MESSENGER (próżnia nie istnieje).

Dzisiaj spędzamy pierwszą noc bez Messengera. Majka odwiozła chłopca do mamy biologicznej. Miał być spokojny wieczór.

"Nie wiem, czy to miłość?".

Siedzę jednak w oczekiwaniu na telefon z policji, która rozważa dokonanie interwencji w domu jednej z rodzin. Minęło zaledwie kilka godzin od pożegnania się z chłopcem, a już w zamian dostaniemy dwójkę rodzeństwa. Żeby chociaż było tak, że dzieci zostaną nam przywiezione. Nie zostaną... jedynymi uprawnionymi do odebrania dzieciaków, jesteśmy my. Policja może tylko przypilnować, aby nikt w tym czasie nie zrobił nam krzywdy. Policjant nie może nawet dotknąć dziecka. A my? My możemy dziecko zapakować do samochodu, nie mając nawet postanowienia sądu. Kurator może pojawić się w rodzinie nie później niż do dwudziestej drugiej, więc pewnie się nawet nie spotkamy. Zobaczymy za to wkur...ną matkę i płaczące dzieci, które wyrwane ze snu w środku nocy, nagle zostaną zapakowane do obcego samochodu, a później do obcego łóżka w obcym domu. Dobrze, że chociaż mają siebie.

Dlaczego ma być przeprowadzona taka akcja? Mama ucieka z dziećmi i ukrywa się w różnych zakątkach kraju. Tyle wiemy... mamy być w gotowości.

Dobrze, że chociaż miałem informację i zdążyłem posprzątać pokój, w którym planujemy dzieci umieścić. Plotka wylądowała więc w łóżeczku Messengera w sypialni Majki, a ja przeniosłem się do innego pustego pokoju (na szczęście mamy ich kilka).

Ale miało być o Messengerze.

Krótko przypomnę jego historię, ponieważ pewne jej elementy mogą być znaczące w dalszym opisie.

Oboje rodzice chłopca są upośledzeni w stopniu lekkim (jak niektórzy uważają – są nerwowi). Ojciec jest alkoholikiem stosującym przemoc w stosunku do swojej żony (mamy chłopca). Zresztą Messenger jest owocem gwałtu (jak niektórzy uważają – powinności małżeńskiej).

Sąd wydał decyzję o umieszczeniu dziecka w naszej rodzinie zastępczej, do czasu wyjaśnienia sytuacji rodzinnej (czyli na czas trwania postępowania).

Mama Messengera zdecydowała się odejść od męża i zamieszkała ze swoim ojcem. Cały czas pracowała i rozpoczęła terapię z psychologiem.

Złożyła jednak zażalenie na postanowienie sądu, co jak się okazało było dużym błędem.. Oczekiwanie na rozprawę w sądzie apelacyjnym skutkowałoby pozostawieniem chłopca w naszej rodzinie jeszcze przynajmniej przez rok (tyle mniej więcej czeka się na sprawę w sądzie okręgowym).

Ponieważ zespół opiniujący jej zachowanie po odebraniu dziecka, jednogłośnie stwierdził dużą poprawę i zaczął rozważać możliwość powrotu chłopca do niej – sprawa nabrała tempa. Mama (za namową) złożyła rezygnację z odwołania się od wyroku (czyli zrezygnowała z wcześniej wniesionego zażalenia), które dziwnym zbiegiem różnych okoliczności, nie zostało jeszcze wysłane do sądu wyższej instancji. Wydawało się jednak, że pierwotna decyzja tak czy inaczej zostanie utrzymana w mocy, co powodowało oczekiwanie na kolejną rozprawę (czyli przynajmniej trzy miesiące). Okazało się jednak, że sąd bardzo poważnie podszedł do tego przypadku. Nie dość, że znalazł odpowiedni paragraf (co paradoksalnie wcale nie jest rzeczą oczywistą), to jeszcze wydał postanowienie w trybie ekspresowym.

Pierwotna decyzja nie została uchylona, co oznacza że mamę nadal czeka rozprawa potwierdzająca jej zdolności do sprawowania opieki rodzicielskiej nad chłopcem. Zmieniony został tylko tryb zabezpieczenia chłopca na czas postępowania. Messenger może więc ponownie zamieszkać ze swoją mamą. Tyle tylko, że w mieszkaniu swojego dziadka, przy ścisłej współpracy asystenta rodzinny i kuratora sądowego oraz istnieniu jeszcze kilku warunków koniecznych, jak choćby udziału mamy w warsztatach mających na celu podniesienie jej kompetencji rodzicielskich.

