ROMULUS i REMUS 10

Na wstępie wytłumaczę dlaczego akurat dzisiaj chciałem napisać ostatni rozdział historii Bliźniaków. Rzeczywiście jest tak jak zasugerowała Agata. Pewnie inne osoby też miały podobne zdanie. Chodzi o postanowienie sądu o przysposobienie dzieci.

Minęło już kilka miesięcy od uprawomocnienia się decyzji sądu apelacyjnego, który rozpatrywał zasadność odebrania władzy rodzicielskiej mamie i tacie chłopców. Właściwie tylko mamie, bo tata nie zauważył, że jego prawa rodzicielskie przeminęły z wiatrem już na etapie sądu pierwszej instancji.

Minęło kilka tygodni od momentu gdy Romulus i Remus poznali swoich nowych rodziców.

Minęło kilkanaście dni, od bardzo ważnego punktu w życiu chłopców... powierzenia pieczy nowym rodzicom, co przełożyło się na zamieszkanie w nowym domu.

Spodziewaliśmy się, że sprawa o adopcję będzie może w listopadzie. Trzy, cztery miesiące – to u nas średni czas, w którym dzieci mieszkają z rodziną adopcyjną nie mając żadnej pewności, że już nic więcej się nie wydarzy. W zasadzie to rodzice nie mają pewności, że nic więcej się nie wydarzy. A dokładniej... często nie mają świadomości, że rodzice biologiczni jeszcze mogą namieszać... choćby składając wniosek o przywrócenie władzy rodzicielskiej. Dodając do tego okres wakacyjny i czasy pandemii, to wyszedł nam listopad.

Majka wiedziała, że nie wytrzymam do listopada. Wiedziała, że będą pojawiać się pytania „co u bliźniaków?”. Opisywałem chłopców przez trzy lata, więc nie mogę nagle powiedzieć „koniec” bez jakiegokolwiek słowa wyjaśnienia. Bo przecież właśnie ten koniec jest najważniejszy.

Nieoczekiwane wyznaczenie przez sąd terminu rozprawy sprawiło, że Majka poprosiła mnie, abym do tego czasu wstrzymał się z pisaniem czegokolwiek.

Nie wiem dlaczego, ale Majka podejrzewa, że mama biologiczna chłopców może zaglądać na tego bloga. Właściwie to wiem na czym opiera swoje przypuszczenia, ale mimo wszystko wydaje mi się to mało prawdopodobne. Chociaż gdyby tak było, to ja na miejscu mamy też bym się do niczego nie przyznawał. Mimo szeregu jej wad, które tutaj opisywałem, nie mogę powiedzieć, że jest mało inteligentna. A nawet mógłbym się pokusić o stwierdzenie, że w pewien sposób ją lubię, a nawet rozumiem niektóre jej zachowania, czy postępowanie. Dostęp do opisywanych przeze mnie zdarzeń dawałby jej pewnego rodzaju możliwość współuczestniczenia w dalszej historii jej dzieci. Pewnie jeszcze nieraz będę wspominał chłopców, chociaż już nie w tak szczegółowych opisach jak dotychczas.

Majka obawiała się, że tym wpisem mógłbym ponownie zwrócić uwagę mamy na możliwość wnioskowania o przywrócenie władzy rodzicielskiej. Mogłoby odżyć coś, co zostało już zapomniane, uśpione... coś co już raz było uznane za nierealne, niemożliwe, pozbawione jakiegokolwiek sensu. Chociaż tak działają rodzice. Muszą wykorzystać wszystkie dostępne możliwości, aby nikt im nie zarzucił, że odpuścili swoje dzieci. Aby mogli spojrzeć na siebie w lustrze przy porannej toalecie. Mimo że do wielu rodziców naszych dzieci mówię w myślach „pozwól odejść swojemu dziecku”, to sam nie wiem jak bym się zachował na ich miejscu.

Czytając tego bloga, mama Bliźniaków może się dowiedzieć wielu rzeczy, o których przeciętny rodzic pozbawiony władzy rodzicielskiej nie ma zielonego pojęcia.

