piątek, 22 lipca 2016

--- Moje, "nie moje" dziecko.

Wielokrotnie opisywałem historie dzieci, które spędziły w naszym pogotowiu rodzinnym kilka lub kilkanaście miesięcy. Jednak dotychczas nie spróbowałem tego w żaden sposób podsumować.
Kim są gdy do nas przychodzą i kim są kiedy odchodzą do innych rodzin adopcyjnych lub zastępczych?
Nie wgłębiając się zbytnio w temat, powiedziałbym, że są przeciętnymi dziećmi, jakich miliony na świecie, jedne lepsze - inne gorsze, jedne mądrzejsze - inne trochę mniej, jedne ładniejsze – inne mniej, jedne zdrowsze … i tak dalej.
Dla nas, jako rodziców zastępczych, nie ma większego znaczenia … „pochodzenie” dziecka. Naszym zadaniem jest stworzenie mu domu, stanie się dla niego rodziną.
Po jakimś czasie, pojawia się ktoś, kto chce dla tego dziecka zostać całym światem.
Rodzice adopcyjni, po wielomiesięcznych (a często wieloletnich) rozważaniach określają, jakie dziecko chcieliby przyjąć pod swój dach. Niektórzy chcieliby adoptować tylko malutkie i zupełnie zdrowe dziecko, inni być może nieco starsze (nawet kilkuletnie), jeszcze inni dopuszczają rozmaite zaburzenia a nawet choroby, z którymi będą musieli się zmagać przez całe życie.
Cała historia medyczna znajduje się w dokumentacji ośrodka adopcyjnego, który proponuje dziecko danym rodzicom. Są to jednak suche fakty, podobnie jak informacje o rodzicach biologicznych (wynikające z postanowienia sądu, ewentualnie krótkich notatek koordynatora pieczy zastępczej, a czasami opinii ośrodków pomocy społecznej).
Czy to wystarcza rodzicom adopcyjnym? Okazuje się, że chyba tak.
Oczywiście nie jest to regułą, jednak dla wielu rodziców adopcyjnych, proponowane im dziecko jest osobą znikąd, jest „dzieckiem z chmur”, które w wyobrażeniach przebywało w bliżej nieokreślonym miejscu, czekając na ich miłość, akceptację i troskę, które w ich świadomości tak naprawdę zaistniało w dniu, w którym zostali poinformowani przez ośrodek adopcyjny i … uważają, że dla jego dobra trzeba zrobić wszystko, aby jak najszybciej trafiło pod ich dach.
Staram się to rozumieć …, być może na ich miejscu postępowałbym dokładnie tak samo.
Jednak jako rodzic zastępczy, patrzę na cały proces adopcji przez nieco mniej różowe okulary (a może po prostu podchodzę do sprawy w sposób mniej emocjonalny). Każde dziecko (nawet kilkudniowe) ma swoją historię, którą dobrze by było poznać.

Mało którzy rodzice interesują się rodziną biologiczną dziecka. I wcale nie chodzi mi o to, aby podtrzymywać jakiekolwiek kontakty z nimi...

