PLOTKA 5

Nadszedł ten dzień, gdy poznaliśmy rodziców adopcyjnych Ploteczki.

Zawsze pierwsze spotkanie jest w obecności psychologa z ośrodka adopcyjnego. Tym razem nie było inaczej. Tradycją stało się, że Majka wita gości, robi kawę (lub herbatę) i stara się rozluźnić atmosferę. Bo emocje są ogromne. Ja przychodzę z dzieckiem nieco później.

Pojawiłem się więc z Plotką po chwili i jak zazwyczaj usiedliśmy sobie na podłodze. Jest to bardzo bezpieczne... ja jestem w pobliżu, a rodzice adopcyjni jeszcze gdzieś w tle. Wszyscy potrzebują kilku (czasami kilkunastu) minut, aby ochłonąć.

Bardzo bałem się tego kim będą nowi rodzice Ploteczki, tego jak daleko od nas będą mieszkać i jakie będą mieli podejście do procesu przekazania im dziewczynki.

Niedawno wdałem się w dyskusję dotyczącą rodziców będących tej samej orientacji seksualnej. Stwierdziłem, że dwie mamy mnie nie przerażają, ale już dwóch ojców jest dla mnie trudne do zaakceptowania. Zwyczajnie znam siebie, znam moich kolegów... po prostu znam facetów. Jedna z osób napisała, że podchodzę do sprawy patrząc swoimi oczami, postrzegam mężczyzn tak, jak nauczyło mnie moje doświadczenie. No to zacząłem się zastanawiać, co by się stało, gdyby nagle się okazało, że Majka ma tego przysłowiowego na tym blogu „siusiaka”. Czy nagle przestałbym ją kochać? Z pewnością nie. Pewnie bym się w niej nie zakochał te trzydzieści lat temu... chociaż? W każdym razie dotarło do mnie, że taka Majka może siedzieć gdzieś w ciele jakiegoś faceta.

Być może dożyję chwili, gdy rodzice adopcyjni będą tej samej płci, albo że nie będą musieli mieć odpowiedniego stażu małżeńskiego (bo będą tylko parą kochających się osób). Ja jestem już na to gotowy, nasze prawo i ośrodki adopcyjne - jeszcze nie.

Każdym rodzicom adopcyjnym nadaję jakieś pseudonimy. Niech tym razem będzie to Elton i David. Elton to ona... i tym razem jest z pewnością kobietą.

Przejdę do tego pierwszego spotkania. Usiadłem z Plotką na podłodze i tak miało pozostać, mieliśmy się zapoznawać na odległość. Niestety moje zdolności reżyserskie spaliły na panewce, bo Elton po kilku sekundach przyszła do nas, a David po kilkunastu następnych. Impreza zeszła więc do parteru. Tylko pani Sławka (psycholog) i Majka siedziały przy stole. Plotka była zadowolona. Sprawdzała zarost Eltona i Davida. Pani Sławka nawet stwierdziła, że coś zaiskrzyło między dziewczynką a Davidem. Chociaż może tylko chodziło o to, że rano się nie ogolił.

Rodzice adopcyjni w pełni zaakceptowali zaproponowany im sposób przyjęcia Plotki pod swój dach.

Trochę o nich opowiem. Mają już kilkuletniego chłopca, którego adoptowali w wieku paru miesięcy. Tak więc Plotka ma już brata. Dla niej jest to wielki bonus. Dla niego?... okaże się. W tej chwili jest nią zafascynowany, ale jednocześnie zazdrosny. Elton i David utrzymują też kontakty z rodzicami zastępczymi, od których wzięli chłopca. Jak się okazało, znamy tę rodzinę z rozmaitych szkoleń.

Ale wracając do rodziców Plotki. Są fantastyczni. Czasami pierwsze wrażenie nie jest najlepsze. Pamiętam rodziców Hawranka, którzy na pierwszym spotkaniu dyskutowali, czy zabawka jest modelem atomu. Po wymianie kilku zdań doszli do wniosku, że chyba jednak nie, bo nie ma jądra. Razem z panią Sławką robiliśmy wówczas wielkie oczy. I chociaż za plecami się z tego podśmiewaliśmy, to tak naprawdę mogło to być zwiastunem czegoś niedobrego. Czy dwoje wykształconych ludzi (będących wykładowcami na wyższych uczelniach) będzie w stanie podążać za dzieckiem, które być może nie będzie spełniać ich oczekiwań? W tamtym przypadku okazało się, że jednak potrafili potraktować adopcję dziecka, jako wyzwanie. Jako coś, o czym nie mają zielonego pojęcia... czego muszą się nauczyć. Pytali o wszystko, co nam wydaje się oczywiste, brali udział we wszystkich rytuałach dnia codziennego (karmieniu, kąpieli, układaniu do snu). Zadawali pytanie „gdzie jest przód pieluchy”, albo „czy siusiak ma być podwinięty w górę, czy w dół”, czy też „co zrobić, aby kropelki z butelki z witaminą C, zechciały wykapać na łyżeczkę”. Dziecko było dla nich pojęciem tak abstrakcyjnym, jak dla mnie funkcjonowanie sygnalizacji świetlnej. A jednak była to jedna z najbardziej udanych adopcji. Rodzice potrafili zejść do poziomu dziecka.