Jest więc wielki „happy end”. Ploteczka zrobiła „brawo-brawo”, bliźniacy przybili piatkę, a wszelkie urzędy ucieszyły się, że sprawa jest zamknięta... a przynajmniej na jakiś czas wyciszona.

Jest tylko dwoje malkontentów. Jednego nazywają Pikuś, a drugą osobą jest Basia logopedka. Nie rozmawiałem z Basią, więc nie wiem jakie ma przemyślenia. Dotarło do mnie tylko tyle, że jest jej żal, iż chłopiec musi wrócić do swojej mamy.

Jednak swoje zdanie mogę przedstawić.

Moją przewagą nad innymi osobami jest to, że nie znam osobiście mamy Messengera. Wizualizuję ją sobie wyłącznie w oparciu o docierające do mnie rozmaite opinie. Nie wiem więc jak wygląda, w jaki sposób przedstawia swoje racje, nigdy nie spojrzałem jej prosto w oczy. Opieram się więc tylko na spostrzeżeniach innych osób (głównie Majki).

Nie chcę umniejszać postępów mamy chłopca. Jej determinacja w chęci odzyskania syna jest faktycznie imponująca (przynajmniej w porównaniu z innymi mamami naszych dzieci zastępczych).

Jest jednak pewne „ale”.

Mama Messengera w chwili obecnej może liczyć przede wszystkim na wsparcie swojego taty. Jest to faktycznie człowiek twardo stąpający po ziemi, mający świadomość wszelkich konsekwencji związanych z przyjęciem córki i Messengera pod swój dach. Tyle tylko, że jest on sporo starszy ode mnie (a przecież z mojej półki już też biorą).

Co będzie gdy go zabraknie?

Majka bardzo broni tej dziewczyny. Ja analizuję tylko to co słyszę, próbując spojrzeć w przyszłość. Co będzie za lat pięć, dziesięć, czy piętnaście?

Mama Messengera jest typowym przykładem dużego dziecka. Ona ma już prawie czterdzieści lat, a nadal nie potrafi podejmować decyzji, wziąć odpowiedzialności za siebie i za swojego syna. Cechuje ją typowa roszczeniowa postawa, której ja zupełnie nie akceptuję. Uważa, że jej się wszystko należy, że ktoś powinien objąć ją swoją opieką. Wie, że jest dorosła, ale cały czas traktuje siebie jak małą dziewczynkę.

Majka kiedyś zaproponowała jej przyjazd do lekarza. Chyba chodziło o poradnię preluksacyjną. Była to okazja, aby mama spędziła jakiś czas z chłopcem, aby poznała przychodnię, do której być może wielokrotnie będzie uczęszczać. Maja nawet zaproponowała, że sprawdzi o której wyjeżdża tramwaj (prosto spod jej domu) i na którym przystanku musi wysiąść. Nie była tym zainteresowana. Twierdziła, że nie zna tego miejsca, więc nie dojedzie.

Dwa dni temu miała przyjechać na rehabilitację Messengera. Dostała od Majki proste polecenie:”proszę wsiąść w tramwaj numer 14 spod swojego domu o 13.46 i wysiąść na dziewiątym przystanku na placu Powstańców Warszawy – tam będę na panią czekała”.

Proste, prawda?

Nie powiedziałem tego Majce, ale byłem przekonany, że nie dojedzie. Zorganizowaliśmy jednak całą wyprawę. Miałem zostawić Majkę na przystanku i dalej pojechać z Messengerem na rehabilitację. Pół godziny wcześniej zadzwoniła asystentka mamy, że jednak mama nie dojedzie bo ma sprawy do załatwienia.

I to jest właśnie znamienne - te mamy mają swoje asystentki. Gdybym ja chciał mieć asystentkę, która wykona za mnie kilka telefonów, wypełni ileś tam formularzy i napisze parę pism, to musiałbym ją zwyczajnie zatrudnić za przyzwoite pieniądze. A mama Messengera mówi do Majki: „Wie pani... ta moja asystentka w ogóle o mnie nie dba. Wcale do mnie nie dzwoni. Jak coś chcę, to muszę ja zadzwonić do niej”. Albo: „Muszę zadzwonić do mojej asystentki, aby dowiedziała się w sądzie, czy już wysłali do mnie orzeczenie”.

