"PARSZYWA DWUNASTKA" cz.4

W planach miałem napisanie „trylogii o parszywej dwunastce”, a zostały mi jeszcze do przedstawienia losy czwórki dzieci. Chyba więc będzie to „pięcioksiąg”.

Tydzień temu odwiedziliśmy dwójkę chłopców, którzy wprawdzie nie są rodzeństwem, ale mieszkają w tej samej miejscowości, chociaż w różnych rodzinach. Oczywiście myślę o dzieciach, które przez jakiś czas przebywały razem z nami.

LUZAK

Chłopiec będąc u nas, zaprzyjaźnił się z Klarą i Bastionem (rodzicami zastępczymi, u których spędził ostatnie wakacje). Nowi rodzice już na etapie zaznajamiania się z dzieckiem (zanim zabrali go do siebie na czas naszego urlopu) nie ukrywali, że najchętniej by go adoptowali. Wspólnie spędzony miesiąc, jeszcze bardziej utwierdził ich w tym przekonaniu. Odwiedzali nas po wakacjach prawie co tydzień. Wystąpili też do sądu z wnioskiem o ustanowienie ich rodziną zastępczą (oczywiście za zgodą PCPR-u i z pełnym naszym poparciem, jako pogotowia rodzinnego). Początkowo chłopiec został urlopowany, a po jakimś czasie miał już status dziecka przebywającego w rodzinie zastępczej Klary i Bastiona. Mama biologiczna wprawdzie odwiedzała Luzaka, jednak o wiele rzadziej niż u nas i do tego nieregularnie. Niedawno odbyła się kolejna rozprawa w sądzie, który miał ocenić postępy mamy biologicznej, ponieważ ta, cały czas podtrzymywała chęć odzyskania dziecka.

Biorąc pod uwagę sporadyczną (ale jednak) aktywność mamy, raczej wszyscy zakładali, że sprawa zostanie odroczona na kilka kolejnych miesięcy. Jej sytuacja niewiele się zmieniła, a wręcz pogorszyła. Nadal nie miała pracy (chociaż problemem nie było jej znalezienie, lecz chęć jej utrzymana), wróciła do „toksycznych” rodziców, poznała nowego partnera. Badanie psychologiczne jej predyspozycji do sprawowania opieki rodzicielskiej też wypadło fatalnie. Jednak dla wielu sądów, nawet taki stan rzeczy nie jest przesłanką do odebrania praw rodzicielskich. Kierują się zasadą, że jeżeli istnieje jakiekolwiek zainteresowanie dzieckiem przez rodziców, to należy dawać im kolejne szanse.

Dlatego też wszyscy byliśmy zaskoczeni podjętą decyzją. Sąd odebrał prawa rodzicielskie mamie biologicznej, czego następstwem będzie skierowanie Luzaka do ośrodka adopcyjnego. Dotychczasowi rodzice zastępczy mają prawo ubiegać się o przysposobienie chłopca (czyli o adopcję). Wprawdzie nie istnieje konkretny akt prawny (o ile mi wiadomo), który dawałby pewność rodzicom zastępczym, jednak w praktyce nie zdarzają się sytuacje, aby dziecko nie zostało adoptowane przez rodziców zastępczych (jeżeli ci wyrażają taką wolę). Brane jest pod uwagę szeroko rozumiane dobro dziecka, a przede wszystkim silne więzi z rodzicami zastępczymi.

Niestety taka sytuacja, czyli adopcja poprzez pierwotne pozostanie rodziną zastępczą, nie jest mile widziana przez ośrodki adopcyjne. Z jednej strony je rozumiem, w końcu dbają o interesy rodziców adopcyjnych ustawionych w długiej kolejce. Jednak droga, którą wybrali Klara i Bastion nie jest łatwa, przede wszystkim pod względem emocjonalnym. Zawsze istnieje możliwość (i wielokrotnie tak się zdarza), że dziecko przebywające w rodzinie zastępczej, wraca do rodziców biologicznych. Nawet teraz, gdy nowi rodzice Luzaka są już prawie na mecie, to jeszcze nie mogą „odgwizdać” zwycięstwa. Wprawdzie byłby to precedens (gdyby chłopiec nie został ich dzieckiem adopcyjnym), ale pewien element niepewności cały czas pozostaje.