Może się dowiedzieć, że nowi rodzice Romulusa i Remusa mają na imię Jaś i Małgosia. Długo zastanawialiśmy się, jak mamy ich przedstawić chłopcom. Jak o nich mówić na samym początku. Mama i tata? Z pewnością nie. To może „Państwo”, albo „oni”?

W tej kwestii wyręczył nas tata, który tuż po wejściu podał rękę Romulusowi i powiedział „cześć, jestem Jasiu”.

Przez kilka dni chłopcy mówili do (i o) nowych rodziców wyłącznie posługując się ich imionami. Przez prawie miesiąc, rodzice nie mieli pojęcia, że mama biologiczna chłopców może jeszcze złożyć wniosek do sądu o przywrócenie praw rodzicielskich. A to mogłoby wstrzymać proces adopcji nawet na wiele miesięcy.

Teraz nic już nie ma znaczenia. Sąd, do którego mama mogłaby złożyć swój wniosek, zawsze ma czas. Zanim pani sekretarka przedłoży pismo sędzinie, mijają dni... a nawet tygodnie. Potem pani sędzina musiałaby coś napisać do naszego sądu – kolejne... tygodnie.

Za siedem dni chłopcy prawomocną decyzją sądu będą już przynależeć do nowej rodziny... przynajmniej na papierze. Dostaną nowe nazwisko, nowe numery Pesel. Stare będą tylko imiona... Romulus i Remus. 

(...)

Opis procesu adopcyjnego rozpocznę od rodziców biologicznych.

Majka obiecała kiedyś mamie, że powie jej, kiedy będzie to ostatnie spotkanie z chłopcami. Może były to słowa rzucone bez przemyślenia, a może w jakiś sposób wymuszone.

Jednak ten dzień w końcu miał nastąpić. Obawialiśmy się reakcji rodziców. Obawialiśmy się reakcji chłopców. Mama zawsze była bardzo emocjonalna. Nie chcieliśmy, aby dzieci zapamiętały ten dzień jako jeden z najgorszych w swoim życiu... dzień rozstania z kochającą je mamą, której nie dano kolejnej szansy - czwartej. Zresztą wszyscy nam radzili, aby powiedzieć mamie, że ten ostatni dzień już był... tydzień wcześniej.

Jednak Majka postanowiła spotkać się ten ostatni raz z rodzicami, chociaż już bez dzieci. Uznała, że będzie to bardziej uczciwe, niż powiedzenie kilku słów przez telefon. Wsparła ją w tej decyzji Marlenka, która była dla chłopców trzecią najważniejszą osobą. Zaraz po mnie... a może nawet przede mną.

Marlenka pojechała na to spotkanie razem z Majką. Na wszelki wypadek dziewczyny wybrały się starym, zdezelowanym samochodem Majki... w myśl zasady, że lepiej dmuchać na zimne. Wszystko trwało może z dziesięć minut. Mama rzuciła paroma „kurwami”, stwierdziła że wszyscy jesteśmy popierdoleni, i za to co jej zrobiliśmy powinna przyjść i powiesić się na naszym płocie... no i sobie poszła. Wieczorem zadzwoniła do Majki, przeprosiła za swoje zachowanie. Była to długa, spokojna rozmowa... do dzisiaj ostatnia.

Za to tata... Ten to dopiero jest model. Niby ostatnie spotkanie zniósł dużo lepiej. Jednak jakby po trzech latach obudził się z jakiegoś letargu. Nie rozumiał dlaczego odebrano mu dzieci. Nie wiedział, że nie odwołał się od decyzji sądu, która w jego przypadku uprawomocniła się już na etapie sądu rejonowego (czyli ponad rok wcześniej). Twierdził, że będzie walczył o chłopców, że ma dużą i bogatą rodzinę, która natychmiast weźmie dzieci w pieczę zastępczą, że został wprowadzony w błąd przez kuratora (który tylko jątrzył a on ma na to dowody), że... może nawet ożenić się z porządną kobietą.

No to sobie pogadał... też po raz ostatni.

Jest jeszcze babcia, która dla chłopców zawsze była ważną osobą... zwłaszcza dla Romulusa.

