--- Prokurator

Trzy lata temu, gdy mieliśmy same niemowlaki, całkiem przyzwoitych rodziców biologicznych i nasze życie było bezproblemowe, zacząłem się zastanawiać, jakie właściwie są moje kompetencje do sprawowania funkcji rodzica zastępczego. Doszedłem do wniosku, że przydałoby się nam jakieś trudne dziecko, abym mógł ocenić, czy jestem właściwą osobą na właściwym miejscu. Po kilku tygodniach, gdy zawitał do nas Kapsel, zacząłem żałować swoich myśli.

Niedawno, gdy czytałem o rozmaitych perypetiach rodziców zastępczych (ich problemach z sądami, rodzicami i wszelkimi urzędami), stwierdziłem że nasza rodzina ma dużo szczęścia. Przez ponad pięć lat, nikt nigdy się na nas nie skarżył, nikt nie kładł nam kłód pod nogi... mogliśmy spokojnie zajmować się opieką nad naszymi dziećmi zastępczymi. Wydaje się to takie normalne, że rodziny zastępcze należy wspierać, aby nie wyginęły jak te mamuty. A jednak słyszałem, że można nawet mieć problemy z lekarzem rodzinnym, który stwarza fikcyjne przeszkody przy wystawieniu zaświadczenia o zdolności do pełnienia funkcji rodzica zastępczego. No bo przecież on nie wie, czy ktoś nie jest uzależniony, nie leczy się psychiatrycznie, albo czy nie choruje na zatoki, skoro przyszedł zakatarzony. Czasami się zastanawiam, czy moja prawie pusta kartoteka i widywanie lekarza tylko przy okazji wizyt z dziećmi, w którymś momencie nie okażą się podejrzane.

Niestety takie moje rozważania po raz drugi ściągnęły na nas kłopoty, więc dochodzę do wniosku, że myślenie nie popłaca – chyba więcej nie będę.

Niedawno zostało złożone zawiadomienie do Prokuratury przeciwko nam i rodzinie zastępczej, w której przebywa Bill, czyli najstarszy z Ptysi.

Zażalenie to wystosował Helmut. W zasadzie, w toczącym się postępowaniu, jest on nikim. Jest tylko partnerem mamy biologicznej Balbiny, Ptysia i Billa. No ale jemu chyba wydaje się inaczej.

Ciekawy jestem, jak to się wszystko skończy, ale za bardzo się tym nie przejmuję. W zasadzie, to mogę się nawet czuć zaszczycony, ponieważ zawiadomienie o przekroczeniu swoich uprawnień dotyczyło również dwóch babć dzieci, trzech kuratorów i Prezesa Sądu, w którym toczy się postępowanie.

Dzień po tym fakcie, Helmut wystosował notatkę (drogą mailową) do naszego sądu rodzinnego. Stąd wiemy, że coś takiego miało miejsce i jakie są nam stawiane zarzuty.

Żałuję, że nie mogę tego zrobić, bo chętnie bym ją tutaj zaprezentował. Jest ona jedyna w swoim rodzaju. Mógłbym powiedzieć, że jest perełką literacką, a nawet porównałbym ją do poezji nonsensu, w której króluje bezład semantyczny, a wszelkie opisy w sposób płynny poddają się różnego rodzaju deformacjom i przekształceniom. Tyle chyba wystarczy, jeżeli chodzi o kunszt wypowiedzi Helmuta.

Wszyscy próbowali dociec, o co właściwie facetowi chodzi.

Ja zrozumiałem, co następuje:

Rodziny zastępcze:

Zadaniem prokuratury ma być natychmiastowe zainteresowanie się nami, w celu skrócenia koszmaru dzieci i jej mamy. Podobno dopuszczamy się psychicznego łamania dzieci, które stają się uległe, pierzemy im mózgi i robimy im wodę z mózgu. Do tego bezprawnie (co jest oczywiście bzdurą) pozwalamy babci spotykać się z wnukami.

Babcie, zwane przez Helmuta „pseudobabciami”:

Ponad trzy lata temu biły dzieci pasem i opiekowały się nimi tylko dla korzyści finansowych w postaci 500+. Teraz składają do sądu zawiadomienia z zemsty i dla korzyści materialnych. Niestety chłopak zapomniał, że w tym czasie nie było jeszcze 500+, Balbina odchodząc z domu babci miała zaledwie pięć miesięcy, a do tego babcie wcale nie kwapią się, aby zostać w tej chwili rodziną zastępczą dla dzieci.

