--- Mój pierwszy raz.

Nie... Tym razem nie będzie o seksie.

Będzie totalny bałagan myślowy, chociaż jego podstawą jest ostatnie posiedzenie zespołu oceniającego dzieci przebywające w naszej rodzinie zastępczej.

Zacznę jednak od tego „pierwszego razu”. Do tej pory nie zdarzyło mi się, abym na takie zebranie nie przedstawił pisemnej oceny jakiegoś dziecka. Bywało, że robiłem to na ostatnią chwilę. Czasami drukowałem opisy tuż przed wyjściem Majki na zespół, co powodowało, że nie za bardzo wiedziała co tam napisałem. Tym razem wystąpił precedens.

Wyjątkowo miałem sporo czasu, ponieważ Plotkę opisałem już na spotkanie z psychologiem, a chłopaków prawie tydzień wcześniej.

Został mi tylko najmłodszy Messenger. Doszedłem jednak do wniosku, że nie za bardzo wiem, o czym mam napisać. Ja zwyczajnie go nie znam (mimo że przebywa w naszej rodzinie już dwa miesiące). Jesteśmy sobie prawie obcy, chociaż widujemy się dość często każdego dnia. Majka potrafi go uspokoić tylko przytuleniem i ciepłym słowem. Ja, nawet nosząc go na rękach, mam problemy z jego wyciszeniem. Do Majki się uśmiecha, a do mnie nie. Gdy próbuję spojrzeć mu w oczy, to odwraca wzrok.

Wydaje mi się to niemożliwe, aby chłopiec miał jakieś skojarzenia, aby odróżniał kobietę od mężczyzny. Przecież gdy do nas przyszedł, miał zaledwie miesiąc.

Tata chłopca również pojawił się na zespole, chociaż oburzony wyszedł po siedmiu minutach. Doprowadziło do tego zacytowane stwierdzenie (z postanowienia sądu), że stosował przemoc seksualną w stosunku do żony. Cóż, może lepiej, że wyszedł... chociaż kuratorka i asystentka rodziny, przed wyjściem z budynku poczuły dreszcz emocji. Przed Majką (na szczęście) były jeszcze kolejne oceny naszych dzieci, więc strach nieco opadł.

Losy Messengera będę jeszcze opisywał nieco dokładniej. Teraz tylko wspomnę, że wspólnym wnioskiem zebranej grupy osób było to, aby chłopiec wrócił do mamy. Jest tylko jeden problem. Mama skutecznie odwołała się od wyroku, na mocy którego Messenger został umieszczony w naszej rodzinie. Jeżeli sąd uzna jej zażalenie (tym samym przyznając, że odebranie nastąpiło zbyt pochopnie), to chłopak może wrócić do mamy nawet przed świętami. Jeżeli jednak skieruje sprawę do sądu okręgowego, to będziemy się jeszcze „bujać” przynajmniej rok. Co ciekawe – odradzono mamie wniesienie pozwu rozwodowego (bo taki ma zamiar). Okazuje się, że w takim przypadku chłopiec nie mógłby do niej wrócić do czasu rozstrzygnięcia sprawy o rozwód. Musi więc z tym jeszcze poczekać.

W sprawie Plotki nadal czekamy na ten „podpisik”. Wszystko jest już przygotowane. A nie jest to wcale mało dokumentów. Kiedyś w komentarzu o tym wspomniałem, ale może jeszcze raz przytoczę, co musi być złożone w Ośrodku Adopcyjnym, zanim ten rozpocznie

swoje procedury:

• informacja o sytuacji prawnej dziecka,
• szczegółowe informacje o dziecku,
• odpis aktu urodzenia,
• postanowienie o umieszczeniu w pieczy,
• dokumentacja o stanie zdrowia dziecka, w tym karta szczepień,
• diagnoza psychofizyczna,
• informacja o sytuacji rodziny biologicznej,
• opinia o zasadności przysposobienia dziecka,
• opinia o kontaktach dziecka z rodziną biologiczną,
• informacja o przebiegu pobytu dziecka w pieczy zastępczej.

Nasza koordynatorka Jowita opowiedziała na zespole o swoich zmaganiach z paniami sekretarkami z sądów rodzinnych. Akurat ta sprawa nie dotyczyła Ploteczki (albo był to tylko kamuflaż), ale leciało to mniej więcej tak (może parę słów przekręciłem, ale sens z pewnością pozostał niezmieniony): „ Czy pani uważa, że my tutaj nic nie robimy? Każda sprawa jest ważna. Myśli pani, że gdy tylko wyrok się uprawomocni, to natychmiast mam biec do sędziego po podpis?”