Dawno temu, gdy byłem jeszcze nastolatkiem, interesowały mnie tematy natury filozoficzno-psychologicznej. Był to czas, w którym zasady eugeniki były już od dawna skompromitowane przez nazistowskie Niemcy, za to popularność ponownie zdobywała idea wpływu środowiska na zachowanie człowieka. „Tabula rasa” jako punkt wyjścia i możliwość plastycznego modelowania zachowań ludzkich (co zresztą było na rękę klasie rządzącej), były obowiązującą doktryną.
Dzisiejsze badania i nauka zajmująca się genetyką, każą nieco inaczej spojrzeć na tą sprawę, również w kontekście adopcji dziecka. Oczywiście współcześni natywiści nadal polemizują ze współczesnymi empirystami, co ma większy wpływ na naturę człowieka: geny, czy środowisko?
Gdybym sam miał to ocenić (opierając się na różnych opracowaniach, a nawet własnych doświadczeniach), to powiedziałbym: fifty-fifty. Oznacza to jednak, że być może wpływ genów na życie człowieka jest w pewien sposób marginalizowany przez rodziców adopcyjnych.
Oczywiście, że fakt, iż ktoś ma loki na głowie, albo posługuje się lewą ręką, nie ma większego znaczenia i jest tylko jego urodą. Jednak geny są odpowiedzialne za posiadanie predyspozycji do zdobywania różnych umiejętności (czasami będących wadą, a czasami zaletą). Na szczęście, istnieje ścisła zależność między genotypem a środowiskiem. W niektórych warunkach, pewne geny mogą się uaktywnić, w innych zostaną stłumione.
Do mnie przemawiają zwłaszcza badania dotyczące bliźniąt jednojajowych, które jakby nie było, są pewnego rodzaju naturalnymi klonami (100% zgodności genetycznej). Rodzeństwa takie, wychowywane w różnych rodzinach i z dala od siebie, wykazują niesamowite podobieństwo zachowań. Natomiast zupełnie inaczej może wyglądać sytuacja, gdy bliźnięta te wychowują się razem. Często jedno z nich zaczyna dominować nad drugim, zupełnie zmieniając jego zachowania.
Wynika z tego, że geny, to tylko pewne predyspozycje, mogące uaktywnić takie czy inne zachowania. W tym kontekście, jak najbardziej zasadne byłoby poznanie rodziny biologicznej dziecka. Niekoniecznie osobiście, ale choćby z opowiadań. Z mojego doświadczenia wynika, że rodzice adopcyjni wielokrotnie nie chcą tego słuchać. Podświadomie wypierają wszelką wiedzę dotyczącą rodziców biologicznych swojego dziecka.
Znam rodzinę, która wiele lat temu adoptowała dwie dziewczynki. Zapytałem, co wie o rodzicach biologicznych swoich dzieci? Okazało się, że praktycznie … nic.
Jako rodzice zastępczy, w większości przypadków, mamy kontakt z rodzicami biologicznymi dzieci, które u nas przebywają. Jesteśmy pewnego rodzaju skarbnicą wiedzy na ich temat dla rodziców adopcyjnych. Dlaczego najczęściej nie chcą z niej skorzystać?

Geny, to nie tylko predyspozycje do pewnych zachowań, ale również do dziedziczenia rozmaitych chorób. Dlaczego nikt nie robi pod tym kątem wywiadu z rodzicami biologicznymi? Dzisiejszy poziom nauk medycznych pozwala na wczesne wykrywanie wielu schorzeń. Można by to kontrolować, mając świadomość powtarzających się chorób w rodzinie biologicznej dziecka. Brak wiedzy w tym zakresie z pewnością nie pomaga.

Jeszcze kilka lat temu uważałem, że psycholog jest potrzebny tylko w sytuacjach kryzysowych. Teraz dochodzę do wniosku, że dobrze jest mieć go „pod ręką” również na co dzień. Rodzice adopcyjni bardzo często mają tendencję do „zagłaskiwania kota na śmierć”, a z kolei dla dzieci adopcyjnych, okres dojrzewania może być bardziej burzliwy (niż to ma miejsce w przypadku dzieci biologicznych). Mieliśmy kiedyś kontakt z pewną panią psycholog, która mawiała, że bycie dobrą matką, to bycie dość dobrą matką. Wielokrotnie się zdarza, że problemy z dziećmi tkwią w ich rodzicach (tych, którzy wychowują). Nawet rodzice biologiczni często nie potrafią tego faktu zaakceptować. W przypadku rodziców adopcyjnych, jest to jeszcze trudniejsze. Niestety najczęściej nie widzą w tym swojej winy. Zdarzało mi się już słyszeć komentarze, że za zachowanie i charakter dziecka w 70% odpowiadają geny, 20% to zasługa otoczenia (głównie szkoły i kolegów), a tylko 10% to wpływ wychowywania przez rodziców. Tak więc w przypadku problemów, najłatwiej wszystko zrzucić na geny.
Prawdę mówiąc, nigdy nie drążyłem tematu wspierania rodzin adopcyjnych przez ośrodki adopcyjne, pod kątem pomocy psychologicznej (już w czasie przebywania dziecka w rodzinie). Rodzice zastępczy taką pomoc mają (przynajmniej u nas i w kilku innych miejscach w kraju, o których wiem).