Kuratorzy:

Wprowadzali sąd w błąd, poświadczając nieprawdę. Szczegółów brak.

Prezes Sądu:

Wraz z policją i rodzinami zastępczymi, przygotowuje dzieci do adopcji dla bogatych ludzi, którzy od lat składają bezpodstawne donosy na mamę dzieci (no i na niego zapewne też, bo przecież razem mieszkają). Chociaż pewne fakty mu się chyba trochę mieszają, ponieważ wspomniał o jakimś „nocnym telefonie Prezesa” (tematu jednak nie rozwinął).

Do zawiadomienia (zarówno do sądu jak też Prokuratury) została dołączona rozmowa telefoniczna z Billem, która miała posłużyć za koronny dowód potwierdzający oskarżenia Helmuta. Za chwilę jeszcze wrócę do tego wątku.

Jednak najbardziej zaciekawiła mnie reakcja sądu.

Helmut wysłał swoją notkę rano. W południe został powiadomiony PCPR i dostał dobę na ustosunkowanie się do tematu. Przed końcem dnia pracy (na szczęście PCPR-u, a nie naszego) dostaliśmy polecenie, aby się odnieść pisemnie zarówno do notatki, jak też nagranej rozmowy telefonicznej. My dostaliśmy już tylko nieco ponad dwanaście godzin, bo przecież przed przesłaniem do sądu należało się jeszcze z tym zapoznać i być może dokonać jakichś poprawek.

Przesłuchałem nagranie, zjadłem obiad, i właśnie zabierałem się do opisania swoich spostrzeżeń, gdy do drzwi zapukał kurator sądowy. Wyspowiadaliśmy się ze wszystkiego, co jest nam wiadome, chociaż kuratorka zapisywała tylko informacje sprawdzone, odrzucając te, które znamy choćby od babć, pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej, czy kuratora innego sądu... chociaż te były znacznie ciekawsze. Pani kurator też nie była zachwycona tempem prac, bo przecież ona również musiała się wyrobić z opisaniem przeprowadzonego wywiadu do dnia następnego.

Przy okazji przejrzała wszystkie pomieszczenia, bo przecież mogłoby się okazać, że pędzimy bimber, hodujemy marihuanę, albo jesteśmy „dziuplą” i przerabiamy samochody na części zamienne.

Następnego dnia punkt siódma, pisma z obu pogotowi leżały na biurku naszej koordynatorki. Pani dyrektor nie miała zastrzeżeń do zawartych tam uwag. Stwierdziła, że widać, iż pisały to dwie różne osoby (bo style bardzo odbiegały od siebie), a do tego we wszystkich spostrzeżeniach byliśmy zgodni. Tak więc nasze opinie zostały dołączone do całej dokumentacji wysłanej do sądu, bez najmniejszej korekty cenzorskiej. Poza tym znalazło się tam jeszcze jedenaście innych pism dostępnych PCPR-owi, w tym opinia na nasz temat (ale w to już wglądu nie mieliśmy).

A mawiają, że sądy działają opieszale...

Bo działają. Od tego dnia minęło już kilka tygodni i cisza jak makiem zasiał. Nie mam pojęcia, czy postępowanie zostało umorzone jako bezzasadne, czy też mogę spodziewać się wizyty panów w czarnych kominiarkach o szóstej nad ranem.

Rozwinę jeszcze temat dołączonej rozmowy telefonicznej. Przede wszystkim dowiedzieliśmy się, że jesteśmy podsłuchiwani i nagrywani. A przecież nie wyraziliśmy na to zgody. Próbowaliśmy zgłębić ten temat od strony prawnej, i okazało się, że mama dzieci ma prawo nagrywać rozmowy i wykorzystać je na rozprawie w swojej sprawie. Natomiast Helmut jest osobą postronną i bez problemu moglibyśmy go skarżyć z powództwa cywilnego.

A cóż takiego było na tym nagraniu, co tak bardzo zbulwersowało Helmuta? Wszyscy, którzy odsłuchali tę rozmowę, zgodnie twierdzą, że mogłaby być ona materiałem dowodowym na rozprawie mamy o psychiczne znęcanie się nad synem. Bo faktycznie to ona, a nie rodzina zastępcza, przez kilkanaście minut próbuje złamać psychicznie Billa. W końcu jej się to udaje. Jedyną rzeczą, do której osobiście mógłbym się przyczepić, jest pozwolenie mamie na tak długie dręczenie chłopca. Chociaż może teraz łatwo mi oceniać innych, a sam postąpiłbym dokładnie tak samo. Jednak nauka nie idzie w las. Z tego co wiem, to teraz jest krótko i na temat. Z kolei nasze rodzeństwo samo kończy rozmowę po mniej więcej trzydziestu sekundach. 

