--- Lokowanie produktu.

Czasami odnoszę wrażenie, że należę do garstki osób, którym wydaje się, iż mają rację i w swoim durnowatym przekonaniu brną na przekór wszystkim. Pod prąd, na czerwonym świetle, ignorując znak zakazu wjazdu.

Może faktycznie osoby czytające tego bloga i piszące jakieś komentarze, to nic innego jak towarzystwo wzajemnej adoracji.

„Kto jeszcze prowadzi bloga?”, „kto odwiedza fora internetowe”? Z takimi tekstami niedawno się spotkałem. Teraz liczy się tylko facebook. Do tego trzeba pisać „krótko i na temat”, a nie laboraty (chociaż właśnie się dowiedziałem, że takie słowo nie istnieje) w moim stylu. I koniecznie trzeba zamieścić jakieś zdjęcie. Może być to tylko obraz rączki, albo nóżki dziecka, ale własnego, a nie zdjęcie ściągnięte z internetu... takie nastały czasy.

No to od jakiegoś czasu jestem członkiem tej licznej społeczności, chociaż jak mówią moje córki, poruszam się jak dziecko we mgle. Nie dość, że we mgle, to jeszcze dziecko – no ładnie.

Ciekawy jestem tylko co by było, gdyby FB wycofał się z UE po ratyfikowaniu Acta2.

Czy jest to możliwe? Teoretycznie tak... ale ten blog nie temu zagadnieniu jest poświęcony.

Niedawno zapisałem się do zamkniętej grupy „Adopcja i rodzicielstwo zastępcze”. I faktycznie dyskusja wrze. Czasami nawet nie potrzeba słów. Wystarczy jakaś buźka, like, czy kciuk (chyba to to samo), i już wiadomo kto jest na tak, albo na nie.

Kilka dni temu dowiedziałem się, że nasze „więziowe” przekonania dotyczące rodzicielstwa zastępczego i późniejszego przechodzenia dziecka do rodziny adopcyjnej, nie tylko, że często mijają się światopoglądowo z myśleniem rodziców adopcyjnych i zastępczych, to czasami zupełnie nie są wspierane przez autorytety. Okazuje się dla przykładu, że rodzice zastępczy nie powinni nosić dziecka na lewym łokciu, ponieważ powoduje to silniejsze nawiązywanie więzi dziecka z rodzicem. Pewnie to prawda, chociaż nie skonsultowałem tej tezy z żadnym neurologiem. Jednak ważniejszym wnioskiem jest to, że lepiej nie nawiązywać silnych więzi z dzieckiem zastępczym.

Chyba jednak póki co, zostanę przy swoim zdaniu, które zresztą wyraziłem i poniżej zamieszczam.

Gdyby ktoś miał ochotę dołączyć do grupy, to zapraszam. Podobno można się samemu zapisać. Jednak mi się to nie udało, więc bezczelnie zalogowałem się na profil Majki i sam siebie zaprosiłem.

Gdyby były problemy, to służę pomocą: pikusincognito@gmail.com

O mały włos bym zapomniał... zdjęcie:

Plotka

A teraz tekst, który zamieściłem w komentarzu na grupie:

Otrzymałem notatki ze szkolenia, o którym mowa w bieżącej notce (za co serdecznie dziękuję), i muszę stwierdzić, że na część wniosków mam zupełnie inny pogląd. W przeciągu kilku lat bycia rodzicem zastępczym (dokładniej – pogotowiem rodzinnym), moja świadomość była kierunkowana na zupełnie inne tory.

Pozwolę sobie zacytować kilka myśli (rozumiem, że tym tropem szły rozważania dr Kleckiej). Starałem się zachować właściwy kontekst, ale gdybym coś napisał nie w takim świetle, jak to faktycznie miało miejsce, to proszę mnie poprawić. Dodam też do tego swoje komentarze.

