--- Majka prowadzi casting.

Zawodowe rodziny zastępcze, opiekujące się większą ilością dzieci niż troje, mają prawo do zatrudnienia tak zwanej osoby pomocowej. Ktoś taki otrzymuje wynagrodzenie z PCPR-u, a jego zadaniem jest pomaganie zarówno w opiece nad dziećmi, jak również w drobnych pracach domowych. Tyle mówi ustawa. To, na jaki wymiar czasu może zostać zatrudniona taka osoba, oraz jaka zostanie określona stawka godzinowa, zależą od koordynatora pieczy zastępczej, czyli w naszym przypadku od PCPR-u. Istnieją też sytuacje, gdy osoba do pomocy zostaje przydzielona przy mniejszej, ale trudniejszej do „ogarnięcia” grupce dzieci.

Od jakiegoś czasu, osobą pomocową w naszej rodzinie była Hiza Guruma, o której wielokrotnie już wspominałem, a więcej uwagi jej poświęciłem w poście „Aniołki Charliego”. Niestety wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Chciałbym napisać, że Hiza była niezastąpiona, ale ponieważ podobno nie ma ludzi niezastąpionych, napiszę zwyczajnie, że dziewczyna była dla nas bardzo pomocna. Opiekowała się naszymi dziećmi niemal w każde przedpołudnie (a czasami również popołudniu lub w weekend), co sprawiało, że Majka mogła ze spokojem pojechać z jakimś dzieckiem do lekarza, na rehabilitację, nadrobić zaległości w pracach domowych, lub zwyczajnie oddać się własnym przyjemnościom (choćby czytaniu książek). Ja z kolei mogłem spokojnie pracować, wiedząc że rozmawiając z klientem przez telefon, nie usłyszy on w tle krzyku dziecka, co wcześniej czasami powodowało mniejszą lub większą konsternację. Hiza w wakacje wyszła za mąż (zresztą za mojego trenera, który z kolei jest w wieku mojej córki … co świadczy chyba tylko o tym, że do całego zestawu tylko ja nie pasuję). W tej chwili informacja o tym, że młodzi za kilka miesięcy będą rodzicami, jest już tylko tajemnicą poliszynela, więc z pewnością nie zaskoczę tą wiadomością znajomych nam osób. W każdym razie Hiza (między innymi z tego względu) zrezygnowała z dalszej pomocy w opiekowaniu się naszymi dziećmi. Mam nadzieję, że doświadczenie, które zdobyła w naszej rodzinie jakoś jej się przyda w wychowywaniu swojego malucha. Jak na razie czuje się doskonale i w żaden sposób nie rezygnuje z dotychczasowych przyjemności, a być może nawet inni (myślę tutaj o sobie) bardziej odczuwają skutki jej stanu błogosławionego. W ramach rozgrzewki przed treningiem, zawsze gramy na macie w piłkę nożną. Ostatnio grając z Hizą w jednej drużynie, dostałem lekkiej zadyszki (w przeciwieństwie do niej). Wprawdzie graliśmy pięciu na pięciu, ale niestety Hizę liczyliśmy już za dwoje.

Wracając do tematu. Od jakiegoś czasu zaczęliśmy poszukiwać kogoś, kto zastąpi naszą dotychczasową osobę pomocową. Niestety nie jest to prosta sprawa. Przede wszystkim musi być to ktoś, kto z jednej strony jest w miarę dyspozycyjny, a z drugiej – musi mieć jakieś inne źródło dochodu, ponieważ z samego wynagrodzenia tytułem pracy w naszym pogotowiu, żadną miarą nie da się utrzymać.

Często osobami pomocowymi są studentki, dziewczyny mające nienormowany system pracy, poszukujące jakiegokolwiek zatrudnienia (co niestety oznacza, że gdy tylko nadarzy się jakaś inna propozycja pracy, szybko od nas odejdą), albo osoby starsze – rencistki, emerytki.

Majka rozpuściła wici, że poszukujemy kogoś do pomocy i wkrótce odezwało się kilka osób.

