RODO

Rodo jest chłopcem. Jest to prawdziwa historia, o której prawdę mówiąc, nie chciałem pisać, a która miała miejsce kilka lat temu.

Dzisiejszy wpis będzie wypracowaniem na ocenę niedostateczną. Wstęp będzie kilka razy dłuższy niż rozwinięcie tematu, którego w zasadzie nie będzie, bo będzie tylko zakończenie.

Ostatni mój post, był o tyle specyficzny, że został umieszczony na „Naszym bocianie”, bardzo popularnej platformie w środowisku osób zmagających się z niepłodnością, rozważających adopcję dziecka lub pozostanie rodzicem zastępczym.

Sam ten fakt bardzo mnie ucieszył, zwłaszcza że był dla mnie zaskoczeniem.

Spowodowało to jednak, że na powiązanym z blogiem adresie mailowym, pojawiło się kilka komentarzy... albo bardziej sugestii, czy też myśli, które powinienem rozważyć.

Opisuję tutaj losy dzieci przebywających w naszej rodzinie zastępczej. Staram się w maksymalny sposób zadbać o anonimowość naszych dzieciaków, ale z drugiej strony, muszą to być historie prawdziwe, aby czytający mogli się zapoznać z tym, jak to wygląda od środka.

Gdy prawie trzy lata temu napisałem pierwszego posta, nie miałem pojęcia jak potoczą się dalsze losy tego bloga. Namówiła mnie do pisania Jowita, nasza koordynatorka z PCPR-u (może teraz żałuje – mam nadzieję że nie) . Początkowo sądziłem, że po kilkunastu wpisach, wszystko umrze śmiercią naturalną. Stało się inaczej. Dzisiaj wiem, że zaglądają tutaj rodzice, którym ośrodek adopcyjny mówił, że nie ma dzieci zdrowych do adopcji. Albo tacy, którzy uważali, że każde dziecko można pokochać. Bywają i tacy, którzy pytają „jak to jest możliwe?”.

Ostatnie prywatne komentarze odebrałem na zasadzie „zastanów się co robisz?”

Zdjęcia dzieci, które z rzadka umieszczam na blogu (a które były przedmiotem komentarzy) w żaden sposób nie pozwalają na identyfikację dzieci. Zresztą kto chciałby je zidentyfikować? Mama? Przyszła kiedyś taka mama w odwiedziny i przywitała się z nie swoim dzieckiem. Czy rozpozna je na zdjęciu, na którym siedzi ono tyłem?

Czy mam prawo napisać o dwulatkach, że to są gamonie? Tak, bo każdy dwulatek to gamoń. Remus kilka dni temu wyciągnął z łóżeczka trzy szczebelki umożliwiające wyjście z niego, po czym opuścił je górą, schodząc głową w dół. Typowe zachowanie małego gamonia. Pytanie tylko, czy mogę używać takiego określenia?

Czy mogę napisać, że „jutro przyjdą rodzice adopcyjni”?

Gdy piszę rozmaite teksty, stosuję zasady znane z epoki romantyzmu, czyli brak jedności miejsca, czasu i akcji. Gdy piszę „wczoraj”, równie dobrze może to oznaczać tydzień temu, a nawet miesiąc temu... ale oczywiście nie musi.

Poprosiliśmy Jowitę, aby w naszym imieniu zwróciła się z prośbą do prawnika PCPR-u , żeby przeczytał kilka moich wpisów (zwłaszcza ADOPCJA i ROMULUS i REMUS).

Z punktu widzenia prawa raczej nie spodziewam się zaskakujących informacji. Teoretycznie, każdy może mnie podać do sądu o naruszenie dóbr osobistych. Prędzej spodziewam się jakiegoś rodzaju zalecenia. Jak na nie zareaguję?

Możliwości jest kilka. Pierwsza, to zakończenie prowadzenia bloga – w końcu każda książka też ma swój koniec i nikt nad tym nie ubolewa. Mógłbym też przejść do formy dziennika. Opisywać co dzisiaj robiliśmy, nie wdając się w jakąkolwiek analizę historii dzieci. Jest wiele tego rodzaju blogów, często mających dużo większą poczytność niż mój. Być może jest zapotrzebowanie na tego rodzaju opisywanie swojego życia. Ja jednak nie czuję takiej potrzeby wyrażania siebie.

Mogę też podpisać z Majką intercyzę, przepisując cały nasz majątek na nią i dopiero rozwinąć skrzydła, punktując wszystko i wszystkich, bez zachowania cienia przyzwoitości. Jest jednak pewien szkopuł. Czy ten blog jest tylko moim blogiem? A może ktoś go uzna za blog naszego pogotowia rodzinnego? Wprawdzie Majka uczestniczy w nim tylko jako komentator (jak wiele innych osób) i w mojej ocenie jestem klasycznym przykładem autonomii (o której niedawno wspomniałem), to jednak... no właśnie, co jednak?

Zrobiłem sobie rachunek sumienia. Kogo mogłem urazić? Kto mógłby zażyczyć sobie ode mnie jakiegoś zadośćuczynienia?