Pewnie gdy Messenger będzie już chodził do szkoły i mama dostanie zaproszenie na rozmowę od dyrektora, to też zadzwoni do asystentki. Na tę chwilę, pani asystent rodziny zobowiązała się pojechać z mamą i Messengerem na pierwszą rehabilitację. Nie jest wykluczone, że będą to dla niego ostatnie zajęcia.

Ale cóż. Cieszę się, że chłopiec wrócił do mamy. W końcu to nasz pierwszy powrót dziecka do mamy biologicznej... otwierajmy szampany.

Szybko oddalam jednak od siebie myśl, że ta sama sytuacja mogłaby spotkać Ploteczkę.

Messenger mieszkał z nami zaledwie trzy miesiące. Jego odejście było dla mnie jak pstryknięcie palcem. Był impresją, przelotnym wrażeniem. Nie zdążyłem się z nim bardziej związać, i myślę że była to relacja zwrotna.

Nie wiem, czy jest to tylko moja cecha, ale zawsze potrzebuję trochę czasu, aby wykorzystać nabyte wcześniej umiejętności. Niedawno, gdy wychodziłem z samochodu, ktoś zapytał mnie po angielsku, jak dojść do Ronda Piłsudskiego. Odpowiedziałem: „eeeeee, I don't speak English”. A na wakacjach w Maroku potrafiłem wykłócać się o jakieś głupie parasolki na plaży. Podobnie jest z naszymi dziećmi zastępczymi. Potrafię nawiązywać więzi, potrafię angażować się emocjonalnie. Wiem, że dla dzieci jest to bardzo ważne. Jednak Messengera sobie odpuściłem. Był z nami zbyt krótko. O Plotkę walczyłbym pazurami... ona jest już moja (co nie przeszkodzi mi w oddaniu jej rodzicom adopcyjnym). Bliźniacy powoli też stają się moi. Gdy ostatnio pani w przedszkolu rzuciła jakimś absurdalnym zarzutem w odniesieniu do Remusa, to... jeszcze „ugryzłem się w język”... jeszcze.

Samo pożegnanie Messengera było bardzo sympatyczne. Zarówno mama jak i dziadek chłopca, zgodnie stwierdzili, że Majka będzie zawsze mile widziana w ich domu. Póki co, planujemy szybkie odwiedziny – w ciągu kilku najbliższych dni.

Przekazanie dziecka na zasadach odejścia do rodziny adopcyjnej, sobie podarowaliśmy.

Będę szczery... oznaczałoby to codzienne wyjazdy Majki do domu chłopca (bo tak wyglądały dotychczasowe spotkania). Dla mnie wiązałoby się to z koniecznością organizowania sobie dzień w dzień kilku wolnych godzin, aby pozostać z resztą dzieci (bo chyba tylko na takie rozwiązanie byłaby gotowa przystać mama). Do tego, chłopak ma dopiero cztery miesiące i jakby nie było, raz w tygodniu swoją mamę widział. Zresztą Majka twierdzi, że ma on jakąś pamięć pierwotną i wyczuwa mamę, gdy tylko znajdzie się w jej objęciach. Może Maja ma rację.

Zastanawiam się jednak, jaka powinna być nasza dalsza rola. Majka zawiozła wraz z Messengerem cały bagażnik różnych rzeczy (na dziś, jutro i pojutrze – czyli przynajmniej na najbliższy rok) oraz pakiet startowy.

Obawiam się, że możemy stać się kimś ważniejszym niż pani asystentka, która jest tylko pomocą doraźną. Dzisiaj jest ta, jutro inna... i tylko do piętnastej. Majka jest gotowa pojechać nawet o trzeciej w nocy, gdy ktoś będzie potrzebował jej pomocy.

Pakiet startowy.

Przez tydzień nie dane mi było zjeść obiadu przy stole - Majka szykowała wyprawkę.

Nie jestem przekonany, czy powrót Messengera do mamy był dobrą decyzją sądu. Nie tylko sądu... również naszą, również moją.

W zasadzie jest tylko jedna rzecz, która w moim przekonaniu ją uzasadnia. Razem z dziadkiem mieszka też kilkuletni chłopiec. Nie chciałem poruszać tego wątku. Za każdym razem, gdy Majka jechała w odwiedziny, pytał „Czy dzisiaj Messenger zostanie z nami już na zawsze?”. Ten chłopiec to brat Messengera.