W tym momencie (na koniec sagi o bliźniakach) spróbuję usystematyzować pewne pojęcia, o ile można tak powiedzieć o naszych chłopcach. Czasami niektórzy mnie pytają: „ty wiesz, który to jest Remus, a który Romulus, bo ja się gubię?”. Ja zdecydowanie wiem, chociaż nawet Majka często nie odróżnia ich blogowych awatarów. Nie wiem dlaczego tak jest, bo przecież gdy w realnym życiu na jednego mówi Flip, a na drugiego Flap... to jakoś nie miewa problemów.

Romulus to ten młodszy o trzy minuty, wyższy o trzy czwarte głowy, bardziej uzdolniony matematycznie i fizycznie, większy rozrabiaka (...bardzo duży rozrabiaka), bardziej przytulaśny, mniej pewny siebie.

Remus z kolei jest bardziej elokwentny. Ma naturę literata, poety, polityka. Potrafi być duszą towarzystwa, umiejętnie rozgrywając rozmaite partie w celu uzyskania takich czy innych korzyści. Trzyma emocje na krótkiej lince. Jest bardziej asertywny. Taki filigranowy Apollo, chociaż w mojej ocenie bardziej Narcyz przekonany o swojej niezwykłości.

Nie chciałbym tutaj gdybać na temat stylu przywiązania obu chłopców. Nie jestem psychologiem i nie czuję się na siłach, aby wysnuć jakąś hipotezę. Jednak możliwe jest, że chłopcy, mimo że są bliźniakami, cechuje odmienny typ więzi. Jest też prawdopodobne to, że przez ostatnie trzy lata niewiele mogliśmy w tej kwestii zrobić, albo że niechcący jeszcze bardziej zamieszaliśmy. Wszystko jest możliwe.

Wspomniana powyżej babcia, jeszcze kilka lat temu prawie nie znała Remusa. Widywała tylko Romulusa, który zdaniem rodziców był krnąbrny i musieli raz na jakiś czas od niego odpocząć. Remus był ich grzecznym, spokojnym synkiem... nie musiał emigrować do babci. I właśnie te pierwsze dwa lata życia Bliźniaków mogą być kluczowe dla dalszego ich rozwoju... rozwoju osobowości. Romulus przez długi czas (po przyjściu do naszej rodziny) czuł się tym gorszym z braci. Remus zaskarbiał sobie uznanie wielu osób popisywaniem się. Może to i fajnie, gdy pięćdziesięciocentymetrowy człowieczek o urodzie boskiego Alvaro wypowiada się pełnymi zdaniami, i do tego gada z sensem. Mnie przestawało to bawić, gdy zaczynał robić z siebie pajaca - więc mówiłem mu o tym wprost. Czy to rozumiał? Myślę, że tak. Może właśnie dlatego dużo rzadziej niż Romulus przychodził się do mnie przytulać. Ja starałem się upewniać Romulusa w wierze, że jest równie dobry. Czasami może coś mu nie wychodziło, ale były dyscypliny, w których przewyższał starszego (o te trzy minuty) brata. Był uparty, niesforny, ale jednocześnie przetłumaczalny. Remus z kolei potrafił zawalczyć o swoją autonomię choćby rzuceniem się na podłogę. W tym momencie zawsze musiała wkroczyć Majka... ze mną chłopiec nigdy nie chciał pogadać. Bywało jednak, że cioci nie było pod ręką. Bywało, że nie mogłem pozwolić mu poleżeć na tej podłodze, bo na przykład inne dzieci już wybiegły z przedszkola. No tak... pięć lat to dla takiego dziecka szmat czasu, tysiące rozmaitych doświadczeń, setki drobnych epizodów, o których rodzice adopcyjni często nie mają pojęcia.

Wrócę jeszcze na chwilę do babci Bliźniaków. Nawet teraz czasami dzwoni do Majki. Bardzo kibicuje chłopcom w ich nowej drodze życia i rozumie, że nie wszystko możemy jej powiedzieć. Rozumie, że rodzice adopcyjni nie chcą z nią utrzymywać żadnego kontaktu, bojąc się utraty swojej anonimowości. Remus idąc na plac zabaw (...)