Na dobrą sprawę, to co napisałem powyżej, jest nazbyt rozbudowanym wstępem do tematu, który chciałem poruszyć. Już w czasach szkolnych, często miałem pod wypracowaniem, uwagę nauczyciela: „zbyt długi wstęp”. Skoro do dzisiaj niczego się nie nauczyłem, to może faktycznie należy jeszcze bardziej docenić znaczenie genów.
Postaram się, aby rozwinięcie było zdecydowanie krótsze.

Dzieci, którymi się opiekujemy i przez jakiś czas je wychowujemy, w większości przypadków mają rozmaite zaburzenia. Biorąc pod uwagę zarówno swoje doświadczenia, jak też znanych mi rodzin zastępczych, mógłbym powiedzieć, że zupełnie zdrowych dzieci przebywających w opiece zastępczej jest mniej niż 30%. Nie biorę przy tym pod uwagę chorób czy też zaburzeń, które nie wynikają bezpośrednio z tego, w jakich warunkach i z jakimi bodźcami stykało się dziecko zarówno w życiu płodowym, jak też we wczesnym okresie rozwoju (np. różnego typu alergie).
Większość dzieci zostaje u nas umieszczonych z powodu zaniedbań. Ich przyczyną są najczęściej różnego rodzaju uzależnienia i brak wsparcia w najbliższej rodzinie rodziców dziecka. Jednak mógłbym to wszystko sprowadzić do jednego określenia. Chodzi o stary (może nawet kilkudziesięcioletni) neologizm: „tumiwisizm”. Tym rodzicom naprawdę wszystko „wisi”, chociaż starają się udawać, że jest inaczej. W zdecydowanej większości nie stać ich nawet na jeden przyjazd w tygodniu, aby spotkać się ze swoim dzieckiem. Jak więc uwierzyć w dbałość w okresie prenatalnym oraz w pierwszych miesiącach życia dziecka (które są najważniejsze dla jego rozwoju emocjonalnego). Nawet jeśli dziecko pod względem medycznym jest zupełnie zdrowe (pomijając nawet lekkie opóźnienia ruchowe wynikające z zaniedbań), to jednak nigdy nie wiadomo, jakie zostały poczynione szkody w psychice. Mieliśmy wątpliwą przyjemność poznać mamę, która poszła na imprezę, pozostawiając w domu dwoje rodzeństwa (chyba 2 i 3 latka). Impreza trochę się przeciągnęła … Po trzech dniach opieka społeczna (zawiadomiona przez sąsiadów) weszła do mieszkania – na szczęście dzieci przeżyły. Mnie tylko zastanawia, jak ten fakt wpłynął na ich psychikę? Jakie spustoszenie w umyśle dziecka powoduje bicie, molestowanie, odrzucenie?