W przypadku rodziców Ploteczki, wiele elementów pomijamy. Bo przecież wiedzą jak przewinąć, wykąpać, czy nakarmić dziecko. Być może jest to błąd. Może powinniśmy chociaż poudawać, że uczymy ich jak mają dać jeść, albo pokazać jakie zwyczaje panują podczas kąpieli. Byłby to też kolejny (jakże ważny) element „przejścia”.

Plotka ma zwyczaj podchodzić do mnie i pochylać się, kładąc głowę prawie na podłodze. Wiem, że oczekuje wówczas całowania po szyi i zrobienia masażyku pleców. Do Majki tak nie podchodzi, do rodziców pewnie też nie. A może podchodzi, tylko oni nie wiedzą o co chodzi. Wprawdzie wspominaliśmy o tym już na pierwszym spotkaniu, ale nieco niezręcznie było to prezentować. Ja ją całuję po szyi, a ona wtedy warczy – trochę perwersyjne.

Elton i David przychodzą prawie codziennie. Mniej więcej do piątego spotkania wszystko przebiegało tak jak w dotychczasowych przypadkach. Plotka cieszyła się będąc w towarzystwie rodziców (a często też brata). W pewnym momencie chyba się zorientowała, że coś jest nie tak. Przestała cieszyć się z tych odwiedzin, przez większą cześć czasu płakała. Mówiliśmy, że może ma kiepski dzień (oszukując też samych siebie). Próbowaliśmy zmieniać pokoje. Jednak zły nastrój natychmiast mijał w momencie, gdy rodzice od nas odchodzili.

I wówczas pojawiło się zwątpienie. Rodzice wiedzieli, że nie jest to czas na odejście, że Plotka nie jest jeszcze gotowa. Byli trochę (a nawet bardzo) przerażeni. Mają też kontakt z innymi rodzicami adopcyjnymi, oczekującymi na dziecko. Niektórzy przekonywali ich, że to wszystko nie ma sensu, że powinni zaprzestać spotkań, a w momencie powierzenia pieczy zwyczajnie zabrać dziewczynkę do siebie. Okazało się, że metoda nagłego cięcia nie jest procedurą proponowaną przez ośrodek adopcyjny, za to jest dość popularna wśród rodziców adopcyjnych. Być może dlatego, nasz ośrodek od jakiego czasu trochę zmienił swoje zasady. Kiedyś bywały sytuacje, że rodzice adopcyjni już po trzech dniach składali wniosek w sądzie o powierzenie pieczy. Teraz ma to miejsce po trzech, albo czterech tygodniach, co w pewien sposób wymusza na rodzinie okres spotykania się z dzieckiem. Nasi rodzice jeszcze nie złożyli wniosku, ale Majka już ustaliła z panią sędziną, że podpis będzie w ciągu dwóch-trzech dni. Natomiast rodzice zobowiązali się do tego, że wspólnie ustalimy, kiedy Plotka będzie gotowa na odejście (niezależnie od decyzji sądu).

Widząc bunt Ploteczki, postanowiliśmy nieco zmodyfikować nasze dotychczasowe postępowanie. Po raz pierwszy w historii, Majka zaczęła zawozić dziewczynkę do domu rodziców adopcyjnych. Najpierw były tam w charakterze gości. Później Maja zostawiła Plotkę i pojechała na kawę do mamy Gacka (bo to mniej więcej ta sama miejscowość). Jutro Plotka jedzie na cały dzień, a za tydzień na weekend. Jest już dobrze. Przeżyliśmy kryzys.

Dziewczynka chyba jest już gotowa. Pewnie nie jest to jeszcze ten czas, gdy uważa iż ma czworo rodziców. Wprawdzie Elton z Davidem bywają u nas często (i tych spotkań było już kilkanaście), to jednak są one stosunkowo krótkie. W przypadku Hawranka bywało tak, że gdy wstawałem rano, oni już byli, a gdy szedłem spać – jeszcze byli. Ale za to w tym przypadku, po zamieszkaniu już z nową rodziną, wpadniemy kilka razy w odwiedziny. Może nawet z naszymi dziećmi, bo Bliźniaki i Ptysie są przecież dla Plotki jak rodzeństwo. Wiele się mówi o trudności rozstań z rodzicami – najpierw biologicznymi, potem zastępczymi. Dużą wagę przywiązuje się do nierozdzielania rodzeństw. Ale mało kto zwraca uwagę na to, że dziecko idące do adopcji też ma rodzeństwo. I wcale nie to biologiczne, ale to z którym wychowywało się przez wiele miesięcy, a czasami lat.

Za kilkanaście dni wszystko będzie pozamiatane. Nieśmiertelnik jest już w drodze, pudełko wspomnień zamówione. Zostało tylko wywołanie kilku zdjęć i zgranie reszty na płytkę. Jest mi potwornie ciężko, chociaż tego przecież chciałem, a lepszych rodziców adopcyjnych nie mogłem sobie wymarzyć. Trudne to...