Szkoda mi babci... fajna była. Nawet przesłała nam kilka zdjęć z czasu gdy dzieci jeszcze z nami nie mieszkały. Majka zastanawia się, czy wrzucić je do pudełka wspomnień, czy tylko dać rodzicom adopcyjnym, aby gdy zechcą zrobili z nich użytek w jakimś czasie. Ja zdecydowanie jestem za pierwszą opcją. Chłopcy są już duzi... grajmy więc w otwarte karty.

Czas przejść do konkretów... do opisania prawie dwumiesięcznego procesu poznawania nowej rodziny.

Będę się starał tylko go opisać, chociaż pewnie zupełnie bez emocji się nie da... nie studiowałem dziennikarstwa.

Niedawno jedna z osób, która poznała rodziców adopcyjnych (...). Empatycznych, z dużą wiedzą na temat rodzicielstwa, chętnych do współpracy... i do tego przesympatycznych.

Z takim nastawieniem proszę czytać kolejne zdania. Opiszę być może najtrudniejszy okres w życiu Bliźniaków i zdecydowanie najtrudniejszy w życiu ich rodziców adopcyjnych. Jeden z trudniejszych w moim życiu.

Jak zawsze, wszystko rozpoczęło się od przyjścia pani Barbary – psycholożki z ośrodka adopcyjnego. Powiedzieliśmy chłopcom, że odwiedzi nas nasza dobra znajoma... wpadnie na kawę. Nie pierwsza, nie ostatnia. Jak to możliwe, że Romulus z Remusem zorientowali się, że zupełnie nie chodzi o pogawędkę przy kawie?

Chłopcy szóstym zmysłem wyczuli, że zaczyna dziać się coś niezwykłego. Nigdy dotychczas nie reagowali na żadną osobę chowaniem się pod fotele. Nigdy nie byli tak skupieni na każdym wypowiadanym słowie. Nigdy nie zbuntowali się na naszą prośbę, aby poszli pobawić się do swojego pokoju. Po odejściu pani psycholog zapytali, czy jeszcze pójdą w odwiedziny do cioci Marlenki. Nie tak jak zawsze „kiedy”... ale „czy”. Nie byli sobą. W końcu padło pytanie: „czy to była ta pani, która szuka dla nas najlepszej mamy i taty?”.

Długo nie szukała. Niech będzie, że akurat „oni” byli pierwsi na liście kolejkowej naszego ośrodka adopcyjnego. Nie dopytywałem, bo co mnie to obchodzi. Dla mnie ważne było to, że (...).

Pierwsze spotkanie z rodzicami w obecności pani Barbary też wymykało się wszelkim regułom, które dotychczas znaliśmy. Wcale nie mam na myśli tylko siebie i Majki. Zdziwiona była też psycholożka. Chłopcy jakby czekali na przyjście nowych rodziców. Byli niesamowicie otwarci. Opowiadali różne historie, zadawali zagadki, przytulali się do rodziców adopcyjnych... głównie do Jasia. Wchodzili mu na barana, pokazywali jakie potrafią robić przewroty. Poprosili, aby przeczytał im bajkę... tak przy wszystkich. Dał radę.

Małgosia była (...). Drugiego dnia Romulus powiedział do Jasia „tatuś”. Byliśmy w szoku, bo wydawało nam się, że chłopiec nie zna tego słowa. Gdyby powiedział „tata”, to jakoś można by to wytłumaczyć. Ale tatuś? Tym bardziej, że do Małgosi zaczął mówić „ciociu”. Czwartego dnia, gdy rodzice stanęli w progu, Romulus natychmiast rzucił się w ich kierunku. 

(...)

Rodzice spotykali się z Bliźniakami codziennie... prawie codziennie. Robiliśmy sobie raz w tygodniu dzień wolny. Myślę, że każdemu był on potrzebny. 

(...)

Bliźniaki jakby w jednej chwili wyprowadzili się mentalnie z naszego domu. Chociaż może było to bardziej życie w dwóch różnych światach, pomiędzy którymi przełączali się jakimś magicznym przyciskiem.

