PLOTKA 2

Ploteczka jest już z nami od kilkunastu dni. I niewiele dłużej trwa jej życie.

Nie będę na razie go opisywał, ponieważ w większości polega ono na spaniu i jedzeniu.

Bardziej skupię się na sobie, chociaż może to nieskromne.

W pierwszej części opiszę swoje przemyślenia jako rodzica zastępczego. Druga będzie pewnego rodzaju refleksją, zadumą nad sobą, chcącym spełnić się w roli ojca adopcyjnego. Ponieważ nigdy taka sytuacja nie miała miejsca, będzie to więc tylko moje wyobrażenie, jak w takim przypadku bym się zachował.

6-dniowa Ploteczka

Czasami się zastanawiam, co myślą osoby czytające moje opisy dotyczące rodziców biologicznych. Wprawdzie stosuję się do mickiewiczowskiej zasady braku jedności miejsca, czasu i akcji... do tego nadając moim bohaterom niepowtarzalne pseudonimy, to mimo wszystko może się wydawać, że przedstawiane historie są wyjątkowe, że ktoś kto zna taką rodzinę, bez problemu rozszyfruje wszystkich bohaterów. Może i tak, chociaż niekoniecznie trafnie, bo takich (niemal identycznych) przypadków jest mnóstwo. To co opisuję, to są tylko ogólniki. Szczegóły, które mogłyby jednoznacznie zidentyfikować daną osobę (czy rodzinę), muszę zachować dla siebie. A byłoby co opisywać.

Ja, jako rodzic zastępczy:

Bardzo obawiam się tego, że któregoś dnia wpadnę w rutynę. Stanę się ojcem zastępczym, który przyjmuje pod swój dach kolejne dziecko, którym trzeba się zaopiekować. Dziecko, które nie będzie już osobą, a przedmiotem mojej pracy.

Na szczęście jeszcze nie tym razem. Cieszę się, ponieważ noworodki nigdy nie robiły na mnie takiego wrażenia jak na Majce. W zasadzie wszystkie są takie same … podobne do mnie, nieco pomarszczone i z przerzedzoną czupryną. Plotka jest pod tym względem wyjątkowa. Bardzo lubię spędzać z nią czas, a nawet zacząłem zazdrościć kobietom urlopu macierzyńskiego. Życie z noworodkiem płynie w zupełnie innym tempie. Nie istnieje słowo „musisz”. Nie musisz posprzątać, nie musisz zrobić obiadu... wielu rzeczy nie musisz. Trochę się rozmarzyłem, bo jednak my, mając pod opieką kilkoro dzieci, wiele rzeczy zrobić musimy. Chociaż dużą przyjemność sprawia mi świadomość tego, że gdy karmię (jakkolwiek by to dziwnie zabrzmiało), wiem że nie muszę odebrać telefonu od klienta.

Wracając do Plotki. Dziewczynka grzecznie poczekała w szpitalu na wykonanie postanowienia sądu, czyli umieszczenie jej w naszej rodzinie zastępczej. Mama do ostatniego dnia była razem z nią. Miała nadzieję, że uda jej się zabrać dziecko do swojego domu. Nie słuchała lekarzy i pielęgniarek, którzy mówili jej, że dziewczynka zostanie jej odebrana..., że musi zamieszkać w rodzinie zastępczej. Co kilka godzin podchodziła do dyżurki pielęgniarek, z prośbą o wypisanie się z dzieckiem na własne życzenie. Lekarzom wydawało się, że robi im na złość. Oni mówią jedno – ona drugie. Można powiedzieć, że na tej podstawie można by zrobić niezły reportaż, napisać artykuł, który ujmowałby za serce. Matka, która przytula swoje dziecko, ale ktoś każe jej to dziecko zostawić, oddać obcym ludziom. Jest to przykre, bo mamie Ploteczki niewątpliwie nie było łatwo. Dlaczego więc tak się stało? Dlaczego to rozumiem, chociaż uważam się za człowieka obdarzonego dość dużą dozą empatii?

Jakie właściwie są powody ograniczania rodzicom władzy rodzicielskiej?

Z uporem maniaka będę powtarzał, że nie bieda, chociaż ten element występuje prawie zawsze (jako czynnik współistniejący).

Czyli co?

Przemoc w rodzinie, alkohol i inne uzależnienia, konflikt prawem, molestowanie seksualne, upośledzenie umysłowe, brak odpowiedzialności i świadomości obowiązków związanych z macierzyństwem (co najczęściej jest związane z nieistnieniem właściwych wzorców), a co jednym zdaniem można określić jako brak kompetencji do sprawowania władzy rodzicielskiej.

