PLOTKA 6

Kiss me goodbye

No i stało się. Czterysta dziewięć wspólnych dni dobiegło końca. Długo... o wiele za długo, chociaż do rekordu jeszcze sporo brakuje.

Kupiłem sobie dzisiaj butelkę cytrynówki. Siedzę, piję do lustra i wspominam. Nie mam ochoty rozmawiać z kimkolwiek, nawet z Majką... chcę być sam. Tym bardziej, że po czterech latach wypada znowu przepłukać kanaliki łzowe.

Od kilku dni zacząłem odhaczać „ostatnie razy”. Ostatni spacer, ostatnia kolacja, ostatnia kąpiel. Wczorajszej nocy miało być ostatnie mleko. Nie było... Plotka przespała bez budzenia się aż do ósmej. I pomyśleć, że można zatęsknić do wstawania o trzeciej nad ranem.

Mam jednak poczucie dobrze wykonanej pracy. Chociaż bez współpracy z rodzicami adopcyjnymi niewiele by z tego wyszło. Spotykali się z dziewczynką przez ponad miesiąc. Najpierw przyjeżdżali do nas, później Majka zawoziła rano Plotkę do ich domu, a rodzice odwozili ją na noc. Mała zaczęła tam spędzać coraz więcej czasu. Poznała swój pokój, swoje łóżeczko. W ciągu ostatnich kilkunastu dni częściej bywała tam niż tu (zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy).

Tata Plotki dostąpił jednak zaszczytu wykąpania córki w naszej łazience, chociaż myślałem że ten element zostanie pominięty. Przyjechał kiedyś sam (bez żony) i zapytał, czy może ją przed pożegnaniem wykąpać. Pokazałem mu, gdzie jest wanna, gdzie ręcznik, pielucha. Poradził sobie doskonale. Nie pierwszy już raz ogarnął kupę. Może nawet ja byłem w większym stresie, bo zupełnie zapomniałem pokazać, gdzie jest witamina C, D, zyrtec i krem do posmarowania dupska.

Plotka bardzo lubi swojego tatę (mamę też, ale mamę to lubi każde dziecko). Wyciąga do niego ręce, zasypia tylko w jego obecności. Trochę go wykorzystuje, bo gdy wracała na noc do naszego domu, to zasypiała sama – tak jak zawsze.

Pani psycholog z ośrodka adopcyjnego powiedziała ostatnio, że odejście dziecka do rodziny adopcyjnej, zawsze wiąże się z traumą (większą lub mniejszą) i pozostawia na zawsze ślad w jego umyśle. No skoro tak mówi... Ja jednak odnoszę wrażenie, że nowi rodzice są dla dziewczynki już przynajmniej tak samo ważni jak my. Zobaczymy co będzie dalej. Postaram się też zwrócić uwagę na zachowanie Bliźniaków i Ptysi. W tej chwili wszyscy się cieszą, że Ploteczka odeszła do rodziców. Tyle, że oni nie wiedzą co to rodzic adopcyjny. Mama – to mama... to ich mama. Nie wiem co by było, gdyby do nich zaczęli przychodzić rodzice adopcyjni – bo przecież oni czekają, kiedy wrócą do swojej mamy.

Dzisiaj cała nowa rodzina Ploteczki przyjechała na pożegnalną kawę. Wypełniliśmy wszystkie druki, które są niezbędne do przedstawienia w rozmaitych urzędach (zarówno przez nich, jak i przez nas). Pstryknęliśmy sobie kilka zdjęć. Napomknęliśmy o pudełku wspomnień (nawet je pokazaliśmy), ale musimy jeszcze dołożyć tam parę rzeczy... przede wszystkim wywołać zdjęcia z dzisiejszego spotkania. No i jest to dobry pretekst, aby wkrótce się spotkać. Zostaliśmy zaproszeni w przyszłym tygodniu ze wszystkimi naszymi dziećmi zastępczymi.

Pojechali... Mógłbym zacytować klasyka: „pełno nas, a jakoby nikogo nie było”.

Wydałem dzieciom obiad, Majka wybrała się w odwiedziny do Sasetki i Maludy. Trzeba było czymś zająć umysł. Udawaliśmy przed sobą, że jest dobrze. Ale tak wcale nie było... i jeszcze przez jakiś czas nie będzie.

Kilka tygodni temu, Majka zapytała mnie, czy uważam że dobrze robię, tak bardzo obnażając się na blogu ze swoimi uczuciami w stosunku do Plotki. Zastanawiała się, czy innym rodzicom adopcyjnym naszych dzieci nie będzie przykro. Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nie wiem też czym zauroczyła mnie Plotka. Bo przecież nie była ani mądra, ani piękna... no dobrze – była. Co ja mówię – jest.

Cieszę się jednak z moich odczuć. Kiedyś obawiałem się, że oddając dwudzieste któreś dziecko, będę jak automat. Do perfekcji opracowane procedury i zero emocji.

Nie ma co się oszukiwać, że wszystkie dzieci kocha się tak samo. A do tego, raz na jakiś czas, trafia się Plotka. I na taką ewentualność trzeba być przygotowanym.