Nie było łatwo. Majka mówiła do mnie „postaraj się”, a ja do niej „nie mów do niego Romulusku, skoro zawsze był Romulusem”. Nie chciałem się starać. Nie chciałem być inny niż byłem przez minione trzy lata. Dzień w dzień, tuż przed spotkaniem z rodzicami, robiłem chłopcom odprawę. Jednym tchem wymieniali, czego nie robimy w domu. Nie biegamy, nie bawimy się w chowanego, w berka, nie rzucamy zabawkami, nie krzyczymy bez sensu i... nie robimy siku na stojąco. A potem słyszałem zza ściany „raz, dwa, trzy... dwadzieścia jeden - szukam!”. Remus tłumaczył, że siusiak mu się skleja więc leci na ścianę, sufit, albo wyłącza korki sikając na przedłużacz do suszarki.

Nie wiem dlaczego Majka się mnie czepiała. Przecież dawałem radę, gdy w środku nocy nieopatrznie siadałem na zasikaną klapę w toalecie, albo wybierałem potłuczone bombki choinkowe z trzeciej półki w szafie.

Musiałem przejąć rolę złego policjanta, gdyż chłopcy testowali nas wszystkich niemiłosiernie. Starałem się być dyskretny i tylko gdzieś na boku mówiłem po cichu „Romulus nie przeginaj”, „Remus, pamiętaj jakie były ustalenia”. Ale mimo wszystko mam wrażenie, że rodzice odbierali mnie jako wrednego opiekuna, dla którego liczy się tylko dyscyplina i nic więcej.

Po kilku dniach, zespół w składzie: rodzice, pani Barbara i my, podjął decyzję, że trzeba wreszcie chłopcom powiedzieć jak się sprawy mają i zapytać ich o zdanie. Odnoszę wrażenie, że nie do końca doceniliśmy ich intelekt, i to oni bardziej bawili się z nami w kotka i myszkę. Postanowiliśmy wykorzystać do tego zapoznanie się z nowym domem. Remus sprawy nie ułatwiał, stwierdzając w progu „taki ten ogród malutki?” Rodzice nie wiedzieli jak mają rozpocząć rozmowę. Pytanie „czy chcielibyście tutaj przyjeżdżać?” wydało się jakieś takie małostkowe, zupełnie nie pasujące do nagromadzonych emocji unoszących się pod sam sufit. Tym bardziej, że Remus powiedział krótko - „nie!”. Tak więc Majka sięgnęła do korzeni. Może nie do „mamy matki”, ale do naszych rozmów z chłopcami, kiedy mówiliśmy im, że pewna pani szuka dla nich najlepszych rodziców. I tą panią jest właśnie psycholożka Barbara, a tymi najlepszymi rodzicami, którzy zawsze marzyli o dwóch małych chłopcach, jest Jaś i Małgosia.

Remus stwierdził „to ja jeszcze pomyślę”. Romulus na to „to ja powiem w piątek”. Na co znowu Remus „a ja w grudniu popołudniu”. Jasiu wrócił do drugiego dnia znajomości, gdy Romulus powiedział do niego „tatuś”. (...) czego kwintesencją było „tak” chłopca. Remus skomentował to w swoim stylu „ja się jeszcze zastanowię”.

Ciekawy jestem ile z tej pierwszej wizyty pamiętają rodzice. Chłopcy zachowywali się jak dwie małpki wypuszczone z klatki. Dotykali ścian, głaskali wazony. Zaglądali do wszystkich szafek. W którymś momencie Jasiu powiedział „tutaj mamy...”. „Kurki z wodą” - dokończył Romulus. Nie wiem dlaczego Janek chciał pokazać Majce ujęcie wody, ale jak widać wrażenia na niej nie zrobił. Myślę, że była to dla niego dobra lekcja asertywności.

Rozmowy z rodzicami prowadziła Majka. Często były to wspólnie spędzane godziny już po po kąpieli, przeczytaniu bajek i utuleniu chłopców do snu. Ja byłem monotonny, bo jeżeli już doszedłem do głosu i mogłem wyrazić swoje zdanie, to brzmiało to mniej więcej: „oni na co dzień są zupełnie inni”. W domyśle – bardziej normalni.

I tak właśnie było. Chłopcy zaczynali szaleć w momencie, gdy w drzwiach pojawiał się Jaś z Małgosią. Dopadali do Jasia, wchodzili na niego, chwytali go za nogawki... nie mógł zrobić choćby pięciu kroków, aby dojść do toalety.

