ROMULUS i REMUS 7

Mama biologiczna Romulusa i Remusa spotyka się z chłopcami regularnie, raz w tygodniu. Umówiliśmy się z nią, że jak tylko pozna decyzję sądu dotyczącą przyszłości jej dzieci, to natychmiast do nas zadzwoni.

Nie spodziewała się, że już teraz dzieci do niej wrócą. Nawet kurator ją uświadamiał, że na tę chwilę jest to niemożliwe. Właściwie wszyscy przyjęli, że chłopcy zostaną umieszczeni w rodzinie zastępczej... takiej, w której z dużym prawdopodobieństwem pozostaną już na zawsze.

Chyba tylko ja wierzyłem w to, że sędzina odbierze mamie prawa rodzicielskie i skieruje chłopców do adopcji.

Minęły dwie godziny od odczytania decyzji w sądzie... trzy, cztery. Minął dzień, potem drugi. Cisza. Być może mama musiała na swój sposób odreagować to, co usłyszała od sędziny.

Oczywiście my o wszystkim wiedzieliśmy tuż po odczytaniu orzeczenia... i to z różnych źródeł.

Była to decyzja, z którą spotkaliśmy się po raz pierwszy w naszej historii bycia rodziną zastępczą. Sędzina odebrała mamie (i wszystkim ojcom) prawa rodzicielskie, jednocześnie decydując o umieszczeniu całej czwórki rodzeństwa w rodzinie zastępczej.

Kilka dni później Majka szła na panel kończący szkolenie dla rodziców zastępczych. Wprawdzie występuje tam w roli eksperta, to jednak są tam mądrzejsi... przynajmniej w swojej dziedzinie. Sędzia utwierdził nas w przekonaniu, że odebranie praw rodzicielskich jest równoznaczne ze skierowaniem chłopców do Ośrodka Adopcyjnego, który z pewnością nie będzie miał jakichkolwiek wątpliwości natury moralnej i zakwalifikuje Romulusa i Remusa do adopcji. Być może starsze rodzeństwo również.

Jak zatem ma się do tego punkt drugi, mówiący o umieszczeniu dzieci w pieczy zastępczej? Tutaj opcji jest kilka. Najbardziej prawdopodobną (zdaniem sędziego) jest próba zaburzenia czujności mamy. Bo przecież z jej punktu widzenia, orzeczenie niczego nie zmienia. Dzieci nadal będą w pieczy zastępczej, będzie mogła się z nimi spotykać, a do tego być może cała czwórka zamieszka w jednej rodzinie.

Istnieje też taka możliwość, że sędzina bardzo wierzy w istnienie długoterminowej rodziny zastępczej, z której żadna siła dzieci nie wyrwie. Być może zakłada, że każdy wniosek mamy o przywrócenie praw rodzicielskich natychmiast odrzuci jako niezasadny, a czas spowoduje, że istniejący stan będzie ostatecznie akceptowalny dla każdej strony.

Mi jeszcze przyszła do głowy myśl, że być może sędzina chciała być w porządku w stosunku do kuratora, który cały czas uważa, że mamie dzieci nie można odebrać prawa do kontaktowania się z nimi.

Mama najpierw zadzwoniła (po trzech dniach) do rodziny wakacyjnej naszych chłopców. Chciała wybadać teren? A może nie miała odwago zadzwonić do nas po tak długim czasie?

W końcu wykonała telefon do Majki. Była to długa i bardzo emocjonalna rozmowa. Majka miała tego dnia strasznego doła. Dotychczas wszystko wskazywało na to, że mama będzie miała ograniczone prawa rodzicielskie, chłopcy trafią do rodziny zastępczej i.... sprawa będzie zamknięta. A tu niestety znowu trzeba kłamać. Właściwie nie tyle kłamać, ile nie mówić całej prawdy... co i tak na jedno wychodzi. Majce udało się przekonać mamę dzieci, że przecież z jej punktu widzenia nic się nie zmieni. Chłopcy tylko przeprowadzą się do innej rodziny, co dla nich będzie korzystne, gdyż z nami są już bardzo związani emocjonalnie i każdy kolejny miesiąc będzie powodował nieodwracalne straty w ich psychice.

Mama zrozumiała... stwierdziła, że nie będzie się odwoływać od decyzji sądu.

Majka miała doła, bo przecież doskonale wiedziała, że brak odwołania spowoduje, że za dwa miesiące chłopcy mogą już mieszkać w rodzinie adopcyjnej. I chociaż tego najbardziej pragniemy, to jednak mamę zwodzimy, oszukujemy... nie jesteśmy uczciwi.

