--- Wakacje z duchami.

W tym roku postanowiliśmy wyjechać na wakacje również z naszymi dziećmi zastępczymi. Sytuacja była o tyle sprzyjająca, że po odejściu Chapicka do włoskiej rodziny adopcyjnej, mieliśmy pod opieką tylko Smerfetkę i Białaska. Uznaliśmy, że w takim składzie wypoczną nie tylko dzieci, ale również my. Zarezerwowaliśmy pokój nad morzem i czekaliśmy tylko na dobrą pogodę. Jednak kilka dni przed wyjazdem, przyszedł do naszej rodziny dziesięciomiesięczny Gacek. Trochę było nam żal rezygnować z wyjazdu, więc mimo że jeszcze zbyt dobrze nie poznaliśmy chłopca, postanowiliśmy nie rezygnować z naszych planów. Domówiliśmy tylko dodatkowy pokój, kupiliśmy kolejne łóżeczko turystyczne i pojechaliśmy. Obawialiśmy się podróży, ponieważ dodatkowe dziecko wymusiło wyjazd dwoma samochodami. Tak więc kilkugodzinną jazdę nad morze, dzieci musiały spędzić we własnym towarzystwie. Tylko Białasek mógł trochę „pogadać” ze mną, bo jechał na przednim siedzeniu mojego samochodu. Okazało się, że droga minęła dzieciom bardzo szybko, ponieważ cała trójka, w większości ją przespała.

Zamieszkaliśmy w pokojach wydzielonych z części dawnej stodoły. Można więc powiedzieć, że zagościliśmy w gospodarstwie agroturystycznym, chociaż jedynym zwierzakiem, którego można było zauważyć, był kot. Jednak dla nas i naszych dzieci, ważny był głównie duży, pięknie utrzymany ogród, z poustawianymi wiatami, będącymi alternatywą na ewentualną deszczową pogodę. Jednak aura nam dopisała, mieliśmy tylko jeden dzień z deszczem.

Postanowiliśmy zachować identyczną jak w naszym domu, obsadę w nocy. Tak więc Smerfetka z Gackiem, spali w jednym pokoju ze mną, a Majka z Białaskiem, w drugim. Nie spodziewałem się jakichś nieprzewidzianych wydarzeń. Okazało się jednak, że pierwsza noc była dla trójki z mojego pokoju niemałym horrorem. Udało nam się smacznie spać do godziny drugiej (co niestety dla mnie oznaczało niecałe dwie godziny snu). Pierwsza obudziła się Smerfetka. W domu, nawet jeżeli coś takiego jej się przydarzy, to po kilku minutach marudzenia, sama dalej zasypia. Tym razem jednak było inaczej. Obudziłem się również ja i na końcu Gacek. Każde z nas próbowało podsypiać, jednak co jakiś czas budził nas jakiś dziwny „chichot”. Najpierw zacząłem podejrzewać o to Gacka, ponieważ ma on umiejętności brzuchomówcze (potrafi wydawać dźwięki, a nawet artykułować sylaby, nie otwierając ust). Smerfetka raczej odpadała, bo ona operuje dużo wyższym brzmieniem. Zacząłem też posądzać o ten śmiech, jedną z zabawek, która została w ogrodzie, jednak dźwięk ten wyraźnie dobiegał gdzieś z wnętrza budynku (a przecież wiedzieliśmy, że poza nami, nikogo w nim nie ma). Wprawdzie osobiście nie za bardzo wierzę w duchy (tym bardziej dzieci nie mają pojęcia co to takiego), to jednak chichot nie pozwolił nam zasnąć głębszym snem do ósmej rano (nawet mleko i smoczki nie pomagały). Gdy już przyszła błoga chwila i cała trójka popadła w objęcia Morfeusza, to przyszła Majka i kazała się zbierać na plażę. Do dzisiaj nie mam pojęcia co to było, a kolejne noce przesypialiśmy już spokojnie. Pani Dorotka (właścicielka pensjonatu) zaklinała się, że nie były to dodatkowe atrakcje, które funduje urlopowiczom. Ponieważ nie lubię rzeczy niewyjaśnionych, cała nasza trójka jednogłośnie uznała, że ciocia Majka musiała mieć jakieś dziwne sny i śmiejąc się, nie pozwoliła nam się wyspać.