Niestety Helmut jest bardzo zaborczy i każdego traktuje jak swojego potencjalnego wroga. Rodzina to dla niego tylko on i ci, którzy zasłużyli, aby do niej należeć. Niestety lista jest bardzo krótka. Szkoda, że nie potrafi zrozumieć, że dzieci jego partnerki mają jeszcze babcie, ciocie, wujków... mają swoją historię, którą on za wszelką cenę chce wymazać. Do tego w tej chwili istnieją jeszcze inne osoby, traktowane przez dzieci jak rodzina. Do tej rodziny należy nawet jeż mieszkający w naszym ogródku. I ta świadomość chyba najbardziej Helmuta przeraża, bo nie ma nad tym żadnej kontroli.

Na koniec załączę moją ocenę sytuacji, która została przekazana do sądu. Ostatecznie jest to mój tekst i nikomu nie podpisywałem, że nigdzie go nie upublicznię.

Odnosząc się do notatki pana Helmuta Foxa skierowanej do sądu, chciałbym rozpocząć od stwierdzenia, że jednak dzieci u nas przebywają. Nie wiem dlaczego pan Helmut poddaje to w wątpliwość, bo przecież często do nas dzwoni i był okres, gdy również przychodził na spotkania z dziećmi swojej partnerki (mimo, że nie jest ojcem żadnego z nich).

Osoba ta w mojej ocenie sprawia wrażenie bycia fanem teorii spiskowych, czego pewnym dowodem jest fakt nagrywania wszelkich rozmów (nie tylko telefonicznych, ale podobno również podczas spotkań dzieci z mamą)... na co zresztą nie wyraziliśmy zgody.

Może właśnie od tej rozmowy rozpocznę, ponieważ nie do końca wiem czemu przesłanie tego nagrania do sądu ma służyć. W mojej ocenie raczej świadczy ono o tym, jak sprawnie pani Isaura (mama dzieci) potrafi manipulować Billem. Obarcza go winą za to, że rozmawiał przez telefon z panem Tobiaszem (tatą Balbiny). Mówi: „ale przecież on was bił”, „pamiętasz, jak mnie bił?”, „chcesz się z nim spotykać?”, „przecież wiesz, że sprawiasz mi tym przykrość”. Po kilkunastominutowej rozmowie w taki właśnie sposób chłopiec na pytanie: „Chcesz się jeszcze z nim spotkać?”, odpowiada: „nie, nigdy”, i za chwilę słychać jego płacz. A przecież jeszcze dzień wcześniej, po rozmowie telefonicznej z tatą Balbiny, wrócił rozpromieniony: „Ciociu, kiedy przyjedzie do nas Tobiasz i pójdziemy na basen?”

Zresztą podobnie wygląda sprawa z jedzeniem. Mama przekonuje chłopca, co jadł gdy mieszkał razem z nią.

• W naszym domu też dostawałeś na śniadanie kakao.
• Tak?
• Nie pamiętasz? A na kolację były płatki z mlekiem.
• Ciociu! Mama mówi, że w domu też dostawałem płatki z mlekiem.

Biedny, zapomniał po czterech miesiącach.

Za to jego rodzeństwo przebywające w naszej rodzinie zastępczej (czyli Balbina i Ptyś), na podobnie zadawane pytania odpowiadają:

• Co jedliście na śniadanie?
• Bułę z dżemem.
• A na obiad?
• Bułę.
• No, a na kolację?
• Nic.

Tyle mojego komentarza dotyczącego nagranej rozmowy telefonicznej.

Mogę jeszcze tylko dodać, że dzieci przebywające u nas, sprawiają wrażenie, jakby miały zaprogramowane, co wolno im powiedzieć, a co nie. Czasami bawimy się wspólnie, śmiejemy się, rozmawiamy. Gdy nagle próbujemy wtrącić jakieś pytanie dotyczące ich przeszłości, to następuje konsternacja. Dzieci milkną. Balbina zaczyna się dziwnie uśmiechać, a Ptyś nieruchomieje. Bardzo trudno jest „wyciągnąć” od nich jakiekolwiek informacje.