Najczęściej jest tak, że rodzina zmaga się z dwoma, trzema wspomnianymi problemami. W przypadku Ploteczki wystąpiły wszystkie okoliczności naraz. Gdyby dziewczynka miała zamieszkać ze swoją mamą, to ładnie rzecz ujmując – wprowadziłaby się do rodziny wielopokoleniowej. Jednak mówiąc wprost – znalazłaby się w rodzinie, w której wszyscy żyją „na kupie”, bo nie mają innego wyjścia. Brakuje tam tylko dzieci, ponieważ wszystkie zostały umieszczone w pieczy zastępczej. Mama Plotki do niedawna również przebywała w domu dziecka, ale cóż … ukończyła 18 lat i wróciła do mamusi.

Historie takich młodych ludzi są bardzo przykre. Niestety mam świadomość tego, że Kapsel prędzej czy później, też wróci do mamy. Jedyną nadzieją dla niego byłaby adopcja, ale prawdopodobieństwo takiego obrotu sprawy jest już bliskie zeru.

Mama Ploteczki jest więc osobą bardzo młodą, ale też bardzo doświadczoną przez życie. Chociaż nie wiem, czy życiem powinienem nazywać osoby, które krzywdziły ją od najmłodszych lat, zarówno w sensie psychicznym, jak i fizycznym. Pewnych spraw już się pewnie nie da odwrócić (choćby zmienić jej światopoglądu), a przynajmniej nikomu na tym nie zależy.

Mama nie potrafi wskazać ojca dziewczynki... chociaż mówi o trzech facetach, których teoretycznie może ścigać o alimenty. Pierwszy jest kryminalistą z wieloma wyrokami, drugi - przemocowym alkoholikiem. Trzeciemu oddała się za 80 złotych, tak po prostu, bo to przecież zupełnie normalne. Tak więc Ploteczka pewnie będzie miała wpisane w akcie urodzenia „ojciec nieznany”. Chociaż nie wiem, czy teraz nie wpisuje się jakiegoś fikcyjnego nazwiska. Przez chwilę jeden z tej trójki (a może nawet jakiś inny) zdecydował się za flaszkę wódki przyznać do ojcostwa, ale pewnie gdy wytrzeźwiał, to sprawę przemyślał.

Ktoś, kto ma do czynienia z opieką zastępczą, zapewne nie jest tą historią zdziwiony.

Dla mnie też jest to już standard. Skupiam się na dziecku (chociaż Majka ma w tym względzie dużo większe zasługi), aby dać mu wszystko to, co dostaje dziecko urodzone w porządnej rodzinie, to co dostały nasze dzieci.

Istnieje jednak w mojej świadomości pewien zgrzyt. Teoretycznie celem umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej, jest przywrócenie go rodzinie biologicznej.

Znam się z Plotką tylko nieco więcej niż tydzień. Gdybym jednak musiał dzisiaj oddać ją mamie, to byłoby to dla mnie szalenie trudne. Przyzwyczaiłem się do przekazywania dzieci rodzicom adopcyjnym, i mam nadzieję, że ta dobra passa jeszcze przez długi czas nie zostanie przerwana.

Ja, jako rodzic adopcyjny:

Wczoraj ośrodek adopcyjny zadzwonił do Majki, że jest noworodek, którego szanse na zamieszkanie ze swoimi rodzicami praktycznie nie istnieją. Jest to dziewczynka, która może stać się częścią naszej rodziny. Może zostać naszym dzieckiem, o którym od tylu lat marzyliśmy. Właśnie jedziemy na spotkanie do ośrodka adopcyjnego, tam dowiemy się więcej szczegółów. W samochodzie panuje przerażająca cisza. Majka, która wiecznie coś mówi, tym razem siedzi i patrzy tępo przed siebie. Aż strach zapytać, o czym myśli.

Ja jestem jeszcze bardziej nerwowy. Lewa noga drży mi niemiłosiernie. Na szczęście służy tylko do wciskania sprzęgła, więc jakoś jedziemy.

Cały czas zastanawiam się, co usłyszymy o dziecku. Pewnie Majce chodzą po głowie takie same myśli. Zdecydowaliśmy się adoptować zdrowego noworodka. Dlaczego zdrowego? Bo mamy takie prawo, a ja nie wiem, czy byłbym w stanie pokochać dziecko upośledzone. A co właściwie znaczy „dziecko zdrowe”? Naczytałem się rozmaitych opinii, że nie ma zdrowych dzieci przeznaczonych do adopcji. Wiem, że jest to wielka bzdura. Ale wiem też, że często trzeba pomóc dziecku, kierując je na rozmaite terapie, rehabilitacje. Trzeba mu poświęcić wiele czasu, trzeba mu poświęcić siebie. Spoko, na to jestem przygotowany. Przeraża mnie tylko FAS i niektóre dziedziczone choroby psychiczne. Zespół Downa? Boże, oby nie. Dla Majki chyba nie byłby to wielki problem. Zaczynam wariować... przecież decydowaliśmy się na dziecko zdrowe.

Dojechaliśmy. Trzymamy się za ręce... wszystko bez słów. Gul w gardle. Ogromne emocje. Radość i strach w jednym. Wchodzimy.