Na szczęście ogromną zaletą jest umiejętność zapominania. W większości jest to zupełnie naturalny proces, chociaż w wielu wypadkach może być mechanizmem obronnym umysłu (co oznacza, że kiedyś te wspomnienia mogą powrócić). W każdym razie, powoduje to, że dzieci bardzo szybko dostosowują się do nowych warunków. Dzieci kilku-kilkunastomiesięczne, nawet już po kilku tygodniach (a nawet kilkunastu dniach) potrafią zapomnieć dotychczasowych opiekunów i od samego początku umieją nawiązać więzi (o ile zostały tego nauczone) z nowymi rodzicami.
Chociaż z drugiej strony, już wielokrotnie mieliśmy do czynienia z sytuacją, gdy dziecko potrafiło sobie przypomnieć pewne szczegóły z życia, z okresu gdy nie miało nawet roku. Jakiś czas temu opisywałem historię Iskierki. Dziewczynka nie jest już z nami od ponad roku. Niedawno zaczęła opowiadać swojej mamie, że Majka sadzała ją na deseczce. Po dłuższej analizie tego co mówi, okazało się, że chodzi o nakładkę na ubikację – wszystko co powiedziała było prawdą. Zresztą ja sam mam wspomnienia z bardzo wczesnego dzieciństwa. Pamiętam stertę gruzu leżącego pod ścianą kuchni, gdy przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania. Było to prawie pół wieku temu i nawet moi rodzice tego nie pamiętają. Jednak dla mnie, są to wspomnienia bardzo żywe. Podobnie pamiętam historię, gdy ugrzązłem w błocie (miałem wówczas około czterech lat). Niewiele się namyślając wyszedłem z butów (na szczęście miałem kalosze, więc było łatwo) i w samych skarpetkach wróciłem do domu.
Jakie wspomnienia (gdzieś w podświadomości) przechowują dzieci doświadczone przez los (albo bardziej przez własnych rodziców)?
Pewnie dlatego, rodzice adopcyjni najchętniej decydują się na maluchy (im młodsze, tym lepsze).
Niedługo nasza rodzina powiększy się o sześciolatka. Problemem nie jest dla nas ani jego wiek, ani zaburzenia, które posiada i które będziemy się starali zredukować do minimum. Obawiamy się, że nawet gdyby udało nam się doprowadzić go do stanu pełnej normy rozwojowej, szanse na adopcję ma niezbyt duże – po prostu jest „za stary” - przykre. Być może po raz drugi będziemy liczyć na adopcję zagraniczną.
Czy oznacza to, że wymagania rodziców adopcyjnych są zbyt wygórowane?
Gdy staram się spojrzeć na proces przysposobienia oczami rodziców adopcyjnych, to pewnie też chciałbym dziecko jak najmłodsze, z jak najmniejszym bagażem doświadczeń. Chociaż z drugiej strony, nie wszystkie doświadczenia są złe. Nie wszystkie mają negatywny wpływ na rozwój młodego człowieka.
Prawdopodobnie (mając kilkuletnią praktykę w charakterze rodzica zastępczego) byłbym bardziej otwarty na dzieci z zaburzeniami.
Pod jednym z niedawnych postów, znalazłem komentarz, który moim zdaniem wart jest zacytowania:

