--- Ja, taki fajny gość.

Kilka tygodni temu, pod postem, w którym opisałem Majkę, pojawił się komentarz Uli, sugerujący aby teraz to ona napisała coś na mój temat. Maja zdecydowanie stwierdziła, że jeszcze nie jest na takie zwierzenia gotowa.

Jakież więc było moje zdziwienie, gdy dwa dni temu znalazłem na komodzie kopertę z wielkim napisem PIKUŚ. W środku była zapisana kartka. Już po przeczytaniu pierwszego zdania wiedziałem, że jest to opis mojej osoby. Zresztą nietrudno było się zorientować, skoro zaczynało się ono od mojego imienia.

Po przeczytaniu całego opracowania, od razu przyszedł mi do głowy tytuł dzisiejszego posta, który zapożyczyłem z piosenki jednego z moich ulubionych zespołów. Wprawdzie cała moja charakterystyka nie jest jakoś przesadnie obszerna, jednak jest bardzo uczuciowa. Nie przypuszczałem, że dla kogoś mogę być kimś aż tak ważnym, że jest ktoś, kto potrafi kochać bezgranicznie i bezwarunkowo.

Oto znalezione studium Pikusia:

Pikuś jest najważniejszą osobą w moim życiu. Kocham go wyjątkową miłością i wiem, że mogłabym oddać za niego życie. Mocno wierzę, że on również darzy mnie takim bezinteresownym uczuciem, mimo że wprost mi tego nigdy nie powiedział (nie wiem dlaczego, ale woli używać innych czułych słów, niż wyrazić to zwyczajnie: „kocham cię”). Jednak jest między nami bardzo silna więź i na dobrą sprawę słowa nie są potrzebne.

Pamiętam jak wiele lat temu, po przeprowadzce do nowego domu, Pikuś przez jakiś czas pracował w sypialni (bo jeszcze nie miał dokończonej swojej pracowni). Klawiaturę trzymał na niskim stoliczku, a sam siedział na podłodze „po turecku”. Przychodziłam wówczas do niego, siadałam mu na kolanach i wtulałam się w jego ciało. Mimo, że często mu przeszkadzałam, wcale się nie złościł. Głaskał mnie czule po szyi – czułam się fantastycznie. Później, gdy „wyprowadził” się z sypialni do pracowni, wiele się zmieniło.

Tęsknię do tych chwil, chociaż nadal są inne przyjemności. Latem, gdy jest ładna pogoda, Pikuś wstaje rano, robi kawę i wychodzi na taras. Mamy tam taką zdezelowaną kanapę, na której siadamy obok siebie i wygrzewamy się na słońcu. Wprawdzie obecnie Pikuś rzadko przebywa w ogrodzie, bo dzieci i praca zabierają sporo czasu, to jednak często wracam myślami do okresu, w którym kosił trawnik prawie co tydzień. Cały czas mam w pamięci ten zapach świeżo skoszonej trawy … Turlaliśmy się w tym sianie jak dzieci – bezcenne wspomnienia. Teraz praktycznie nie mamy trawnika, ale dziką łąkę, co też ma swój urok. Leżenie w pokrytej rosą trawie i patrzenie w niebo daje mi tylko odrobinę mniej radości niż kulanie się na sianie. Szkoda, że Pikuś jakoś nie lubi wilgoci i rzadko mi towarzyszy w tej przyjemności.

Mieliśmy też okres, w którym biegaliśmy po lesie. Jednak pewnego dnia spotkaliśmy w nim myśliwego. Tą sytuację zapamiętam do końca życia. Spojrzał mi prosto w oczy i zapytał, czy się nie boimy? Przecież możemy zostać pomyleni z dzikiem – i co wtedy (zwłaszcza, że najczęściej biegaliśmy tuż przed zmierzchem)? Od tego czasu dobiegałam tylko na skraj lasu i wracałam do domu. Jednak Pikuś jest odważny, biegł dalej, nie zważając na pogróżki myśliwego. Teraz dałam sobie już spokój z bieganiem – niestety kondycję mam coraz słabszą.

Mam też pewien lęk – panicznie boję się zastrzyków. Jednak gdy jest to konieczne, Pikuś zawsze towarzyszy mi w tym przykrym zabiegu. Jest tuż obok mnie i wspiera jak może. Ufam mu.

Parę lat temu, gdy pojawiły się w naszym domu dzieci, wiele rzeczy uległo zmianie. Chociaż w zasadzie z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że uwielbiam te dzieciaczki. Wprost przepadam za tymi chwilami, w których się nimi opiekuję i z nimi bawię. Na dobrą sprawę są to bardzo długie chwile, po kilka a nawet kilkanaście godzin dziennie. Jednak mi to nie przeszkadza, jestem bardzo cierpliwa.

Pamiętam jeszcze, jak kilka lat temu Pikuś spędzał noce w sypialni. Kładłam się wtedy obok niego, a on wyciągał rękę i delikatnie muskał dłonią moją głowę i szyję.

Teraz sypia z dziećmi na piętrze. Bierze je na rękę i zamyka mi drzwi tuż przed nosem. Chciałabym w tym momencie nacisnąć klamkę i wejść do niego. Jednak gdy spoglądam na moje łapy, to wiem, że nigdy mi się to nie uda.

A do Pikusia mam żal tylko za moje imię (Furia), przecież ono wcale do mnie nie pasuje.