Próbujemy odgadnąć tę historię po symptomach. Balbina na samym początku nie pozwalała się dotknąć, nie pozwalała zrobić sobie kitek. Zresztą jej mama zwróciła nam na to uwagę, że ona taka jest i nie mamy próbować, bo i tak niczego nie przeforsujemy. Nie robiliśmy niczego na siłę, a jednak dziewczynka bardzo lubi teraz różowe sukienki, kitki i ozdoby we włosach... lubi być dziewczynką.

Balbina nie pozwalała na wykonanie jakichkolwiek zabiegów pielęgnacyjnych. Bała się obcięcia paznokci. Sprawiała wrażenie, jakby nie wiedziała, do czego służy szczoteczka do zębów, a nie pozwoliła sobie umyć zębów. Potrafiła skorzystać z toalety, ale nie myła rąk, nie spuszczała wody, nie wiedziała do czego służy papier toaletowy. Zwyczajnie opuszczała się po desce sedesowej (brudząc ją za każdym razem) i podciągała majtki.

Na początku Balbina przejawiała też pewne niepokojące zachowania seksualne. Będąc w pokoju z Ptysiem, potrafiła rozebrać się do naga, a nawet kładła się na nim symulując akt miłosny.

PCPR o tych dziwnych zachowaniach był informowany i nawet zorganizował nam terapię w ramach fundacji „Dziecko w centrum”, którą rozpoczynamy już w przyszłym tygodniu.

Z kolei Ptyś sprawia wrażenie, jakby raz na jakiś czas nagle cofał się do czasu i miejsca w przeszłości. Może sprzed kilku, kilkunastu miesięcy... a może i wcześniej. On nie przypomina sobie tego co było, on jakby nagle przenosi się w zupełnie inne miejsce. Zdarzył mi się kiedyś bardzo dziwny przypadek. Było to coś, co na zawsze utkwiło w mojej pamięci, ponieważ chłopiec jest bardzo grzeczny, posłuszny, lubi współpracować. Jest bezkonfliktowy (również w kontaktach z innymi dziećmi). Odbieraliśmy dzieci z przedszkola (mamy ich teraz czwórkę). Ponieważ Ptyś ubrał się jako pierwszy, to stwierdziłem, że pójdziemy już do samochodu, a reszta dojdzie razem z mamą zastępczą. Była to pierwsza sytuacja, gdy byliśmy sam na sam w samochodzie – najczęściej są jeszcze inne dzieci. Ptyś wszedł do środka i nagle zaczął krzyczeć, kopać w drzwi. Gdy je otworzyłem, rzucił się pędem wprost na ulicę. Na szczęście go dogoniłem, wziąłem na ręce i wsadziłem do fotelika samochodowego. Niestety żadne słowa do niego nie docierały. Krzyczał, rzucał się, okładał mnie pięściami. Trwało to, dopóki nie przyszli pozostali. Po jakimś czasie dowiedzieliśmy się, że Ptyś za karę był zamykany w samochodzie. Do tego w jakiś dziwny sposób miał przykręcane nogi boczną szybą, aby nie narobił większych szkód. Nie jest to informacja sprawdzona. Pozwoliłem sobie ją jednak przytoczyć, ponieważ pan Helmut w swojej notce jest jeszcze mniej wiarygodny. W zasadzie opiera się tylko na przypuszczeniach, żeby nie powiedzieć – pomówieniach.

Jesteśmy razem z dziećmi już ponad cztery miesiące. Mimo, że cały czas się jeszcze poznajemy, to jednak stanowimy już rodzinę, zaczynają się nawiązywać silniejsze więzi. Jest to zupełnie naturalne i dla dobra dzieci trzeba te więzi pielęgnować. Panu Helmutowi najwyraźniej się to nie podoba. Kiedyś na spotkaniu Balbina podeszła do mamy zastępczej i powiedziała „mamo”. Zwyczajnie się przejęzyczyła, ponieważ na co dzień mówi „ciociu”. Zresztą my o sobie też mówimy ciocia i wujek. Pan Helmut był bardzo zbulwersowany. Nawet pofatygował się poinformować o tym PCPR. Dziwne tylko, że nie uważa za niestosowne mówienie o sobie „tata”.

Opiszę jeszcze krótko zachowania dzieci na przestrzeni tych czterech miesięcy.