Jednak dla nas ważne jest to, że Luzak znalazł się w kochającej rodzinie. Od ponad pół roku byliśmy całym sercem po stronie Klary i Bastiona. Wiemy, że decyzja, którą podjęli nie była łatwa, zresztą tak samo jak te kilka miesięcy niepewności.

Trochę się rozpisałem na temat prozy życia rodzica zastępczego, pomijając nasze spotkanie z chłopcem. Niestety Luzak był trochę „zasmarkany”. Było to konsekwencją ostatniego spotkania się z mamą biologiczną, która na wizytę na placu zabaw, spóźniła się czterdzieści minut.

Klara ma zbyt dobre serce. Majka pewnie odczekałaby „kwadrans akademicki” i wróciła do domu. Ja byłbym jeszcze mniej litościwy (w tym konkretnym przypadku). Wprawdzie zdarzają się rodzice biologiczni, których historia ujmuje mnie za serce i nawet byłbym skłonny zrobić wiele, aby dziecko do nich wróciło, to jednak mama Luzaka do takich nie należała. Była wyniosła i arogancka. Na szczęście możemy wszyscy powiedzieć: „była”.

Chłopiec mimo kiepskiego samopoczucia, jednak w końcu się „rozkręcił”. Trochę się pobawiliśmy, chociaż spotkanie było zdominowane rozmowami dotyczącymi rozprawy, której wynik wówczas nie był jeszcze znany.

Niestety ten opis mi nie wyszedł. Albo może powiem inaczej – jest adekwatny do atmosfery panującej podczas ostatniego naszego spotkania. Chyba nie potrafię sobie wyobrazić, jakimi emocjami targani są tacy rodzice jak Klara i Bastion. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy i że wówczas jedynym tematem będzie tylko i wyłącznie Luzak. Droga do adopcji poprzez pozostanie rodziną zastępczą jest bardzo trudna. W pewien sposób podziwiam takich ludzi, bo sam chyba bym się na to nie odważył.

Skoro więc w powyższym opisie w większości skupiłem się na sprawach natury technicznej, to dodam do tego jeszcze jedną rzecz. Niedawna nowelizacja ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej spowodowała, że pojawiło się nowe (popierane przez środowisko rodzin zastępczych) sformułowanie.

Jest to art.47 poz.7:

"W przypadku nieprzekazania do sądu w terminie 18 miesięcy od dnia umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej informacji, o której mowa w ust. 6, organizator rodzinnej pieczy zastępczej składa do właściwego sądu wniosek wraz z uzasadnieniem o wszczęcie z urzędu postępowania o wydanie zarządzeń wobec dziecka celem uregulowania jego sytuacji prawnej. Do wniosku organizator rodzinnej pieczy zastępczej dołącza w szczególności opinię gminy lub podmiotu prowadzącego pracę z rodziną i opinię koordynatora rodzinnej pieczy zastępczej."

Aktualnie zarówno sądy jak też PCPR-y bardzo różnie podchodzą do tego zagadnienia, chociaż dla rodzin zastępczych, które chciałyby adoptować przebywające u nich dziecko, jest to bardzo ważny „paragraf”, na który można się powołać ponaglając w pewien sposób swojego organizatora pieczy zastępczej. Zdaniem sędziego z naszego Sądu Rodzinnego, takie postępowanie z biegiem czasu będzie standardem. Rodzice biologiczni będą mieli półtora roku, aby naprawić swoje życie i odzyskać dziecko. Tylko półtora roku … a może aż?

IROKEZ

Z naszego punktu widzenia (jako rodziny zastępczej), jest to najszczęśliwsza historia, która nam się przytrafiła. Chłopiec znalazł się w rodzinie adopcyjnej w czwartym miesiącu życia. Dla Dakoty i Paco (jego nowych rodziców …???) …

Naszła mnie nagle pewna refleksja. Często posługuję się sformułowaniem „nowi rodzice”, w odróżnieniu od rodziców biologicznych danego dziecka. Jest to chyba jednak pewien nietakt z mojej strony.

Będę zatem się starał nie używać tego określenia, choćby dlatego, że sam nie chciałbym być tak nazywany. W końcu Dakota i Paco po siedmiu miesiącach opiekowania się dzieckiem nie są już „nowi”, a dla chłopca są przecież prawie całym jego życiem.

Tak więc dla rodziców Irokeza …? Niestety robiąc dygresję, zgubiłem wątek i nie pamiętam co chciałem napisać.

