków, ponieważ w naszej rodzinie pojawił się Hawranek i jako ten najmłodszy spędzał noce z Majką.

Niedługo potem odwiedzili nas znajomi Aretha i Joy. Przyszli „na kawę” i przy okazji zobaczyć

naszych podopiecznych. Sami też mieli kwalifikacje bycia rodzicami zastępczymi, jednak po pierwsze chcieli zaopiekować się dzieckiem kilkuletnim, a po drugie może jeszcze nie teraz.

Opowiedzieliśmy im historię Foxika. Wiadomo było, że na najbliższej rozprawie, sąd z pewnością

nie podejmie decyzji o powrocie dziewczynki do rodziców. Wydawało nam się też, że ich zainteresowanie dzieckiem nie spowoduje odebrania praw rodzicielskich i przekazania go do rodziny adopcyjnej. Naszym zdaniem ta sprawa mogła się „ciągnąć” jeszcze wiele miesięcy.

W takich przypadkach dzieci trafiają do rodzin zastępczych długoterminowych.

W zasadzie nic nie zapowiadało tego co się wydarzyło później.

Po kilku dniach Majka odebrała telefon od Arethy: „może umówimy się na kawę?”

Wiedzieliśmy, że coś zaczyna się dziać – nikt nie odwiedza się bez powodu tak często.

No i zaczęło się...

Aretha zakochała się w „małej” od pierwszego wejrzenia. Joy z początku miał większy dystans. Dla normalnego faceta dziecko ośmiomiesięczne nie jest normalne. Nawet ja dopiero od kilku tygodni zacząłem rozumieć Foxika, a i tak bywały dni, że „rozkładałem ręce”. Na szczęście Majka zawsze zachowuje „zimną krew” i mówi: „dziecko ma to do siebie, że czasami płacze”.

Niestety facet jest inaczej „zbudowany” (myślę o profilu psychologicznym). Uważa, że jak dziecko wrzeszczy, to trzeba zrobić coś, aby przestało. Okazuje się, że czasami trzeba to zaakceptować.

Dla Majki, każde „nowe” dziecko, które do nas przychodzi jest piękne i je kocha. Ja potrzebuję kilkanaście dni, aby coś drgnęło. A o tym, że znaczy dla mnie dużo więcej „dowiaduję” się w dniu gdy od nas odchodzi.

Dlatego doskonale rozumiałem Joya.

Tak więc Aretha i Joy byli naszym zdaniem ludźmi spełniającymi wszystkie kryteria bycia rodzicami zastępczymi Foxika (no chyba, że Majka i ja też nie do końca jesteśmy normalni). Joy był facetem „starej daty”, który mówi kobiecie, że ją kocha dopiero wtedy, gdy jest tego pewien w stu procentach i liczy się z wszelkimi tego konsekwencjami. Dlatego Foxik musiał poczekać na to wyznanie kilka tygodni.

W tym czasie miało miejsce wiele spotkań, podczas których Foxik większą część czasu spędzał w objęciach Arethy, natomiast Joy w tym czasie zajmował się Hawrankiem – być może trenował na nim rozmaite zachowania. Jak kiedyś wyliczyliśmy Joy był od niego dwadzieściaparę razy większy, ale Hawranek jakoś to przeżył.
Nawet w którymś momencie zaproponowaliśmy Hawranka w pakiecie z Foxikiem (jako bonus), jednak jak zobaczyliśmy jak Joy nagle zbladł, to natychmiast stwierdziliśmy, że to oczywiście żart.

Po kilku tygodniach Aretha i Joy złożyli wniosek do sądu o ustanowienie ich rodziną zastępczą dla Foxika. Od tego momentu dziewczynka zaczęła spędzać sporo czasu w nowym domu (praktycznie każdy weekend a nawet niektóre dni powszednie). Miała więc okazję dobrze poznać nową rodzinę.

Po niecałych dwóch miesiącach sąd podjął decyzję o tak zwanym powierzeniu pieczy, na mocy której dziewczynka zamieszkała w domu Arethy i Joya. Na najbliższej rozprawie dotyczącej rodziców biologicznych, sąd jednak nieoczekiwanie (naszym zdaniem) odebrał im prawa rodzicielskie i przekazał sprawę dziecka do ośrodka adopcyjnego. Ponieważ Foxik przebywał w rodzinie Arethy i Joya długi czas, co jest równoznaczne z tym, że zostały już nawiązane silne więzi, mieli oni pierwszeństwo w pozostaniu rodziną adopcyjną.

Stan aktualny

• Sprawa o przysposobienie jest w toku.
• Dziewczynka nadal jest rehabilitowana ruchowo. Robi postępy, więc w którymś momencie dogoni rówieśników. Za to w kwestii „cwaniactwa” jest w normie rozwojowej (a nawet jest „do przodu”).
• Tata Foxika ma nową dziewczynę (oczywiście "stary tata").
• Mama Foxika wróciła w rodzinne strony, ma nowe dziecko, które odwiedza w kolejnym pogotowiu rodzinnym.
• Majka i Pikuś co jakiś czas widują Foxika – są z tego powodu bardzo szczęśliwi.

Przemyślenia

Dzieci kilku-kilkunastomiesięczne, które od nas odchodzą, bardzo szybko upodabniają się do swoich nowych rodziców. Oczywiście nie chodzi o podobieństwo fizyczne, chociaż akurat Foxik jest bardzo podobny do nowych rodziców, a zwłaszcza do nowego brata.

Gdy u nas są, staramy się przekazać im pewne umiejętności i nawyki, które uznajemy za pożądane.

Jednak chyba najważniejsze jest, że uczymy ich uczyć się otaczającego świata. Dlatego „wtopienie” się w nową rodzinę przychodzi im z taką łatwością.

Po raz pierwszy spotkaliśmy się z Foxikiem miesiąc później, gdy od nas odszedł. Przyglądał nam się uważnie, był nawet lekki uśmiech. Mogliśmy nawet wziąć dziewczynkę na kolana. Jednak gdy tylko coś ją zaniepokoiło, natychmiast wyciągała ręce ... niestety już nie do nas, tylko do Arethy.
W takich sytuacjach "walczą" z sobą dwie skrajne emocje: smutek i radość. Ale przecież przez cały czas pobytu dziecka u nas i na etapie spotkań z nowymi rodzicami, naszym celem jest właśnie "bezbolesne przejście" do nowej rodziny. I ta świadomość pozwala nam o wiele łatwiej znosić rozstanie z dzieckiem, które bądź co bądź jest u nas kilka a czasami kilkanaście miesięcy.

Ciekawe jest też to, że mimo iż pewne zachowania zanikają (np. zainteresowanie psem), to u wszystkich dzieci, które od nas odeszły widzimy jeden wspólny element: otwartość na inne dzieci.

Wygląda na to, że ta cecha (raz wykształcona) nie podlega zmianie.