"a. 30 czerwca 2016 12:08
"W czasach PRL-u, dużo częściej dochodziło do rozmaitych spotkań, w których alkohol lał się strumieniami. Kim są FAS-owcy z tamtych lat?"

Postawiłeś pytanie, które i ja często sobie w myślach zadaję. I powtórzę Twoje zastrzeżenie: nie bagatelizuję problemu FAS żadną miarą. Po prostu mam świadomość, ze my, ludzie z tamtego pokolenia (PRL i wódencja jako element niezbędny każdych imienin i spotkania rodzinnego) byliśmy prawdopodobnie nierzadko wspomagani kieliszeczkiem dla kurażu, dla lepszej zdrowotności ciąży, a przecież nie pochodziliśmy z rodzin, które - ujmując to obrazowo- nie trzeźwiały. Mimo to nikt nie wiedział wtedy o FASie, wiec nikt się nie zastanawiał, czy ta etykieta nie powinna być nam przypisana zmieniając diametralnie nasze życie, choćby w zakresie decyzji rodziców adopcyjnych. Dziś jest inaczej. To dobrze, że mówi się głośno o FASie, a jeszcze lepiej, że prowadzi się społeczne kampanie profilaktyczne. Mam za sobą setki dyskusji na forach rodzicielskich, gdzie uparcie powtarzałam "nie ma bezpiecznej dawki alkoholu w ciąży". Mimo to mam te same wątpliwości, co Ty, bo etykieta FAS ma również tę drugą, ciemną stronę. Oddala dziecko, każe na nie patrzeć podejrzliwie, w jakiś sposób monstroizuje FASowców jako tych, których szanse na normalność są często odbierane również społecznie po prostu na podstawie załozenia, że FASowiec nie ma prawa odnaleźć się w normalnej rzeczywistości i bedzie generować problemy w rodzinie.
Spędziłam ostatnio kilka dni w pogotowiu rodzinnym. Były tam maluchy z FASem. Nawet dla mnie, osoby ze zdawałoby się dobrze ułożonym poglądem na FAS, było zaskoczeniem zrozumienie, że tak, to są normalne dzieci. Bawią sie, śmieją, jedzą jogurt. Przyniosą wiele szczęścia rodzicom, którzy zdecydują się nimi zostać. Bardzo bym chciała, aby FAS przestał być traktowany jak jeż, i aby zaczął być traktowany normalnie, bez przekreślania tych dzieci.”




Wrócę jednak do tego, kim są dzieci odbierane swoim rodzicom. Mogę powiedzieć, że w większości przypadków, są to dzieci, którym się „nie przelewa” (w sensie zamożności). Jednak nie to jest powodem przekazania ich do rodzin zastępczych lub adopcyjnych. Oprę się może na kilku cytatach dostępnych na stronie:


Analiza akt 43 spraw przekazanych przez sądy rejonowe, wskazanych pod koniec 2015 r. przez Ministerstwo Sprawiedliwości nie potwierdziła, aby wyłączną przyczyną umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej były warunki materialne i socjalne rodziny.”

W analizowanych przez Rzecznika Praw Dziecka sprawach do najczęściej występujących w rodzinie problemów lub czynników skutkujących koniecznością ingerencji sądu w rodzinę należały: choroba alkoholowa rodziców (52% analizowanych przypadków); zaniedbania opiekuńczo-wychowawcze, w tym zdrowotne i higieniczne (39% analizowanych przypadków); przemoc, w tym przemoc fizyczna, psychiczna i seksualna (36% analizowanych przypadków); trudna sytuacja materialna rodziny (21% analizowanych przypadków); brak odpowiedniego nadzoru ze strony rodziców (18% analizowanych przypadków); zaburzenia psychiczne rodziców (12% analizowanych przypadków) i pozostawienie dziecka pod opieką innego członka rodziny lub w szpitalu (27% analizowanych przypadków).”

Wielokrotnie dzieci z bardzo ubogich rodzin bywają szczęśliwe i takie nie są umieszczane w rodzinach zastępczych, ani nie trafiają do adopcji. Dzieci, które przychodzą do naszego pogotowia rodzinnego są często bardzo smutne (i wcale nie wynika to z faktu odseparowania ich od rodziców). Niczego od nas nie chcą, nie płaczą. Czasami taki stan mija dopiero po kilku tygodniach.
Staramy się, aby dzieci odchodząc do nowej rodziny, były radosne. Do tej pory nam się to udaje.






