KAPSEL

Cześć,

mam na imię Kapsel i mam sześć lat. Mieszkam z ciocią Majką i wujkiem Pikusiem, ale bardzo tęsknię za mamą. Od niedawna mogę się z nią spotykać i rozmawiać przez telefon. Ciocia Majka mówi, że nie mieszkam z mamą już od pół roku. Nie rozumiem co to znaczy, ale od dawna nie jesteśmy razem, a wiem, że wcześniej mieszkałem z ciocią Barbarą, a jeszcze wcześniej z ciocią … już nie pamiętam jakie miała imię. Ciocia Majka jest trzecią ciocią, z którą mieszkam.

Najbardziej lubię oglądać bajki i jeść, albo jeść i oglądać bajki – sam nie wiem co jest ważniejsze, ale gdybym mógł robić te dwie rzeczy, to niczego więcej bym nie potrzebował.

Niestety życie nie jest proste i trzeba zajmować się tysiącem innych spraw. Muszę chodzić do przedszkola, na judo, biegać z wujkiem po lesie, robić pompki, brzuszki, wchodzić na drabinkę. Na początku było to straszne, teraz zaczyna sprawiać mi coraz większą przyjemność. Z kolei ciocia każe mi rysować, rozwiązywać dziwne zadania w książeczkach, układać puzzle i rozgryzać łamigłówki. Najczęściej nie za bardzo wiem, o co jej chodzi, ale bardzo lubię spędzać z nią czas. Chciałbym, aby była tylko moja.

Dawno temu, gdy mieszkałem z mamą, był tam też wuja Trynek. Cieszę się, że już go nie ma. Robił mi krzywdę. Mama mówi, że już z nią nie mieszka i jak do niej wrócę, to będziemy tylko razem.

Wujka Pikusia też na początku się bałem. Jak kazał biegać, to biegłem – chociaż sił mi brakowało i miałem stracha być z nim w ciemnym lesie. Teraz wiem, że w lesie może być fajnie i nawet wejście na poddasze paśnika nie jest straszne. Wprawdzie trudno mnie zapędzić do większej aktywności fizycznej i bieganie wcale nie jest moją pasją (w końcu ciągle pytam: jak daleko jeszcze?), to wiem, że po powrocie czeka na mnie batonik. Za to bardzo lubię ćwiczenia gimnastyczne z wujkiem – przewroty, koziołki, karuzele. Pani Hiza, która uczy mnie judo, też coraz częściej mnie chwali, chociaż czasami nie rozumiem polecenia i robię zupełnie coś innego niż inne dzieci. Ale się staram.

Uwielbiam jeździć z wujkiem po zakupy, chociaż on niezbyt często zabiera mnie z sobą. Mówi, że nie lubi jak krzyczę na cały sklep „wuja!!!”, jak wkładam zakupy nie do swojego wózka, albo zbieram wszystkie koszyki z całego sklepu i układam je przy kasie (zwłaszcza gdy coś w nich jest). Staram się nie prosić o każdą rzecz stojącą na półce, bo wiem, że wujek zaraz zrobi groźną minę, ale … nie potrafię się powstrzymać.

Zresztą w przedszkolu też się zdarza, że nie mogę zapanować nad swoimi emocjami. Zdarzyło się, że pobiłem kolegę i pogryzłem koleżankę. Nie chciałem tego zrobić, tak jakoś wyszło.

Jednak największym problemem dla cioci i wujka jest to, że robię siku w majtki. Staram się, zwłaszcza gdy jestem w przedszkolu, ale nie zawsze się udaje. Zdarzyło się nawet, że wróciłem do domu w różowych spodniach w kwiatki i majtkach z koronką (bo wcześniej wykorzystałem trzy zmiany z mojego worka). No i co z tego … wcale mi to nie przeszkadza.

