PTYŚ i BALBINA.

Jesteśmy z sobą już tydzień. Początkowo wszystko zaczęło układać się według znanej nam i wielokrotnie powtarzającej się zasady.

Balbina

Ptyś

Gdy kilka miesięcy temu do naszej rodziny przyszedł Romulus i Remus, to chłopcy w żadnej

mierze nie byli smutni i przygnębieni. To nie ich musieliśmy pocieszać, to nie oni stali się centrum naszego zainteresowania. Wówczas chłopcy tryskali energią, poznawali nowe otoczenie, nie było widać jakiejkolwiek tęsknoty za rodziną. Z kolei przebywające wtedy z nami rodzeństwo (Sasetka i Maluda), zaczęło okazywać frustrację całą sytuacją. Sasetka przez pół dnia potrafiła bawić się sama, a Maluda leżał na kocu, przyglądając się tylko temu, co robią bliźniaki.

Tym razem to bliźniacy znaleźli się w tej roli. To w ich oczach było widać smutek. Romulus nie opuszczał naszych kolan, a Remus próbował zaszyć się w najciemniejszy kąt. Za to Ptyś z Balbiną „brylowali na parkiecie”. Zupełnie nie przypominali dzieci, które jeszcze kilka godzin wcześniej odbieraliśmy z bezpiecznego (w ich ocenie) środowiska.

Wydaje się to dziwne i niezrozumiałe, ale te nowe dzieci zaczynają funkcjonować w trybie przetrwania. Ich umysł próbuje się dostosować do nowej sytuacji, próbuje nie zwariować. Jest to schemat, który powtarza się zawsze... powtarzał się zawsze (do tej pory). Po pewnym czasie wszystko normalniało.

Zacznę jednak od początku. Zostaliśmy poinformowani, że istnieje duże prawdopodobieństwo interwencji policji w środku nocy i może dojść do odebrania dzieci pewnej rodzinie. Już kilka miesięcy wcześniej, sąd z drugiego końca Polski wydał postanowienie o odebranie mamie dzieci i przekazanie ich do pieczy zastępczej (najlepiej rodzinnej, ale z braku takowej - również instytucjonalnej). Od tego czasu mama wielokrotnie zmieniała miejsce zamieszkania i trudno było ją zlokalizować. Trochę przypominało to „obławę na młode wilczki”, która wreszcie miała dobiec końca.

Interwencja w środku nocy nikomu nie jest na rękę, więc jak się uda, to jest ona odwlekana do godzin porannych. Tym razem tak właśnie było. Przypuszczalnie patrol policji obserwował mieszkanie i gdyby nastąpiła jakakolwiek próba opuszczenia tego lokalu przez rodzinę, to wszystko zaczęłoby się w nocy.

Odebrania dzieci miał dokonać zespół składający się z dwóch policjantów, dwóch kuratorów sądowych i pracownika socjalnego z ośrodka pomocy społecznej. Majka miała jak zawsze podjechać samochodem i jak zawsze dzieci miały zostać jej przyprowadzone przez mamę. Jednak tym razem chciała, abym udał się tam razem z nią. W uzasadnieniu postanowienia sądu było napisane, że mama dzieci nie panuje nad swoimi emocjami, jest arogancka, niekulturalna, nerwowa, i wykazuje poirytowanie oraz złość. Niby standard, ale przecież gdy Majka mnie prosi, to nie odmawiam. Okazało się jednak, że w tym przypadku wszystko wyglądało inaczej niż zazwyczaj. Oczekując na dzieci, spędziliśmy na klatce schodowej ponad dwie godziny. Najpierw mama dzieci wybiegła do nas z „pianą na pysku” i chęcią wydrapania nam oczu. Wszystko zaczęło się rozjeżdżać, odbiegać od standardowych procedur. Policja w takich przypadkach jest również od tego, aby zapewnić bezpieczeństwo nam (w sensie fizycznym) oraz zabezpieczyć dzieci przed wyobrażeniem sobie nas jako agresorów – jako kogoś, kto przyszedł zabrać je jej mamie. Nie do końca to wyszło, chociaż nie mam żadnych pretensji do policji. Jedynie mogę tym młodym chłopakom współczuć takiej pracy. Po kilkunastu minutach zostały wezwane posiłki (przyjechał drugi radiowóz). Dochodzące z mieszkania krzyki nadal nie ustawały. W ciągu najbliższych kilkudziesięciu minut, w mieszkaniu zaczęły pojawiać się kolejne osoby. Wszyscy wchodzili, a nikt nie wychodził. Za to wychodzili sąsiedzi z dołu i z góry. Nagle każdy z nich miał potrzebę pójścia do piwnicy po kompot na obiad... o dziesiątej nad ranem.