9 komentarzy:

  1. Pikusiu, bardzo mnie zaskoczyło stwierdzenie, że rodzice adopcyjni nie chcą zbyt wiele wiedzieć o biologicznych. Jesteś doświadczonym praktykiem, więc na pewno masz rację, ale do tej pory spotkałam się z odwrotnymi zarzutami. Tzn. takimi, że ośrodki (albo DD, RZ, pogotowia...)nie dysponują wiedzą o RB dziecka albo że celowo nie wszystko mówią, aby nie zniechęcać RA. Jeżeli moje dziecko będzie przebywało w rodzinie zastępczej, to na pewno wypytam o kontakty z jego rodzicami biologicznymi...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest sporo racji w Twoim komentarzu. Faktycznie ośrodki adopcyjne, domy dziecka i rodziny zastępcze wielokrotnie mają niewielką wiedzę o rodzinie biologicznej dziecka. Nie chcę się odnosić do zatajania pewnych informacji przed rodzicami adopcyjnymi, bo o ile pewnie coś takiego ma miejsce, to myślę, że raczej rzadko, a z pewnością taka praktyka nie ma najmniejszego sensu.
      Jednak jeżeli chodzi o wiedzę na temat rodziców biologicznych, to ośrodki adopcyjne wiedzą tylko tyle, ile przekaże im opieka społeczna i PCPR (ten poza informacjami uzyskanymi bezpośrednio od rodziców biologicznych, posiada też informacje od rodziny zastępczej). Domy dziecka raczej nie wdają się w dłuższe dyskusje z rodzicami biologicznymi odwiedzającymi swoje dzieci, a rodzice zastępczy często wcale nie mają z nimi kontaktu. Tak więc cała ta wiedza, nie dość, że jest niekompletna, to jeszcze jest stosunkowo ogólna.
      Rodziców adopcyjnych interesuje głównie historia medyczna i stan zdrowia dziecka. W tym kontekście oczywiście ważne są informacje o tym, jak mama „prowadziła się” w czasie ciąży, czy nie istnieją jakieś obciążenia chorobami psychicznymi itd. Ważna byłaby też informacja o powtarzających się w rodzinie chorobach, ale (o ile mi wiadomo), nikt takiego wywiadu z rodzicami biologicznymi nie przeprowadza.
      Pisząc o braku zainteresowania rodziną biologiczną, miałem na myśli informacje… powiedzmy, drugiego sortu. Coś czego rodzice biologiczni nie powiedzą pani z opieki społecznej, ani koordynatorowi z ramienia PCPR-u. Jednak przychodząc w odwiedziny do dziecka w naszym domu, bardzo często potrafią się otworzyć. Pogotowie rodzinne jest specyficzną rodziną zastępczą, głównie dlatego, że dzieci przebywają u nas krótko, a rodzice biologiczni jeszcze się starają. Przychodzą w odwiedziny do dziecka i opowiadają. A ponieważ Majka swoim gadulstwem potrafi stworzyć ku temu sprzyjający nastrój, wiemy często sporo o rodzinie dziecka – również tej dalszej. W kontekście tego co napisałem o genach, wydaje mi się, że mogłoby to mieć dużą wartość dla rodziców adopcyjnych. Weźmy choćby pod uwagę wygląd rodziców. O ile kwestia urody może tylko zaspokoić ciekawość, o tyle fakt czy ktoś ma znaczną nadwagę lub niedowagę, może już być jakąś sugestią w kwestii dbania o dietę dziecka. Rodzice biologiczni, a także dalsza rodzina, mogą mieć pewne zdolności (np. muzyczne, artystyczne). Mogą też być wyjątkowo uzdolnieni w... kradzieżach, rozbojach, manipulowaniu innymi, lub są tylko nieporadni życiowo. Mogą być tylko „czarnymi owcami” w rodzinie, albo mieć „dwie lewe ręce” do pracy od pokoleń. Mogą mieć skłonności do uzależnień, albo tylko któryś z rodziców nie poradził sobie z własnym losem. Mogą być inteligentni albo … nie. Mogą … albo nie mogą. Dla mnie te informacje, jako potencjalnego rodzica adopcyjnego byłyby bardzo ważne. Wprawdzie Majka nie pytana, sama o wszystkim opowiada, to jednak nie widzę w tym momencie jakiegoś specjalnego zainteresowania. Nikt nigdy nie zapytał, jak wyglądają rodzice biologiczni, w jaki sposób się wypowiadają, co potrafią robić, jakie mają plany, co robią ich rodzice, rodzeństwo. Z kolei rodzice zastępczy, do których odchodzą nasze dzieci, pytają o ich zachowania, chociaż może bardziej wynika to z faktu, że pewnie też będą mieli z nimi kontakt.
      Często się zdarza, że również w późniejszym okresie (gdy dziecko już u nas nie przebywa), wiemy o tym co dzieje się w rodzinie biologicznej. Bywa, że sami rodzice biologiczni (w zasadzie tylko mamy) do nas dzwonią. To co robią ze swoim życiem, dla mnie byłoby cenną informacją. Jakiś czas temu (zupełnie niechcący) podzieliliśmy się taką wiedzą z rodzicami adopcyjnymi (po ponad rocznym pobycie dziecka u nich) – okazało się to dużym nietaktem.
      Rodzice adopcyjni nie chcą słuchać o rodzinie biologicznej dziecka, chcą o niej jak najszybciej zapomnieć. Takie są moje doświadczenia, chociaż chciałbym, aby okazało się, że nie mam racji.