Jednego dnia rodzice powiedzieli, że (...) Obecność Majki i innych dzieci w jakiś sposób sprowadzała chłopców do... normalności. Był to czas, kiedy obawiałem się, że rodzice powiedzą „nie”. Bo przecież nawet ja nie poznawałem dzieci, z którymi spędziłem trzy ostatnie lata.

Ale chłopcy wcale nie chcieli normalności. Nie potrafili się wykąpać, wytrzeć ręcznikiem, założyć piżamy, przykryć kołdrą. Właściwie to niczego już nie potrafili – nawet założyć butów i zapiąć guzika. Wieczorne pożegnania trwały, trwały, i... trwały. Jasiu czasami kilka razy schodził po kubek z wodą, bo chłopcy byli spragnieni. Siedziałem ze zwieszoną głową i mówiłem do Majki „powiedz im, że chłopcom wcale nie chce się pić i za chwilę zsikają się do łóżka”. A niech sikają – odpowiadała. No i sikali.

Myślałem, że wieczory będą wyglądały zupełnie inaczej. Że będzie to czytanie bajek, śpiewanie kołysanek i trzymanie się za ręce. To też było (...).

Gdy jakiś czas temu napisałem krótko, że cztery dorosłe osoby w różny sposób postrzegają to co się dzieje, to Majka zareagowała na to podobnie jak jej siostra - „źle to oceniasz”. A przecież ja niczego nie oceniałem, a jeżeli już, to rozumiałem, że to co się działo, miało się prawo dziać.

Pewnego wieczora Janek zszedł z sypialni dzieci. Przyszedł porozmawiać (...) zdarzyć... i tak dalej. Ale to się miało prawo zdarzyć. Majka rozumiała Małgosię i jej podążanie za potrzebami chłopców, a ja rozumiałem Jasia. Najciekawsze jest to, że tego feralnego wieczora poszedłem do pokoju bliźniaków i zapytałem „o co wam chodzi?”. Odpowiedzią było „chcemy się przytulić”. Przytuliliśmy się, pożegnaliśmy zwyczajowo i zasnęli niemal natychmiast.

Chociaż może to właśnie ten brak normalności w jakiś sposób im ciążył. Jednego dnia (gdy rodzice już wyszli) zawołał mnie Remus. Nie chciał ani buziaka, ani przybicia piątki, ani przytulaska. Popatrzył na swoje łóżeczko i powiedział „wujku... co tu tyle pluszaków, takiego burdelu to ja tu jeszcze nie miałem”.

Chłopcy przez kilka tygodni żyli w dwóch rodzinach jednocześnie. Chcieli być i tu i tam. Tam mieli atrakcje i rodziców na wyłączność. Tutaj szarość dnia z wrzeszczącą Stokrotką i Paprotką dopadającą do prawie ułożonych puzzli, albo niszczącą dopiero co powstałą kolorowankę. Czułem się jak winorośl z wiszącymi gronami w postaci Remusa i Romulusa. Zwłaszcza ten pierwszy mnie zastanawiał, gdyż dotychczas nigdy tak się nie zachowywał. Przychodził i wtulał się we mnie... jakby chcąc się nacieszyć resztą tego, co już nigdy nie wróci.

Wszystko robiliśmy tak jak przy innych adopcjach. My się powoli wycofywaliśmy, a rodzice przejmowali kontrolę nad życiem chłopców. Zabierali ich do swojego domu, wspólnie umeblowali ich pokój. Bliźniaki raz po razie przenosili do nowego domu jakieś zabawki.

Jak zawsze spisaliśmy protokół przejęcia odpowiedzialności nad dzieckiem, który niewiele miał wspólnego z rzeczywistością. Jednak nastał ten dzień, o którym chłopcy wiedzieli, że jest ostatnim w naszym domu. Dwa dni później mieli przyjechać na pożegnalną fetę. Miał być tort, prezenty i goście. Chłopcy wiedzieli co się będzie działo. Remus nawet zapytał „a mama matka też będzie?”. Tak mówił o swojej mamie biologicznej - „mama matka”. Nie drążyliśmy tematu. Nie wiem, czy chciałby aby była, czy wręcz przeciwnie.