Mam słabą pamięć. Gdy jadę z ciocią albo wujkiem samochodem, to sześć razy w ciągu dziesięciu minut zadaję pytanie „dokąd jedziemy?”. Tak mówi ciocia, i powtarza, że jedziemy do przedszkola, albo na judo, albo do lekarza, albo do sklepu … chociaż nie wiem, czy z ciocią byłem w sklepie – nie pamiętam. Za to pamiętam, że jak jadę z wujkiem samochodem, to mijamy koparki. Zawsze mówię, że chciałbym być taką koparką. Wujek mnie poprawia, że chciałbym mieć koparkę, albo być kierowcą koparki. Powtarzam po nim, że chciałbym być kierowcą koparki - ale tak naprawdę, to chciałbym być koparką. Taką malutką, która stoi z lewej strony. Już wiem, lewa ręka, to ta którą rysuję. Zaczynam też rozpoznawać kolory. Znam kolor „jak słońce”, „jak trawa”, „jak niebo”. Z innymi mam większy problem, jeszcze nie umiem ich nazwać. Potrafię też liczyć: jeden, dwa, pięć, sześć, trzy, dziesięć.

Czuję się u cioci bardzo dobrze, jednak chciałbym wrócić do mamy, mimo że w moim domu nie miałem zabawek … chyba nie miałem – nie pamiętam. Teraz spotykam się z mamą w dniu, gdy nie chodzę do przedszkola – to chyba środa …, albo poniedziałek – dokładnie nie pamiętam. Za to w czwartki i niedziele biegam po lesie z wujkiem … jak on ma na imię?

Czy gdyby Kapsel potrafił pisać, to byłyby to jego słowa?

Chłopiec ma duże problemy z uczeniem się i zapamiętywaniem. Niestety, raczej nie jest to kwestią zaniedbań ze strony mamy.

Wcześniej Kapsel przebywał już w dwóch innych rodzinach zastępczych. Można by powiedzieć, że to jakaś „pomyłka systemu” - chłopcu nie było dane, aby zaczął się utożsamiać z konkretną rodziną, aby mógł nawiązać silniejsze więzi, aby poczuł się bezpiecznie. Jednak miał na to wpływ splot wielu przypadków i trudno obwiniać o to kogokolwiek. Pogotowie rodzinne, w którym Kapsel znalazł się na początku, uległo rozwiązaniu. Później trudno było znaleźć dla niego rodzinę zastępczą, w której mógłby przebywać dłuższy czas (nawet na zawsze) – zwyczajnie nie było chętnych. Trafił więc do rodziny zastępczej pomocowej, w której spędził pewnego rodzaju wakacje u cioci. Teraz jest u nas, co oznacza, że za jakiś czas znowu będzie musiał zmienić miejsce pobytu.

Bardzo wspieramy jego mamę, bo jest duża szansa, że do niej wróci. Niestety alternatywą może być dom dziecka, więc liczymy na to, że sąd też weźmie to pod uwagę. Im starsze dziecko, tym bardziej maleje szansa na adopcję, zwłaszcza że w tym przypadku chodzi o chłopca z dużym opóźnieniem. Jak do tej pory ma wprawdzie zaświadczenie o lekkim opóźnieniu, co powoduje, że w przedszkolu ma również zajęcia indywidualne, jednak nie robi większych postępów i z biegiem czasu, przepaść w stosunku do rówieśników będzie się powiększać. W dwóch poprzednich rodzinach zastępczych, Kapsel był jedynym dzieckiem. Nie wierzę więc w to, że mógł być zaniedbywany (znamy te rodziny i wiemy, że zrobiły wszystko, aby chłopca „podciągnąć”) – a jednak postępy były mizerne.

Chciałbym jednak trochę bardziej skupić się na pewnej jego przypadłości – moczeniu się.

Gdy chłopiec do nas przyszedł, to zdarzało mu się to średnio raz na dwa dni (bywały dni zupełnie suche, ale zdarzały się „wpadki” dwa, albo trzy razy dziennie). Mniej więcej było to zgodne z tym, czego dowiedzieliśmy się od poprzednich rodzin zastępczych.