Rodziców biologicznych ustawiam na końcu kolejki. W kilku przypadkach pisałem, że ojciec alkoholik, a matka upośledzona umysłowo. Gdyby przypadkowo weszli na tego bloga, to w żaden sposób nie utożsamią się z opisywanymi przeze mnie bohaterami. To przecież nie oni. On czasami lubi wypić z kolegami, a że akurat w takich dniach dzieci są wyjątkowo krnąbrne, to nie zaszkodzi im przyłożyć. Ona, przecież ma świetnie opanowane nowinki techniczne. Smartfon rozpracowany do perfekcji, strona na FB założona, zakupy też potrafi zrobić, a nawet czasami posprzątać. Jakie opóźnienie umysłowe?

Albo mama, o której napisałem, że oddała się za kilka euro. Na posiedzeniu zespołu z oburzeniem stwierdziła, że ona nikomu nie oddaje się za pieniądze. Robi to z miłości, ale jak ktoś zechce coś jej podarować, to przecież nie odmówi.

Gdyby jednak rodzice biologiczni weszli na tego bloga i w którejś z historii odnaleźli siebie, to czy mogą mnie podać do sądu? Oczywiście podać mogą. Czy mają szansę wygrać? Nie wiem. Nie wiem też, czy mam ochotę włóczyć się po sądach?

Jak tu jednak oprzeć się pokusie zacytowania choćby takiego fragmentu: „Muwila pani ze domnie zadzwoni, czekam i czekam. Prosze zadzwonic bo mi kato zablokowali”.

Z większą starannością będę chyba musiał dobierać słowa, gdy przedstawiam pewne zachowania osób, które mają realny wpływ na sytuację, którą opisuję. Myślę tutaj o sędziach, kuratorach, asystentach rodziny, albo psychologach pracujących w rozmaitych instytucjach. Niedawno „żywcem” wkleiłem proponowany schemat adopcji opracowany przez dr Magdalenę Czub. Oczywiście podałem źródło, a nawet napisałem, że wyraziła ona zgodę na przekazywanie tego opisu rodzicom adopcyjnym. Wydawało mi się oczywiste, że mogę to również zrobić za pomocą bloga. A może jednak nie?

Może cytowanie pewnych fragmentów książek we wpisie o in vitro, też jest nadużyciem?

Czy jest to dozwolone? Czyżby dlatego większość cytatów pozycji Episkopatu pochodziło z katechizmów i na przykład Platona? Ten drugi już się do sądu nie odwoła. Trochę byłem teraz złośliwy... na wszelki wypadek z góry przeproszę.

Bardziej zastanawia mnie odbiór tego o czym piszę, przez inne osoby. Takie, które w zamyśle wcale nie miały trafić na tego bloga. A jednak niektóre z nich trafiają.

Opisując niedawno Romulusa i Remusa, napisałem że mama biologiczna odzyskała starsze rodzeństwo, nie ukończywszy terapii alkoholowej. Być może minąłem się z prawdą. Nie ukończyła jej, gdy Filemon przebywał w naszej rodzinie (ponieważ wyleciała z niej za narkotyki). Później jednak chłopiec odszedł na kilka miesięcy do innego pogotowia. Być może w tym czasie mama się ogarnęła. Nie zmienia to jednak faktu, że najstarszy z braci został jej ostatnio odebrany po raz trzeci, Filemon po raz drugi, a Romulus i Remus dopiero po raz pierwszy. Wszystko jednak wskazuje na to, że dzieci do niej wrócą kolejny raz. Czy mogę pisać o wierzącym w rodzinę kuratorze, bardziej restrykcyjnej asystentce rodziny i sędzinie, która podejmuje ostateczną decyzję? Znam każdą z tych osób i każda wzbudza we mnie bardzo sympatyczne uczucia. Jest też nasz PCPR i w końcu my – Majka i ja. Każda ze stron patrzy na sprawę nieco inaczej. Dlaczego więc historia tych dzieci jest jedną wielką porażką?

Zapomniałem dodać... jest jeszcze babcia dzieci, która nie wierzy ani w mamę, ani w tatę i uważa, że dzieci nie powinny do nich wrócić. Tutaj jestem akurat kryty. Jest trzech ojców, trzy babcie i jedna mama, której mama jest nie do zlokalizowania. Mam nadzieję, że wystarczająco zagmatwałem, aby czuć się bezpiecznie.

Rzeczą, na którą nie zwracałem większej uwagi, są pseudonimy, które nadaję bohaterom moich notek.

Czy mogą być one obraźliwe? Jedną z osób, która nie tylko jest przesympatyczna, ale też robi dla naszych dzieci i dla nas kawał nieocenionej „roboty”, jest Makumba. Człowiek pracujący w pewnej fundacji. Sam ma do siebie ogromny dystans. Gdy był kiedyś w naszym domu i Sasetka kolorując jakiegoś ludzika na obrazku, pomalowała jego twarz czarną kredką, to Makumba się roześmiał „O!!! namalowała mnie!”. Czy nadanie mu takiego pseudonimu jest rasistowskie? Czy równie niewłaściwe jest określenie jednej z mam słowem Ertha, albo nadanie innej imienia psa, a nawet konia? Albo nazwanie chłopca Białaskiem? Nie wiem. Ja też mam na imię tylko Pikuś i jestem z tego pseudonimu coraz bardziej dumny.