Rozpoczął się casting. Ja nie zostałem do niego dopuszczony. Być może Maja wyszła z założenia, że będę kierował się bardzo subiektywnymi przesłankami. Muszę jednak stwierdzić, że wszystkie dziewczyny, które przyszły na rozmowę, były młode i bardzo urodziwe, więc nawet gdybym miał brać pod uwagę tylko samą aparycję, to miałbym duży problem z wyborem odpowiedniej kandydatki. Jedyna starsza osoba, zrezygnowała już na etapie rozmów telefonicznych, gdy dowiedziała się, że chodzi o opiekę nad czwórką dzieci.

Zaskoczyło mnie to, że wszystkie dziewczęta były … bardzo profesjonalne. Dokładniej mówiąc, doskonale znały swój przedmiot pracy – czyli dziecko. Potrafiły nakarmić, czy przewinąć niemowlaka, albo pobawić się ze starszym dzieckiem. Nie było też problemu z wyjściem na spacer trojaczym wózkiem (do tego w towarzystwie jadącego obok jeździkiem, Kapsla). Sądzę, że były to jednak osoby, które już przeszły przez pierwsze sito selekcji – gdy dowiedziały się, iloma dziećmi naraz będą musiały się zajmować.

Niestety aby stworzyć kandydatkę idealną, musielibyśmy zbudować hybrydę, łączącą w jedno, przynajmniej trzy osoby. Jedna dziewczyna mogła przychodzić tylko popołudniami, druga w weekendy, trzecia szybko znalazła inną pracę i podziękowała, dwie kolejne mogły przychodzić od rana, ale nie codziennie i bez określenia jakiegoś klucza. Nawet gdybyśmy się zdecydowali na podział tego etatu, na kilka dziewczyn, to nie istnieją procedury, które PCPR mógłby wdrożyć w życie. Osobą pomocową może być tylko jedna osoba.

Istnieje jednak możliwość zatrudnienia jako osoby pomocowej współmałżonka, czyli w naszym przypadku, mnie. Prawdę mówiąc, współmałżonek osoby prowadzącej pogotowie rodzinne, jest dosyć osobliwym tworem. Mam wszystkie prawa przysługujące Majce (na przykład mogę odebrać noworodka ze szpitala, albo jeżeli będę miał kaprys, to zabrać dziecko na wycieczkę, choćby do … Rzeszowa). Mam też obowiązki – dla przykładu, muszę mieć stałą pracę i dochody.

Razem z Majką musiałem ukończyć kurs, dostać kwalifikacje bycia rodzicem zastępczym i podpisać odpowiednią umowę. Jednak w kwestiach finansowych, jestem zwyczajnym wolontariuszem, stąd pewnie jakieś przepisy umożliwiają zatrudnienie mnie w charakterze osoby pomocowej. Tak więc od kilku dni nią jestem. Musiałem tylko we wniosku i podpisanej umowie zapewnić, że jestem w stanie wywiązać się z nałożonych obowiązków, co w praktyce przekłada się na średnio 4 godziny dziennie opieki nad dziećmi i prac domowych. Jesteśmy rodziną, więc te cztery godziny są tylko regulaminowym zapisem. Niezależnie od ilości osób do pomocy, spędzam z dziećmi dużo więcej czasu.

Pomimo tego, często się zdarza, że trudno jest nam rozplanować wszystko, co trzeba zrobić danego dnia. Dla przykładu, w przyszłym tygodniu Majka jedzie z Gackiem do lekarza, ja w tym czasie muszę odebrać z przedszkola Kapsla i pojechać z nim na judo, a pozostała dwójka maluchów pogrążona jest właśnie w południowym śnie. Jakby nie kombinować, potrzebna jest dodatkowa osoba do pomocy, albo trzeba by z czegoś zrezygnować. Ale z czego? Może z odebrania Kapsla z przedszkola?

Tak więc postanowiliśmy, że dziewczyny, z którymi Majka prowadziła casting i które już pokochały nasze maluchy, zostaną wolontariuszkami, podpisując w związku z tym odpowiednią umowę z PCPR-em.

Czy jest to jakiś sposób obchodzenia prawa?

Być może, chociaż wszystko jest z tym prawem jak najbardziej zgodne. W końcu spełniam (i w praktyce realizuję) wszystkie wymogi umowy o pozostaniu osobą pomocową, a od otrzymanego wynagrodzenia jest odprowadzany stosowny podatek.

A wolontariuszki? Jak sama nazwa wskazuje, żadnego wynagrodzenia nie pobierają.

Czyżbym coś o tym wspomniał?