Siadamy przy okrągłym stole. Na wszelki wypadek dziękuję za proponowaną kawę, bo wiem, że nie dam rady nasypać łyżeczką cukru (a gorzkiej nie lubię). Znana mi od wielu miesięcy pani psycholog, patrzy mi prosto w oczy. Co chce mi powiedzieć i czego oczekuje ode mnie? Czasami się zastanawiałem, czy nie dostałem kwalifikacji do bycia rodzicem adopcyjnym, tylko i wyłącznie w pakiecie z Majką. Czy ja się nadaję, aby zostać ojcem dziecka urodzonego przez zupełnie obcą kobietę i mającego geny zupełnie nieznanego mi faceta?

Nie mówię o swoich wątpliwościach. Im mniej powiem, tym będzie lepiej. Majka z pewnością zrobi dobre wrażenie – jak zawsze.

Otrzymujemy wszelkie informacje na temat dziewczynki. Krótko mówiąc, mamy podjąć decyzję. Dziewczynka jest zdrowa, jednak ilość złych wiadomości o rodzinie dziecka mnie przytłacza. Mamy kilka godzin, żeby powiedzieć "tak”, albo „nie”. Majka patrzy na mnie. Wiem co myśli, ale potrzebuje mojej akceptacji. W naszej rodzinie, to ja zawsze mam ostatnie zdanie. Jak zadaję pytanie „co mam kupić na obiad?”, w odpowiedzi słyszę „co kupisz to zrobię”. No to może golonkę z kapuśniakiem? Tylko ty to lubisz. A zupa jagodowa? Przecież nikt tego nie zje.

Najczęściej moje ostatnie zdanie sprowadza się do stwierdzenia „masz rację kochanie”.

Bywają jednak sytuacje, gdy faktycznie to ja muszę postawić kropkę nad „i”.

Zaczynam więc szybko analizować wszystko, czego się dowiedziałem. Być może nie będziemy potrzebowali kilku godzin na podjęcie decyzji.

Zaczynam od ostatniej otrzymanej informacji – upośledzenie umysłowe mamy. Szybko to odrzucam. W mojej ocenie wpływ na to ma czynnik środowiskowy połączony może z zaburzeniami okołoporodowymi. W przypadku dziewczynki, nie ma mowy o jakiejkolwiek genetycznej chorobie umysłowej.

Myślę dalej... Przemoc stosowana wobec mamy naszego dziecka (w tym natury seksualnej), tak zwane wrodzone lenistwo, dzieciństwo spędzone w placówce.

Tak... trochę czytałem o epigenetyce (której jednym z wniosków jest dziedziczenie cech nabytych). Dziecko alkoholika będzie alkoholikiem, leniucha – leniuchem, prostytutki – prostytutką (a chłopiec to pewnie alfonsem). Być może wychowywane w takiej rodzinie, może przejąć takie zachowania. Nawet jest to bardzo prawdopodobne. W przypadku naszego noworodka, takie niebezpieczeństwo również odrzucam. Staram się nie wierzyć w teorie, które cały czas są tylko teoriami.

Jest tylko jedna myśl, która nie daje mi spokoju. Jednym z partnerów mamy naszej dziewczynki... już mówię naszej – nie wiem, czy dalsze rozważania mają większy sens.

Więc jednym z partnerów, był człowiek nie stroniący od alkoholu. Nikt nam nie da gwarancji, że mama dziewczynki (będąc w ciąży), przebywając w jego towarzystwie, nigdy nie wypiła. Myślę nawet, że jest to mało prawdopodobne. Pierwsze miesiące będą więc bardzo nerwowe. Ja chciałem adoptować dziecko nieco starsze. Zdaję sobie sprawę z tego, że też nie dawałoby to gwarancji, iż nie pojawią się nagle jakieś zaburzenia. Więc w zasadzie nie ma znaczenia czy dziecko ma tydzień, czy dziesięć miesięcy. Cóż, próbuję się jakoś pocieszyć. Jednak podświadomie cały czas obawiam się noworodka. W końcu do adopcji nie idą dzieci z dobrych domów. I wydaje mi się, że to co może być najgorsze, powinno się pojawić w ciągu kilku pierwszych miesięcy życia. Nie potrafię przewidzieć swojego zachowania, gdy coś pójdzie nie tak. Jestem „dupkiem”, czy tylko przeciętnym facetem? Chcę być ojcem, czy wybieram się na zakupy do marketu? Gubię się.

Istnieje też niebezpieczeństwo, że mama naszej dziewczynki nagle zechce odzyskać córkę. Przecież ani nie zrzekła się praw rodzicielskich, ani nie było jeszcze rozprawy, na której sąd odebrałby jej te prawa. Będziemy zatem przez jakiś czas taką trochę rodziną „na niby”. Oby przez bardzo krótki czas.

Jednak Majka bardzo chciała adoptować noworodka. Chciała poczuć ten specyficzny zapach, być mamą od samego początku. Rozumiem to. Uśmiecham się więc do niej i mówię „no to jedziemy do szpitala”.

Oby wszystko ułożyło się dobrze.