W sumie impreza była taka sobie. Chłopcy przyjechali rano, a rodzice mieli dojechać wczesnym wieczorem. Po dwóch godzinach Remus zaczął być marudny, a Romulus wprost mówił, że chce do mamy. Pamiętam jak siedziałem wówczas nad tym rozpłakanym chłopcem i myślałem czym były te trzy wspólne lata? Zastanawiałem się, dlaczego wszystko poszło tak łatwo. Starałem się dociec, kim właściwie jestem dla przebywających z nami dzieci. Może tylko mi się wydaje, że ze wszystkimi łączą mnie silne więzi? A może bez sensu jest mówienie dzieciom, że są tu tylko na chwilę, że szukamy dla nich nowych rodziców? Może to powoduje, że wciąż żyją w jakimś zawieszeniu?

Nie znam odpowiedzi na wiele pytań. Ostatniego dnia pobytu dzieci w naszym domu, Romulus wstał bardzo wcześnie. Najpierw posprzątał łazienkę, układając w rządku wszystkie akcesoria służące do zabawy w wannie. Później dokładnie wysprzątał swój pokój, a na koniec poszedł do ogrodu i ułożył w jednym miejscu wszystkie zabawki, które przez całą zimę przeleżały pod gołym niebem. Nie sądziłem, że było ich tam aż tak wiele. Co chciał tym wyrazić? Był to jakiś symboliczny akt pożegnania się?

Od czasu rozstania, Majka odwiedziła Romulusa i Remusa już wiele razy.

Jednak pewnego dnia umówiliśmy się na spotkanie w naszym domu. Wszystko było dogadane. Sąsiadka Ela miała wziąć na spacer najmłodsze nasze dzieci... te najbardziej wrzeszczące. Majka przygotowała jakiś poczęstunek. Ja wziąłem dzień urlopu (… no dobrze, wyłączyłem telefon).

I co? Chłopcy stwierdzili, że nie chcą do nas przyjechać.

Wydawało mi się to niemożliwe. Jak to nie chcą mnie odwiedzić? Przecież nie widzieliśmy się już ponad tydzień. Ale zdecydowanie nie chcieli.

Innym razem podjechali pod nasz dom ze swoją mamą. Remus nawet nie wysiadł z samochodu. Romulusowi pokazałem wypuszczające pędy ognika i lawendy. Tyle im wystarczyło. Nie chcieli wejść do domu. Nie chcieli zobaczyć dziewczynek, chociaż często o nich wspominają.

Pewnie wielu rodziców adopcyjnych wysnułoby rozmaite teorie, które sprowadzałyby się do jednej konkluzji – skoro nie chcą, to czas zamknąć ten rozdział ich życia.

Jednak dla Małgosi byliśmy (jesteśmy) kimś więcej niż tylko osobami, które przez pewien czas sprawowały opiekę nad jej dziećmi. Często dzwoni do Majki. Czasami (...).

Myślę, że potrzeba czasu. Być może chłopcy po raz kolejny poczuli się porzuceni i być może nawet wbrew ich woli, nie powinniśmy usuwać się w cień. Zwłaszcza Romulus zaczął przejawiać zachowania znane nam z okresu, gdy przyszedł do nas przed trzema laty. 

(...)

Ciocia Marlenka też odwiedziła chłopców, a oni ją. Ciekawe... do niej jakoś chcieli pojechać.

Wczoraj Majka po raz kolejny pojechała do chłopców. Ucieszyli się na to spotkanie, ale nie chcieli opuszczać domu. Ostatecznie zabrali jednak rowerki i wybrali się samochodem nad jezioro. Po dwóch godzinach Majka do mnie zadzwoniła.

• Jesteśmy pod domem, chłopcy chcą z tobą porozmawiać.

• No cześć chłopaki – zagadnąłem przez telefon.

• Ale my jesteśmy pod naszym domem.

Chcieli mnie zobaczyć, ale nie chcieli wchodzić do domu. Wyszedłem do nich, wymieniliśmy się uściskami, buziakami. Chwilę porozmawialiśmy. Umówiliśmy się na majówkowego grilla... u nas.