Wakacje z dziećmi, były też dla mnie ciekawym doświadczeniem. Wydawało mi się, że nie będziemy w żaden sposób wzbudzać sensacji. W końcu uznałem, że przecież bywają dziadkowie, którzy zabierają swoje wnuki na wczasy i na taką rodzinę moim zdaniem wyglądaliśmy. Największą atrakcją dla innych jest zawsze wózek trojaczy. Jednak tym razem wzięliśmy dwa osobne wózki (trojakiem po plaży nie dałoby się przejechać, chociaż bliźniakiem też nie było łatwo). Najpierw byliśmy wielką zagadką dla właścicielki restauracji (albo raczej wakacyjnej jadłodajni), w której jedliśmy obiad. Znamy się od wielu lat i pewnie pamięta nas również z okresu, kiedy przyjeżdżaliśmy z naszymi córkami. A tu nagle trójka berbeci. Muszę przyznać, że zachowała klasę, bo było widać, że męczy ją pytanie: „kim one są?”, ale skupiła się na pytaniach ogólnych: „jak mają na imię?”, „w jakim są wieku?” itp. Kolejka przy barze stawała się coraz dłuższa, a ona cały czas oddawała się rozmowie z nami, pewnie licząc na to, że Majka uchyli rąbka tajemnicy. Nie wiem dlaczego (przecież moja żona bardzo lubi się chwalić naszymi dziećmi zastępczymi), jednak Maja pozostawiła ją z tymi wątpliwościami do następnego dnia. Ale za to jak już zaczęła opowiadać, to przyszedł tego posłuchać cały personel – panie kucharki, sprzątaczki … a nawet pies (który jednak szybko uciekł, bo czułości Smerfetki nie przypadły mu do gustu).

Nie przypuszczałem, że plaża jest miejscem, w którym można dowiedzieć się o sobie wielu ciekawych rzeczy. Chyba mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że każde, nawet szeptem wypowiedziane zdanie, lecąc z wiatrem, jest doskonale słyszane nawet kilkadziesiąt metrów dalej.

Zawsze mi się wydawało, że rodzina z kilkorgiem dzieci (wyglądająca na szczęśliwą), motywująco wpływa na innych. Pokazuje swoim przykładem, że wielodzietność nie jest niczym strasznym, a przynajmniej uzmysławia mamom z jednym dzieckiem, jak mają dobrze. Po części pewnie tak jest, jednak efektem ubocznym jest wzmożone przeklinanie. Najczęściej słyszane zdania, brzmiały mniej więcej tak:

„Ja pier...lę, bliźniaki i jedno takie trochę starsze”.

„Ty, patrz tego z bliźniakami, ale ma prze...ne”.

„O k...wa, zobacz tych”.

Osobną sprawą były rozważania, kim my dla tych dzieci jesteśmy (dziadkami czy rodzicami?), no i czy Smerfetka jest nieco wyrośniętym „trzecim bliźniakiem”, czy też opóźnionym w rozwoju dzieckiem z poprzedniej ciąży.

Jednak któregoś dnia wracaliśmy z plaży i nagle przez mijających nas ludzi, zostaliśmy zagajeni słowami: „widzę, że wam też nie jest lekko”. Spojrzałem na nich … wózek bliźniaczy, a przy nim trzeci, niewiele lepiej chodzący niż Smerfetka. Oni ..., przynajmniej ze dwadzieścia lat młodsi od nas. I wówczas zrozumiałem tych wszystkich ludzi, których przez kilka dni wysłuchiwałem na plaży, ponieważ w tym momencie przychodziły mi na myśl dokładnie takie same zdania.

Jednak chyba wypływa z tego bardzo pozytywny wniosek. To co przeraża u innych, często u siebie samego jest „bułką z masłem”.