Zanim sobie przypomnę, przejdę do innej myśli... Któregoś dnia Majka pokazała mi w telefonie zdjęcie chłopca, zadając pytanie: „kto to jest?”. Nauczony doświadczeniem, najpierw „przejrzałem” w swoich myślach wizerunki wszystkich naszych dzieci zastępczych. Nikt mi nie pasował. Zanim przeszedłem do poszukiwań wśród celebrytów, Majka z wyraźnym rozbawieniem (spowodowanym moim zażenowaniem) stwierdziła, że jest to Irokez. Bardzo się zdziwiłem, ponieważ spotykamy się co kilka miesięcy i mimo że dzieci szybko się zmieniają (choćby dlatego, że rosną), to przecież nie aż tak, aby ich nie poznać.

Jednak po namyśle odkryłem przyczynę mojej konsternacji, gdy miałem rozpoznać chłopca.

Muszę się przyznać, że z małymi dziećmi nie chadzamy do fryzjera. Najwyżej przycinamy im grzywkę, gdy włosy zaczynają wchodzić do oczu. Może powinniśmy zmienić to nasze przyzwyczajenie, ponieważ jedną z pierwszych rzeczy, którą robią rodzice, do których odchodzą nasze dzieci, jest właśnie pójście do fryzjera. Jednak w mojej ocenie, niecięte włosy nadają tym dzieciom pewien charakter. Dodają im takiej… „dzikości”. Jedne mają loczki, inne fale albo artystyczny nieład. W dniu, gdy idą do fryzjera, po prostu czar pryska.

Właśnie tak było z Irokezem. Na zdjęciu (na którym miałem go rozpoznać) nie miał już swojego „irokeza”, o którego tak dbałem podczas pobytu u nas. Wychodzi więc na to, że fryzura zmienia nie do poznania.

Tydzień temu odwiedziliśmy chłopca razem ze Smerfetką, którą opiszę w następnej części „parszywej dwunastki”. Dziewczynka jest jego rówieśniczką (Irokez jest starszy o niecałe dwa tygodnie) i dzieci znalazły się w naszym pogotowiu w odstępie kilku dni.

Irokez nie ma jeszcze tej świadomości, ale Smerfetka jest jego pierwszą dziewczyną, z którą poszedł do łóżka. Prawie przez miesiąc sypiali razem „na waleta” w jednej kołysce. Wprawdzie łóżek, łóżeczek i kołysek, u nas dostatek, to tym sposobem łatwiej było nad nimi zapanować – choćby w sytuacji, gdy jednemu i drugiej trzeba było trzymać butelkę z mlekiem.

Po miesiącu chłopiec stał się już na tyle ruchliwy, że musieliśmy towarzystwo rozdzielić. Irokez rozwijał się bardzo szybko i również dzisiaj widać, że jest „do przodu” w stosunku do rówieśników.

Wprawdzie Smerfetka jest przynajmniej w normie rozwojowej (aktualnie nieśmiało chodzi trzymając się różnych przedmiotów), to Irokez, jej aktualne umiejętności nabył przynajmniej dwa miesiące temu. Obecnie bardzo sprawnie chodzi. Może nie tak szybko jak na przykład Chapic, ale pewnie. Ten drugi biega jak szalony, obijając się co chwilę o wszystko dookoła. Pada wówczas na pupę (najczęściej), mówi „bam”, szybko wstaje i biegnie dalej. Irokez sprawia wrażenie, jakby miał wszystko przemyślane. Jeżeli dokądś idzie, to jest to celowe. Jeżeli coś je, to musi to coś mieć smak, który lubi. Wprawdzie na pozór wydaje się to oczywiste, to często w praktyce tak nie jest. Dla przykładu Chapic nie zawsze ma ochotę nawet na ulubione potrawy, a z kolei Smerfetka „wciąga” wszystko jak odkurzacz. Nie jest dla niej problemem jednoczesne jedzenie potrawy kwaśnej i słodkiej. Chociaż może tylko mnie to dziwi. Włoscy rodzice Chapicka (gdy u nas byli) potrafili wymieszać bigos z mizerią i też mówili, że dobre … znowu odchodzę od tematu.

Chociaż na dobrą sprawę już skończyłem. Cały czas próbowałem sobie przypomnieć wątek, od którego chciałem zacząć opis Irokeza. I nic, pustka w głowie. Jak sobie przypomnę, to najwyżej zrobię pewną dygresję, opisując Smerfetkę.