      Usuń
  2. Z mojego punktu widzenia należałoby tu rozgraniczyć okres przed i po adopcji. Na początku procedury, w czasie poznawania dziecka, ważne są chyba wszystkie detale. Chciałabym wiedzieć, czy np. tak jak piszesz rodzice biologiczni są otyli, mają poważne wady wzroku albo czy gdzieś pracują. Natomiast im więcej czasu upłynie od adopcji, tym mniej takie informacje są pożądane - a zwłaszcza o tym, co RB robią ze swoim życiem. Wyobraź sobie, jak musi się czuć mama adopcyjna, która przysposobiła dziecko odebrane np. alkoholikom, po otrzymaniu komunikatu, że RB z powodzeniem zakończyli leczenie, mają pracę i właściwie, gdyby nie fakt adopcji, mogliby odzyskać swoje dziecko i stworzyć mu normalny dom. Oczywiście wiem, że prawnie nie jest to (chyba na szczęście) możliwe, ale pomyśl, co musi się dziać w głowach i sercach RA. Nie chcę się wypowiadać za innych, natomiast ja miałabym okrutne wyrzuty sumienia, że pośrednio odebrałam dziecko komuś, kto być może mógłby jeszcze o nie walczyć. Jakkolwiek to nie zabrzmi - dla własnego spokoju lepiej jest pozostawić wiedzę o RB na etapie, kiedy nie wykorzystali swojej szansy stworzenia domu dla własnego dziecka.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W mojej opinii, rodzice biologiczni mają wystarczająco dużo czasu, aby podjąć kroki w celu odzyskania dziecka. Kiedyś też wydawało mi się, że mogą to być osoby zagubione w życiu, którym wystarczy podać rękę. Coraz mniej w to wierzę. Jeszcze nam się nie zdarzyło, aby jakieś dziecko przebywające w naszym pogotowiu, wróciło do rodziny biologicznej – to też o czymś świadczy. Za to w innych rodzinach zastępczych, bywają sytuacje, gdy sąd podejmuje decyzję o powrocie do mamy, a po kilku miesiącach sytuacja się powtarza.
      Od urodzenia jestem sceptykiem i nigdy nie mówię „nigdy”. Nie wiem więc, czy gdybym sam adoptował dziecko, myślałbym podobnie jak teraz. W każdym razie na tą chwilę, wydaje mi się, że chciałbym mimo wszystko, w pewien sposób monitorować losy rodziców biologicznych mojego adoptowanego dziecka. Wychodzę z założenia, że każda wiedza (niezależnie od tego, czy jest dobra, czy zła) jest lepsza od niewiedzy. Daje mi przynajmniej możliwość przewidywania przyszłości i przygotowania się na różne ewentualności.
      Dzisiejsza adopcja dość mocno różni się od tej sprzed kilkunastu lat (nie mówiąc o tej sprzed kilkudziesięciu, gdy dzieci nie były informowane o tym, że zostały adoptowane). Uważasz, że dziecko (za parę lat) nie „wrzuci” nazwiska swoich rodziców do komputera? Ja (na jego miejscu) bym tak zrobił, choćby z czystej ciekawości. Dlatego jako rodzic adopcyjny wolałbym się do tego wcześniej przygotować. Oczywiście może być sytuacja, że rodzice biologiczni „staną na nogi”. Jednak moim zdaniem, nie powinno to być przyczyną wyrzutów sumienia rodziców adopcyjnych, ale raczej powinni się skupić na tym, jak przygotować na to swoje dziecko. Zresztą dotarcie do informacji, że rodzice biologiczni nadal stanowią margines społeczeństwa, też nie będzie dla dziecka łatwe do „przełknięcia”.
      A czy łatwo odnaleźć informacje o rodzicach biologicznych?... Bardzo łatwo. Nie wiem z czego to wynika, ale w większości przypadków zamieszczają oni na facebooku informacje, których normalny człowiek by się wstydził. Nawet pod pewnym wpisem jednej z mam biologicznych naszego dziecka, był komentarz jej koleżanki: „sądy to też ludzie, mają dostęp do facebooka”. Czy to zrozumiała?