No właśnie... czasami mam wrażenie, że są tysiące światów. Ten mój jest fajny i normalny. Tyle tylko, że raz na jakiś czas zderza się z inną galaktyką i wtedy się dziwię.

Nasza pani sekretarka z sądu rodzinnego udziela wszelkich informacji, i wie że jej zasranym obowiązkiem jest pilnowanie terminów uprawomocnienia się wyroków (bo sędzia nie musi tego ogarniać). Podpis jest na czas i decyzja jest wysyłana nawet faksem, czy mailem. Na podpis w sprawie Plotki, czekamy już ponad miesiąc - ale to jest inny sąd. Nasza sędzina potrafi porozmawiać nawet z rodziną zastępczą. Potrafi wysłuchać argumentów i się nad nimi pochylić. Dla dobra dziecka, jest gotowa poświęcić swój czas, zrobić coś ponad to co musi. Kiedyś przepraszała Majkę, że daje jej trochę potłuszczoną decyzję, ale podpisywała ją w przerwie śniadaniowej (jedząc kanapkę), i już nie było czasu na ponowny wydruk.

Nasz PCPR też robi wszystko, abyśmy wspólnie stanowili zespół. Cieszę się, że nasze zdanie (jako pogotowia rodzinnego) w ocenie zasadności podejmowanych decyzji jest priorytetowe.

Tak było choćby w przypadku Plotki. Majka chciała jeszcze zorganizować pożegnalne spotkanie z mamą dziewczynki. Ja byłem temu przeciwny, uznając że niczemu to nie posłuży. Jowita dopiero przy którejś kolejnej rozmowie, gdy Maja wyłuszczyła też moje obawy, wyznała że od dawna wydawało się jej, iż jest to kiepski pomysł. Ale gdybyśmy się upierali, to pewnie do takiego spotkania by doszło. Nawet mielibyśmy zapewniony pokój i kogoś do pomocy. Gdy ostatnio Majka zdecydowała się na spotkanie z mamą Messengera w mieszkaniu jej ojca, Jowita bez wahania postanowiła jej towarzyszyć.

Jakiś czas temu czytałem o przypadku, gdy usamodzielniająca się córka zastępcza złożyła doniesienie na swoich rodziców zastępczych do sądu. Chodziło o całokształt, zwyczajnie twierdziła, że jej się nie podobało mieszkanie z tą konkretną rodziną. PCPR natychmiast rozwiązał z rodziną umowę, przenosząc przebywające u niej dzieci w inne miejsce. Myślę, że nasz PCPR stanąłby za nami murem. Być może nawet nie tylko o nas by chodziło, ale o te przebywające w naszej rodzinie dzieci.

Do naszego Ośrodka Adopcyjnego też nie mam żadnych zastrzeżeń, całkiem dobrze się dogadujemy. Owszem, jego metoda proponowania dzieci rodzicom adopcyjnym (pierwszym z kolejki) nie do końca do mnie przemawia, ale to akceptuję i widzę też pozytywy.

Na koniec zostawiłem sobie bliźniaki.

Niestety akurat tym razem , na zespole nie było ani kuratora, ani asystenta rodziny. Majka przedstawiła nasze obawy związane z powrotem do rodziny biologicznej. Przekazała obecnym osobom moje opracowanie (które zamieściłem w poprzednim wpisie). Nawet została wsparta przez psycholożkę z ośrodka adopcyjnego. Ta nawet bezpośrednio zwróciła się do taty chłopców: „proszę przeczytać ten opis nie raz, nie dwa, ale pięć razy, bo jest tam zawartych wiele ważnych myśli, wiele cytatów.” Wieczorem zadzwoniła babcia (mama taty). Powiedziała: „przyszedł, rzucił na stół cztery kartki i powiedział, że mu to dali i jak chcę to mogę sobie poczytać.” Nie wiem, czy przeczytała. Nie wiem też, czy cokolwiek dotarło do mamy bliźniaków. Krótko mówiąc, była ona zbulwersowana tym, że najprawdopodobniej dla dzieci będzie poszukiwana długoterminowa rodzina zastępcza. Była przekonana, że wrócą one do niej jeszcze w tym roku. Nie potrafiła zrozumieć, że potrzeba czasu, że nie wystarczy zaliczenie terapii i znalezienie pracy. Odebrano jej dzieci po raz trzeci. Ostatnim razem przebywały one w rodzinie zastępczej ponad półtora roku. Tym razem zapewne krócej nie będzie. Ile prawdy jest w krążących po okolicy plotkach? Tego nikt nie wie. Szkoda tylko, że kurator odwiedza ją zawsze we wtorki... jest zbyt przewidywalny.