Zaczęliśmy się z Majką zastanawiać nad sensem całej tej akcji. Rozumiem to, że istnieją pewne procedury. To, że ani policjant, ani kurator, ani pracownik socjalny, nie mogą dotknąć dziecka... nie mogą go zwyczajnie wziąć za rękę i wyprowadzić na korytarz. Ale czy policja nie może skuć w kajdanki awanturującej się i stanowiącej realne zagrożenie matki? Myślę, że może... z pewnością może. Jednak tutaj mimo wszystko górę wzięło doświadczenie. Po dwóch godzinach wyszła mama w towarzystwie kuratorki. Porozmawialiśmy, opowiedzieliśmy o sobie, o tym jak będzie wyglądał pobyt jej dzieci w naszej rodzinie i jej kontakty z nimi. W zasadzie to tylko Majka mówiła. Ja wypowiedziałem może dwa, albo trzy zdania. Ktoś powiedział do mnie „a ty co taki blady jesteś?”.

Po kolejnej godzinie, mama przyprowadziła nam dzieci do samochodu, dając jakąś torbę z rozmaitymi rzeczami, ale przede wszystkim książeczki zdrowia. Była już pogodzona z losem. Wówczas zobaczyłem w niej skrzywdzoną przez życie dwudziestolatkę. Majka mówi, że jest zniszczona. Może i tak. Może wygląda na trzydzieści lat, a może i więcej. Jednak w tym momencie wyglądała na młodą lwicę zaatakowaną przez stado hien. Jedną z tych hien byłem też ja.

Jest mi strasznie żal tej dziewczyny. Jest w wieku naszej średniej córki i nie ma nikogo... tylko swoje dzieci, które właśnie jej odebrano.

Dzwoni do Majki codziennie. Długo rozmawiają. Bardzo chce odzyskać dzieci.

Na dobrą sprawę, to niewiele o niej wiemy. Sąd uzasadnił swoją decyzję dość lakonicznie. Jowita próbuje czegoś się dowiedzieć z pomocy społecznej, ale było ich kilka. Nawet kurator używał określenia „prawdopodobnie”. Profesja, którą mama się para, jest też tylko hipotetyczna. Ma chyba wielu partnerów jednocześnie. To, że dzieci mają różnych ojców i różne nazwiska, to już mnie zupełnie nie dziwi. Jednak gdy mama rozważa, która kandydatura daje jej większe szanse na odzyskanie dzieci – trochę mnie niepokoi. Zadała Majce pytanie, czy Helmut będzie bardziej wiarygodny niż Mietek? No nie będzie... dopóki się z nią nie ożeni, albo nie uzna jej dzieci za swoje. Na ojców dzieci zupełnie nie może liczyć. Jeden już nie istnieje, a drugi „siedzi”.

W całej tej historii nic się nie „klei”. Pewne jest tylko to, że dzieci były zaniedbane, że mogą posiadać zaburzenia emocjonalne. W wyprawce, którą otrzymaliśmy od mamy, były dwie szczoteczki do zębów. Nówki, jeszcze nie rozpakowane. Pomyślałem sobie, jaka przezorna mama. My naszym dzieciom najwyżej moglibyśmy dać używane. Jednak gdy rozpakowałem te szczoteczki, nałożyłem pastę i dałem im do ręki, to zwyczajnie nie wiedziały co mają z tym zrobić.