      Usuń
    2. Lady Makbet. Zgadzam się, że trzeba rozgraniczyć czas przed i w trakcie adopcji od czasu po adopcji. Dlatego postanowiłam przekazywać wszystkie znane mi fakty przed a po, daje już nowym rodzicom czas na cieszenie się ich dzieckiem bez przypominania o tym,że byli jacyś inni rodzice. Oddajemy dzieci małe roczne, dwuletnie więc do momentu zadawania pytań i konieczności skonfrontowania się z przeszłością jest trochę czasu. Niech to będzie czas spokoju,a nie lęków i niepokoju, a często takie uczucia towarzyszą nawet wzmiance o rodzicach biologicznych. Myślę, że może rodzice adopcyjny muszą dorastać do spokojnego myślenia o przeszłości dziecka i jego rodzinie, powoli i razem z dzieckiem. Raz się wyrwałam z takimi rewelacjami nie pytana i wiecej tego nie zrobię, bo widziałam jaki niepokój zasiałam. P.s. I nie o wyrzuty sumienia tu chodziło bo mama nic nie zmieniła w swoim życiu.😕

      Usuń
    3. A "mama od Facebooka" nie zrozumiała, bo dwa dni później zamieściła "foto-reportaż" z kolejnej super imprezki.

      Usuń
  3. Maju, zgadzam się z każdym słowem. A co do facebookowych mam... nasłuchałam się już podobnych historii od znajomego, który prowadzi RZ. Może to i dobrze, że takie rzeczy trafiają do Internetu, przynajmniej sądowi łatwiej jest podjąć decyzję o odebraniu praw, jeśli się do tego przymierza.

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie zgadzam się z osobami, które twierdzą, że prawdziwą miłość czuje się tylko do biologicznego dziecka. Totalna bzdura! Jak można nie kochać maluszka, którego wychowuje się od najmłodszych lat? Dla mnie to prawdziwa rodzina.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Być może, aby to zrozumieć, trzeba najpierw tego doświadczyć.
      Sporo osób myśli tak jak napisałaś. Dla nich, dziećmi które nie są "z krwi i kości", można się tylko opiekować.
      Też mieliśmy wielokrotnie do czynienia z takimi poglądami.
      Nie próbujemy przekonywać, że jest inaczej, bo tego nie da się powiedzieć słowami.
      Natomiast widzimy, jak reagują osoby, które z różnych powodów, mają częsty kontakt z naszymi dziećmi zastępczymi. Któraś z naszych córek powiedziała kiedyś - to jest magia, i miała całkowitą rację.

      Usuń