Zespół podjął decyzję, aby pozwolić jeszcze babci na urlopowanie chłopców i spotykanie się dzieci z rodzicami. Wsparł jednak Majkę w stwierdzeniu, że nie zawaha się ograniczyć tych spotkań, jeżeli trudności będą się nasilać, a nawet gdy nie zaczną się stabilizować.

Remus, który jeszcze kilka tygodni temu był fantastycznym dwulatkiem (kiedy spotkania z rodzicami miały miejsce nie częściej niż dwa razy w miesiącu), teraz czasami jest nie do opanowania. Wrzeszczy, kopie, rzuca się na podłogę. Nawet jadąc na spotkanie z mamą nie potrafi zapanować nad swoimi emocjami. Jednocześnie tego chce i nie chce.

Romulus jest dużo bardziej stonowany. Może dlatego, że bardziej werbalizuje swoje emocje, a może dlatego, że w swojej rodzinie był „brzydkim kaczątkiem”. A może po prostu, taki jego urok.

Nie wiem co będzie zawierała notatka (ze spotkania zespołu) sporządzona dla sądu.

Z „roboczych” rozmów wiemy, że chłopcy najprawdopodobniej pozostaną u nas przynajmniej przez kolejne pół roku. A to oznacza jeszcze dwa posiedzenia zespołu, więc pewnie i kurator się pojawi i opcja adopcji wróci.

Niedawno (a dokładniej wczoraj) śledziłem pewną dyskusję na temat otwartości adopcji. Niby się zgadzam z tym, że w imię dbania o tożsamość i znajomość swoich korzeni, dużą wartością byłoby umożliwienie kontaktów dzieciom adoptowanym z ich rodzicami biologicznymi. Mogliby oni współuczestniczyć w procesie wychowywania dzieci, spotykać się z nimi, przychodzić na rodzinne imprezy, być drugą (a może pierwszą) mamą i tatą.

I wszystko to mi się układa w logiczną całość, a nawet rozumiem że w innych krajach tak jest i ogólnie jest cool. Jednak gdy spróbuję to przełożyć na rodziców biologicznych przebywających u nas dzieci, to cała teoria bierze w łeb.

Pominę fakt, że relacji z rodzicami biologicznymi nie można nawet określić terminem „szorstka przyjaźń”. Jest to tylko tolerowanie się, a jedynie kwestią czasu jest eskalacja wzajemnych animozji. Mama bliźniaków miała już do czynienia z niejedną rodziną zastępczą i tak to się kończyło – my czekamy tylko na swoją kolejkę.

Mogę pominąć malutkie dzieci, do których raz na miesiąc przychodziła jakaś pani (całując je dzióbek w dzióbek). Taka mama niewiele znaczy.

Niestety w każdym innym znanym mi przypadku, wszystko odbywało się z ogromną szkodą emocjonalną dla dziecka. Tak było w sytuacji Sztangi, Asterii, Kapsla, Sasetki, i teraz bliźniaków. Być może jest to cena, którą trzeba zapłacić, aby na pewnym etapie swojego życia udało się ułożyć wszystkie puzzle. Nie wiem.

Jednak gdy patrzę na życie Białaska, jego mamę zastępczą i tą biologiczną, która złożyła wniosek do sądu o umożliwienie spotkań we wszystkie weekendy, święta, ferie i miesiąc wakacji, to ręce mi opadają. Ale przecież takich historii są miliony. Tatuś będący po rozwodzie z mamą, zabiera córkę na zajebiste wakacje i zapewnia niezapomniane atrakcje raz w tygodniu. On jest wspaniały, a ona... łazi na wywiadówki, odrabia lekcje, bręczy że pokój nieposprzątany, albo włosy nieumyte. A jednak godzi się na te spotkania i cieszy się, że córka ma kontakt z ojcem. Tak... ten przykład chyba do mnie przemawia.

Jaki ja byłem szczęśliwy kilka lat temu, gdy o tym wszystkim nie miałem zielonego pojęcia, .