Przegadaliśmy cały wieczór. Przecież teraz (po odebraniu praw rodzicielskich) Majka będzie opiekunem prawnym dzieci. Może być przeciwna adopcji. Może nalegać na rodzinę zastępczą.

Ja też już zacząłem wątpić w słuszność naszej postawy. Cały czas dążyłem do adopcji dzieci. W tym duchu pisałem wszelkie oceny chłopców. Być może zostały one uwzględnione w opiniach psychologów i decyzji podjętej przez sędzinę. Tego nie wiem.

Zacząłem się zastanawiać, czy może lepszym rozwiązaniem będzie spotkanie się z mamą Romulusa i Remusa, i szczera rozmowa. Może zrozumie i pozwoli chłopcom odejść, albo zaakceptuje to, że będą mieszkali w innej rodzinie zastępczej już na zawsze, i przestanie łudzić dzieci i samą siebie, że kiedyś znowu zamieszkają razem . Będzie się mogła z nimi spotykać. Tylko tyle, czy aż tyle?

Dwa dni później miało miejsce terminowe spotkanie naszych chłopców z mamą. Próbuję znaleźć jakieś określenie na stan umysłu Majki po powrocie... zdenerwowana, zdołowana, rozdrażniona, poirytowana? Ona przyszła zwyczajnie wkurwiona. Mama chłopców ma w dupie teorię więzi i dobro swoich dzieci. Będzie walczyć. Prawniczka zadba o wszelkie procedury, a kurator powiedział, że po sześciu miesiącach może składać wniosek o przywrócenie praw rodzicielskich. Będzie odwołanie.

Nie pomogły uwagi Majki, że sąd apelacyjny może zmienić decyzję, zwłaszcza drugi punkt mówiący o skierowaniu do rodziny zastępczej na skierowanie do rodziny adopcyjnej. Najprawdopodobniej zwróci sprawę do ponownego rozpatrzenia, co spowoduje tylko podtrzymanie aktualnej decyzji. Przywrócenie praw rodzicielskich? Po sześciu miesiącach? Nawet nasz sędzia rodzinny na panelu się uśmiał.

Co dalej?

Najlepszym rozwiązaniem dla chłopaków byłoby, gdybyśmy ich adoptowali. Wówczas wszystkie puzzle ułożyłyby się w piękny obrazek. Jesteśmy otwarci na rodzinę biologiczną, więc mama nadal mogłaby się spotykać z dziećmi. System ucieszyłby się z tego, że ma problem z głowy. Dla chłopców nadal bylibyśmy rodziną... tymi najważniejszymi osobami. Nie ma dla nich znaczenia to, że mówią do mnie wujek, a nie tata.

Gdy kilka dni temu Remus zawołał mnie w środku nocy i chciał przybić piątkę, to tylko chciał sprawdzić, czy jestem. Jakie znaczenie ma to, czy woła „wujek”, czy „tata”?

A jednak jego tatą nie jestem. I nie będę, bo taki był mój warunek, gdy Majka planowała zostanie rodziną zastępczą. Nie adoptujemy żadnego dziecka. Nie adoptowaliśmy Królewny, Smerfetki, Hawranka, Plotki... nie adoptujemy też Bliźniaków.

Czasami różni ludzie nam mówią, że to jest tylko praca... że my jesteśmy tylko opiekunami. Budzi to mój sprzeciw, bo przecież to my uczymy dzieci jak wygląda rodzina, jak może być normalnie, zwyczajnie, jak zjebka za rozrzucone zabawki niekoniecznie musi kojarzyć się negatywnie.

Ale jednak okazuje się, że jesteśmy tylko opiekunami, bo w ważnych sprawach nie potrafimy stanąć na wysokości zadania. A może właśnie na tym polega nasza miłość? Chłopcy są ode mnie młodsi o ponad pięćdziesiąt lat. Co mógłbym im dać za lat dziesięć, czy dwadzieścia?

Spotykamy się raz na jakiś czas z rodziną, w której chłopcy spędzili ostatnie wakacje. Romulus czasami zadaje pytanie „a będziemy tam spać?”. On chętnie by został na noc, ale już Remus odpowiada „ja nie chcę... nigdy”.

Powinniśmy powiedzieć chłopcom, że już zawsze będziemy razem. Oni tego oczekują...