Gdy odbieraliśmy rodzeństwo z domu mamy biologicznej, dzieci były nieco podenerwowane, ale trudno się dziwić, skoro mama raz po raz wpadała w histerię. Jednak w końcu udało się je przekonać, aby same wsiadły do samochodu. Już w drodze powrotnej emocje zaczęły opadać.

Pierwsze półtora miesiąca było w zasadzie bezproblemowe. W tym czasie rodzeństwo spotkało się raz ze swoją mamą i zaczęło uczęszczać do przedszkola. Emocjonalnie dzieci przeżyły to bardzo dobrze.

Nadszedł jednak dzień, w którym w życiu naszych dzieci zastępczych ponownie pojawił się pan Helmut. Niby nic szczególnego się nie wydarzyło, ale po tym spotkaniu Balbina zrobiła kupę w majtki, a do tego bała się nam o tym powiedzieć . Zdarzyło się to po raz pierwszy, ponieważ dziewczynka kontrolowała już swoje potrzeby fizjologiczne. . Dostawała tylko pieluchę na noc, która najczęściej i tak była sucha. Zresztą dowiedzieliśmy się od rodziców zastępczych Billa, że chłopiec posiusiał się w spodnie po drugim spotkaniu z panem Helmutem (a ma przecież prawie siedem lat).

Spotkania odbywały się raz na dwa tygodnie, a do tego rodzeństwo spotykało się razem przynajmniej raz w tygodniu. Nie były to tylko krótkie odwiedziny, ale również pobyty kilkudniowe (weekendy, długi tydzień majowy). Młodsze rodzeństwo nie chciało rozmawiać z mamą przez telefon. W zasadzie miało to miejsce tylko jeden raz, właśnie gdy Bill spędzał weekend w naszej rodzinie. Dzieci mieszkające z nami, nie wspominały mamy na co dzień. Przypominało im się, gdy druga para rodzeństwa udawała się na spotkanie ze swoją mamą.

Trudno powiedzieć, aby dzieci darzyły pana Helmuta jakąś wylewną miłością. Bardziej tą miłością darzyły prezenty, które razem z mamą przywoził. Dwa, trzy dni po spotkaniu z mamą i panem Helmutem, dzieci były rozbite emocjonalnie. Balbina zaczęła być krnąbrna, robiła siku w majtki w przedszkolu. Ptyś stawał się nieposłuszny, w przedszkolu rzucał się na podłogę, wchodził pod stoły, ławki i nie chciał wyjść. Po kilku tygodniach sprawy poszły dwutorowo. Ptyś zaczął panować nad swoimi emocjami, natomiast Balbina rozjechała się kompletnie. Zaczęła robić siku w majtki z taką częstotliwością (w przedszkolu nawet trzy zmiany w ciągu dnia), że panie przedszkolanki zaczęły rozważać zakładanie jej pieluchy.

Dzieci od początku uczęszczania do przedszkola były pod stałą opieką psychologa tej placówki. Wspólnie podjęliśmy decyzję, aby ograniczyć kontakty dzieci z panem Helmutem, chociaż faktycznie nie ma pewności, że to jego osoba spowodowała regres w zachowaniach dzieci. Jednak gdy zapytaliśmy Ptysia: „Czy chcesz się spotykać z Helmutem?”, odpowiedział: „Chcę, żeby przychodziła tylko mama”.

Na koniec wrócę jeszcze do tego nieszczęsnego spotkania dzieci z babcią, które było katalizatorem zachowań pana Helmuta. Babcia dzieci ma decyzję macierzystego sądu, umożliwiającą jej spotykanie się z Balbiną. Nam, jako rodzicom zastępczym, daje to gwarancję, że nie jest to osoba niebezpieczna i nie istnieją przesłanki, które by nam zabraniały spotkań z pozostałą dwójką rodzeństwa. Zresztą dzieci pomieszkiwały u babci. Najdłużej Bill, który ją pamięta i ucieszył się na jej widok. Gdy się wyprowadzali, Balbina była jeszcze niemowlakiem, więc dla niej babcia jest tylko babcią o charakterze świadomościowym, a dla Billa o charakterze emocjonalnym. I to jemu to spotkanie sprawiło największą przyjemność.

Jako rodzice zastępczy, nie mamy obowiązku zgłaszać do PCPR-u każdej osoby, z którą nasze dzieci zastępcze mają się spotkać. A już na pewno nie robimy dzieciom „wody z mózgu”... jak twierdzi pan Helmut.