Po kilku dniach pobytu w naszej rodzinie, nagle nastąpiło coś, co nigdy dotychczas nie miało miejsca. Dzieci stały się smutne i przygnębione. Pewnie tak w ich przypadku objawia się tęsknota. Tylko dlaczego nie chcą o tym mówić? Dlaczego po czterech dniach zniknęła początkowa otwartość? Być może dzieciaki zorientowały się, że przyszły do nas na dłużej, niż tylko na chwilę. Ale dlaczego jest to pierwszy taki przypadek?

Zwłaszcza Balbina stała się wycofana. Majce jeszcze jakoś udaje się do niej dotrzeć. Jednak ode mnie dziewczynka coraz bardziej się oddala. Zarówno emocjonalnie, jak też fizycznie. Nie pozwala się dotknąć, uczesać, ubrać. Przez tydzień jeszcze nie umyła zębów – sama nie potrafi, a nie pozwala pokazać sobie jak ma to robić.

Niestety bywają sytuacje, gdy Majki nie ma w domu. Gdy ostatnio Balbina zrobiła kupę, to zwyczajnie wyrzuciła mnie z łazienki, twierdząc że sama wytrze sobie pupę. Ale tego też nie potrafi, a ja nie chcę niczego robić na siłę. Cały czas mówi do mnie „pan”.

Chociaż będąc ostatnio w przychodni, też nie pozwoliła się zbadać. Nie otworzyła buzi i nie dała sobie podciągnąć bluzki. Lekarka stwierdziła więc, że Balbina pewnie ma to samo co bliźniaki, więc ma zażywać te same syropki. Akurat te zioła z pewnością jej nie zaszkodzą.

Ptyś jest bardziej otwarty. Sam nie przychodzi się przytulać, ale na to pozwala. I choć jest wówczas nieco spięty, przytulanie sprawia mu chyba przyjemność. Codziennie daje mi buziaka na dobranoc, a wczoraj nawet powiedział „lubię wujka”. Chociaż przed zaśnięciem często płacze. Coraz lepiej wychodzi mu szczotkowanie zębów, pozwala się umyć. Przez tydzień szorowaliśmy gąbką twarz, bo miał jakieś dziwne plamy. Początkowo myślałem, że są to przebarwienia skóry... ale po kilku dniach jednak zeszły.

Mama dzieci na razie zamęcza nas telefonami i sms-ami. Jej brak przywiązania do miejsca zamieszkania spowodował, że postanowiła wynająć jakieś mieszkanie kilka kilometrów od naszego domu. Ciekawe co będzie dalej?

Pisząc dzisiejszy tekst, po raz kolejny zacząłem się zastanawiać, czy nie przekraczam pewnych granic. Czy nie opisuję całej historii zbyt szczegółowo, czy ktoś nieprzychylny dzieciom, nie rozszyfruje pseudonimów i nie zechce tego jakoś wykorzystać. Wydaje się to niemożliwe... chociaż?

Patrzę jednak na grono osób, które tutaj zagląda. Rodzicom adopcyjnym (albo przyszłym adopcyjnym), takie historie może bardziej zobrazują losy dzieci, które z nimi zamieszkały lub zamieszkają. Rodzice zastępczy (zwłaszcza ci przyszli) może lepiej zrozumieją co może ich czekać w kontaktach z rodzicami biologicznymi.

Ale pewnie czytają to również rodziny „statystyczne”, mające „statystyczne” dzieci. I być może takie „statystyczne” dziecko również to przeczyta i stwierdzi: „Jak ja mam dobrze. Mam gdzie mieszkać i co jeść. Otaczam się ludźmi, którzy mnie kochają. Nigdzie nie muszę uciekać. Moim jedynym problemem jest to, że starzy nie chcą mi kupić butów za trzy stówy”.

PS Zapomniałem dodać, że Balbina jest pół roku starsza od bliźniaków, a Ptyś o kolejne dziewięć miesięcy.