„Uczucia małych przysposobionych dzieci nie może być ważniejsze niż potrzeby własnego dziecka
Przytulaj i kochaj przy dzieciach zastępczych masz prawo mimo ilości zazdrosnych oczu które na to patrzą Najpierw nasze dziecko Dopiero potem dzieci przyjęte”

Owszem, jest to moim zdaniem prawdziwa sentencja. Chodzi tylko o to, jak zrobić, aby dziecko zastępcze nie czuło się dzieckiem drugiej kategorii. Bo właśnie z takiego środowiska wyrastają dzieci, które będą ciągle walczyć o zainteresowanie sobą, egocentryczne, mało empatyczne, „po trupach” osiągające swój cel. W większości przypadków tak postępują dzieci, które są umieszczane w naszej rodzinie zastępczej. Moim zdaniem dlatego, że w swojej rodzinie biologicznej, też tak się czuli – byli na szarym końcu, niechciani, niepotrzebni. Mamy w tej chwili dwójkę rodzeństwa. Jeden był hołubiony przez swoich rodziców, drugi bity i wiecznie domagający się swoich praw. Po trzech miesiącach, ten pierwszy niewiele się zmienił. Drugi wykonał krok milowy w każdej sferze życia. Tylko dlatego, że nie zawsze jest już tym drugim.

„Nie wszystko się da wychować wykształcić
Przyswojone Dzieci nie nasiąkają naszymi cechami tak jak swoje”

Nasiąkają... i to bardzo. Pewnie, że wszystko zależy od wieku i indywidualnych cech dziecka. Jednak jeszcze więcej od rodzica zastępczego, czy adopcyjnego. Jeżeli takie będzie jego początkowe założenie, to z pewnością tak się wszystko potoczy.

„Dziecku potrzebni są dwaj rodzice , natura jest oszczędna gdyby dało się mieć tylko jednego roznnazalibysmy się przez paczkowanie”.

Zgadzam się, chociaż oficjalnie do takich poglądów bym się nie przyznawał. Przede wszystkim dlatego, że znam rodziców, którzy w pojedynkę są lepsi, niż gdyby dziecko miało nawet czworo rodziców statystycznych.

„Matkowanie - na krótko - głodne - karmie , płacze i uspokajam
Nie przytulaj skóra do skory
Życzę Ci jak najlepiej dam ci wszystko co trzeba ale jesteś tu tylko na chwile
Dziecko nie może uznać ze jest Twoje
Nie wysyłaj błędnych komunikatów”

Zupełnie nie rozumiem takiego modelu. „Dam ci wszystko co trzeba”. Tyle, że ono właśnie chce „skóra do skóry”, chce nawiązać więzi. Nie za pół roku, ale teraz, tu i z tobą.

Nawiązywanie więzi jest umiejętnością. Każdy w swoim życiu wiele razy to robił. My uczymy tego nasze dzieci zastępcze, i potrafią w pewnym momencie te więzi z nami zerwać (albo rozluźnić) i nawiązać z nową rodziną.

A ci rodzice, którzy takiej umiejętności nie posiadają, nigdy nie powinni zostać rodzicami zastępczymi.

„Chore dziecko nie ma empatii i wykorzysta Twój słaby punkt
nie mów mu o swoich problemach i uczuciach
Nie pokazuj bezradności Nie płacz przy dzieciach
Te dzieci wykorzystają każda Twoja słabość przeciwko Tobie
Nie mów przy nich ze boli cię głowa
Jak się czułaś gdy matka była bezradna ?
Byłam wściekła . Bałam się
To nie rodzi empatii .
Ja jestem większy silniejszy mądrzejszy. Mam działać mądrze .”

A ja mówię, gdy mnie boli głowa, gdy jestem zmęczony, gdy muszę trochę odpocząć.

Nasze dzieci zastępcze to rozumieją i w ten sposób uczą się empatii.

„Nie można za wcześnie zabrać roślinki z gleby
Jak z zimnej wody do gorącej - szok dla organizmu”

I tu się w pełni zgadzam.

Dlatego to, że kochamy nasze dzieci zastępcze, a one nas, że istnieje między nami bardzo silna więź, że mamy świadomość rozstania w bliższej lub dalszej przyszłości, nie oznacza, że czeka nas armagedon. Wszystko „siedzi” w umyśle.