Ale przecież nie będziemy razem Jest mi z tym źle, chociaż trochę pociesza mnie stanowisko babci chłopców. Ona bardzo ich kocha. Zabiera dzieci do siebie co jakiś czas, bo sprawia jej to radość. Bardzo by chciała, aby to trwało nadal. Jednak przyjęła decyzję sądu z wielką ulgą. Tak więc nawet jej zdaniem, powrót dzieci do rodziców byłby wielką pomyłką systemu. Co na to pan kurator?

Dzisiaj zadałem wszystkim naszym dzieciom pytanie, którego nigdy nie zadawałem, bojąc się odpowiedzi. A właściwie nie tyle odpowiedzi, ile następstw tego pytania.

Rozmawialiśmy o różnych rzeczach i w pewnym momencie zupełnie spontanicznie zapytałem wszystkich, czy chcieliby mieć nową mamę?

Spodziewałem się odpowiedzi, że mają swoją mamę, albo że Majka jest ich mamą. Cała czwórka odpowiedziała, że chciałaby mieć taką mamę jak ma Ploteczka, albo Iskierka. Wprawdzie mamę Iskierki dzieci mają w pamięci z wczorajszego spotkania urodzinowego, to mamy Plotki nie widziały już kilka tygodni.

Zapytałem „a co z waszą mamą?”. Usłyszałem w odpowiedzi „nasza mama umarnie”.

Wydaje mi się, że rozmowa była prowadzona na dość wysokim poziomie abstrakcji i prawdopodobnie dzieci nie do końca miały świadomość swoich odpowiedzi. Jednak być może naszym błędem jest tłumienie tego rodzaju rozmów. Być może od samego początku powinniśmy rozbudzać w dzieciach pragnienie posiadania nowej mamy... nie wiem.

Wszystko wskazuje na to, że Romulus z Remusem spędzą z nami jeszcze wiele miesięcy. Ich mama już nas nie interesuje. Myśląc tylko o swoich potrzebach, zwolniła nas z posiadania jakichkolwiek dylematów moralnych.

Czas zacząć rozmowy o nowej mamie i nowym tacie. Romulus ciągle powtarza, że musi dużo jeść, bo chce być tak duży i skoczny jak wujek. Nie jestem ani duży, ani skoczny, ani też nie jem zbyt dużo. Jednak chłopiec wyraźnie potrzebuje jakiegoś wzorca (podobnie jak kiedyś Sasetka).

Być może jest to sposób na długie przebywanie w pieczy zastępczej. Razem poczekamy na nową mamę i nowego tatę. A potem zrobimy wszystko, aby tata czuł się duży i skoczny.

Póki co, czekamy na uzasadnienie decyzji sądu. Być może prawniczka mamy nie doszuka się w nim niczego, co tłumaczyłoby wniesienie apelacji. Jest więc ciągle jakaś nadzieja.

Czasami jestem pytany, dlaczego tak bardzo dążę do tego, aby chłopcy mimo wszystko zostali adoptowani? Nie wiem. Trudno mi znaleźć jakieś racjonalne wyjaśnienie poza istnieniem mamy, która nigdy nie pozwoli na wrośnięcie chłopców w nową rodzinę.

Chociaż... może mam jeszcze jakiś argument. Pół roku temu rodzice zastępczy starszego brata Ptysi pożegnali dwójkę rodzeństwa. Dzieci zostały umieszczone w rodzinie zastępczej długoterminowej. Rodzice biologiczni nie mieli odebranych praw, ale też nie specjalnie interesowali się swoimi dziećmi.

Rodzeństwo było całkiem fajne, chociaż z racji wieku, trudnoadoptowalne. Chłopcy długo wyczekiwali nowej rodziny. Chcieli mieć kochających rodziców. Doczekali się. Tyle tylko, że nowi rodzice odcięli ich od przeszłości... nie tylko od rodziców biologicznych, ale też byłych rodziców zastępczych.

Minęło kilka miesięcy i dzieci wracają do systemu. Rodzice zastępczy stwierdzili, że chłopcy ich przerastają... nie tego się spodziewali. Można postawić pytanie dotyczące łatwości rozwiązania rodziny zastępczej? Można też zapytać, kto im dał kwalifikację?

Czy Romulus z Remusem też mogą przerosnąć jakąś rodzinę? Pewnie mogą. Nie ma takich algorytmów, które w jednoznaczny sposób generowałyby wynik „tak, dacie radę”, albo „nie, nic z tego nie będzie”. Jednak adopcja daje naszym chłopcom pewność, że już na zawsze pozostaną członkami nowej rodziny... nawet gdy w okresie dojrzewania dadzą jej popalić.