W obu z nich, chłopiec dostawał nagrody w postaci cukierków i oglądania bajek, za każdy dzień, w którym nie zdarzyło mu się posiusiać (bajki były za jeden dzień, a cukierki za trzy dni suche). W praktyce okazywało się, że cukierków chłopak nie jadł wcale (co w pewnym sensie dobrze mu się przyczyniło, bo jest grubaskiem).

Początkowo zaczęliśmy stosować tą samą metodę, jednak z biegiem czasu moczenie zaczęło przybierać na sile. „Suchych dni” praktycznie nie było, a brak nagród (w postaci oglądania bajek) uznaliśmy za zwyczajne wymierzanie kary, więc z tego zrezygnowaliśmy (bajki stały się stałym elementem w określonej porze dnia). Zaczęliśmy poszukiwać pomocy (gdzie się dało, również na forach internetowych), licząc głównie na pomoc psychologów. Przestudiowaliśmy dotychczasową dokumentację psychologiczną Kapsla, skorzystaliśmy z pomocy dwóch psychologów z naszego PCPR-u oraz jednego niezależnego. Niestety jest to materia, gdzie nie da się postawić jednoznacznej diagnozy.

Moczenie się, jest rzeczą, która może wystąpić u dzieci, które czują się odrzucone i nieakceptowane, albo nie czują się bezpiecznie. O ile Kapsel mógł poczuć się porzucony przez mamę, o tyle staraliśmy się go akceptować z jego przypadłością (czego, jak nam się wydawało, daliśmy wyraz rezygnując ze stosowania kar i nagród z tym związanych), a jednak problem narastał coraz bardziej. Zastanawialiśmy się, co robimy nie tak?

Pewnym pocieszeniem była dla nas opinia psychologa, że paradoksalnie, właśnie wzrost poczucia bezpieczeństwa, może powodować nasilone moczenie się – zwyczajnie chłopak nie stresuje się tak jak kiedyś, wiedząc że po pierwsze nie spotka go za to kara, a po drugie – nikt mu tego nie będzie wypominał. Jak do tego dodamy ostatnią ocenę psychologa, to w jakiś sposób cała układanka zaczęła przybierać zrozumiały kształt.

Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Kapsel jeszcze nie jest gotowy na pełne kontrolowanie swoich potrzeb fizjologicznych. Jego ogólne opóźnienie rozwoju może powodować, że akurat w tym względzie jest nawet na etapie dziecka dwuletniego. Wskazywałby na to fakt, że posiusianie się wcale mu nie przeszkadza. Bardziej martwi się tym, że nam będzie przykro, albo będziemy mieli do niego o to pretensje.

W ostatniej rozmowie, pani psycholog zasugerowała powrót do pieluchowania (a dokładniej do pieluchomajtek). Stwierdziła nawet, że chyba to raczej my będziemy mieli z tym większy problem, niż Kapsel. Miała rację … chłopcu zupełnie to nie przeszkadza, chociaż na razie będziemy stosować je tylko na noc.

Najciekawsze w całej tej sytuacji jest to, że Kapsel nawet nie zauważył, że od kilku tygodni oglądanie bajek i zrobienie siku w majtki, to dwie odrębne sprawy.

Jak tylko zdarzy mu się posiusiać, to zadaje pytanie: „to bajek nie będzie?” (co też sugeruje, że on sam odbierał zasady związane z oglądaniem bajek jako formę kar, a nie nagród).

Masakra... czy ktoś na jakimś etapie popełnił błąd?

Niezależnie od poszukiwania pomocy psychologicznej, umówiliśmy się też na wizytę u urologa. Za kilka dni będziemy więc mieli kolejne kwestie do rozważań.

Jednak, gdyby spojrzeć na całą sprawę zupełnie z boku, to chłopak chyba jest w jakiejś mierze szczęśliwy. Wprawdzie brakuje mu mamy, to jakoś nie za bardzo lubi, gdy dzwoni do niego gdy je obiad lub kolację, albo ogląda bajkę (wówczas szybko kończy rozmowę). Jak widać, są sprawy ważne i ważniejsze.

Nadal jego największym marzeniem jest zostać … koparką.