Zacząłem też się zastanawiać, co mogą myśleć rodzice adopcyjni. Czy istnienie opisu historii ich dziecka w sieci (nawet bardzo zakamuflowane), a nawet ich samych, może być bulwersujące?

Teoretycznie wszystko co opisałem o Smerfetce jest tak dalece nieidentyfikowalne, że w przypadku pozwu rodziców, mógłbym ich najwyżej odesłać do Gargamela. Teoretycznie... a praktycznie?

Albo czy mogę na bieżąco opisywać pewne zachowania dzieci w momencie gdy zaczynają spotykać się z rodzicami adopcyjnymi? Mogą to być bardzo ważne uwagi dla przyszłych rodziców adopcyjnych, a jeżeli nie napiszę tego teraz, to za rok większości rzeczy już nie będę pamiętał. A z drugiej strony, jakie ma znaczenie, czy zrobię to teraz, czy za rok? Jeżeli jest mowa o prawie do wizerunku, to czas nie gra roli. Wydaje mi się jednak, że o wizerunku decydują rodzice konkretnych dzieci, a nie Pikuś opisujący jakąś Sasetkę i jakiegoś Marudę. Dzisiaj mam drugą bezsenną noc. Obawiałem się o Marudę, a o wiele bardziej przeżywa wszystko dziewczynka. Budzi się co kilkadziesiąt minut strasznie krzycząc. Mówi, że coś jej się śni, ale nie potrafi powiedzieć co. Maruda natychmiast wstaje na równe nogi i krzyczy „Bisiek, pipa”, co dosłownie oznacza „wujek, wypad”, a bardziej zrozumiale „wujek, rusz dupę spod kołdry, bo moja siostra potrzebuje przytulenia”. No to siedzę i piszę, bo jak tylko przymknę oko, to mam „wypad”.

Przyszedł czas na zakończenie, czyli opisanie chłopca o imieniu Rodo.

Jest to pewnego rodzaju historia zakazana. Mało kto o takich przypadkach wspomina, bo być może właśnie chodzi o prawo do wizerunku, czy też możliwość naruszenia dóbr osobistych. Nagłaśnia się tylko przypadki, które właśnie nie powinny być nagłaśniane, ponieważ nie dba się wówczas o jakiekolwiek dobra osobiste i nie są zabezpieczone jakiekolwiek dane osobowe.

Rodo to „umiarek” i „fasik”. Są to, jak niektórzy pieszczotliwie określają, dzieci upośledzone w taki czy inny sposób. Nie jest to z mojej strony sarkazm, sam też czasami tak mówię. Rodo miał jeszcze traumę związaną z molestowaniem przez faceta swojej mamy.

Znalazł się w szpitalu z chorobą weneryczną, świerzbem i uszkodzeniami odbytu. Prokurator się tym oczywiście zainteresował. Doszło nawet do rozprawy. Problem polegał na tym, że „umiarek” nie do końca potrafił wyrazić swoje myśli. Wprawdzie wypowiadał zdanie „wujek wkładał mi kija w dupę”, to jednak pewnego rodzaju sugestie psychologa powodowały, że stwierdzał „wujek wkładał mi w dupę piórko”.

„A może niczego ci nie wkładał?” - „Chyba niczego mi nie wkładał”. Sprawa została umorzona.

Rodo w pewnym momencie chwycił Boga za nogi, ale tego nie będę opisywał, bo być może mogłoby to naruszyć jego dobra osobiste.

Mama biologiczna przez długi czas starała się o odzyskanie władzy rodzicielskiej. Zerwała wszelkie kontakty z dotychczasowymi partnerami. Deklarowała, że w jej życiu nie będzie już żadnego „chuja”. W pewnym momencie zaszła w kolejną ciążę. Kto okazał się ojcem? Ten, który molestował Rodo.

Chłopiec nie był łatwym dzieckiem. Bardzo przypominał Kapsla. Nie potrafił zapiąć się w pasy bezpieczeństwa w samochodzie, ale potrafił je odpiąć. Jechał kiedyś kolejką w wesołym miasteczku. W pewnym momencie zdecydował się z niej wysiąść. Na szczęście upadki miał opanowane do perfekcji, więc skończyło się na drobnych potłuczeniach.

Innego dnia wziął swój rower i rzucił nim w mój samochód – miał szczęście, że nie jeżdżę mercedesem (chociaż niektórzy sąsiedzi owszem, a ubezpieczyłem się tylko na 25 tysięcy) . Albo wyrył kamieniem na elewacji literkę „H”. Innym razem rozebrał drzwi w łazience. Wyglądały tak solidnie, a okazało się, że to tylko sklejki i listwy.

Mam nadzieję, że producent drzwi też nie poda mnie do sądu.

Gdy mieszkałem pod Alternatywy 4, to było łatwiej.