--- Opinie, pytania, odpowiedzi - część 7

W dniu dzisiejszym spróbuję odpowiedzieć na pytania Nikoli, zawarte w komentarzu, który przytaczam poniżej. W zasadzie jest to komentarz wielowątkowy, więc odpowiedź postaram się podzielić na pewne grupy tematyczne.

Relacje z otoczeniem.

Mieszkamy w bardzo małej miejscowości, w której nie da się być anonimowym. Zresztą jedną z pierwszych rzeczy, które Majka zrobiła po założeniu przez nas pogotowia rodzinnego, była wizyta w sklepie. Z właścicielką sklepu znaliśmy się od początku gdy tutaj zamieszkaliśmy, więc tym bardziej rozmowa była bardzo naturalna (wręcz miała taki trochę „plotkarski” charakter).

Maja opowiedziała trochę o niuansach bycia taką rodziną zastępczą jak my.

Zdajemy sobie sprawę, że panie ekspedientki pracujące w takich małych (osiedlowych) sklepikach, często muszą wysłuchiwać różnych historii, plotek (mniej lub bardziej prawdziwych), działają trochę jak „telefon zaufania”. Tak więc Majka postanowiła „wykorzystać” taką cechę naszej „pani sklepowej”, ponieważ wiadomo było, że ludzie z pewnością będą nawiązywać do tematu.

Jak do tego dodać „pocztę pantoflową”, to w krótkim czasie pewnie wszyscy już wiedzieli, że ten „dziadek”, który czasami pojawia się z trojaczym wózkiem, to ani nie ojciec, ani nie dziadek, ani opiekun do dzieci, tylko tata zastępczy.

Nigdy nie zdarzyła nam się jakaś niemiła rozmowa, czy złośliwie „rzucona” uwaga. Pewnie, że czasami spotykają nas „obce osoby” i mamy do czynienia z komentarzami typu: „ale pan sobie narobił”, albo „no to ma pani za swoje”, ale prawdę mówiąc bardziej nas one rozśmieszają niż irytują.

Zdaję sobie sprawę z tego, że na pewno są osoby, które patrzą na nas „podejrzliwie” i zastanawiają się „dlaczego oni to robią?”. Na temat naszych motywacji nie będę tutaj pisał, bo szerzej omówiłem to w czwartej części „opinii i odpowiedzi”, więc nie chcę się powtarzać.

W każdym razie ci, którzy się interesują „naszymi dziećmi” są bardzo sympatyczni, szczerzy i otwarci. Wielokrotnie zdarzało nam się, że pod dom podjechał samochód i często zupełnie nieznana nam osoba przekazała worek z zabawkami, czy rzeczami dla dzieci. Jesteśmy obiektem zainteresowania strażaków z pobliskiej miejscowości, którzy kiedyś przyjechali samochodem strażackim z workiem zabawek. Byliśmy też z naszymi dziećmi zastępczymi na "wigilii" w jednej szkole. Majka oczywiście miała okazję wygłosić przemówienie i odpowiedzieć na szereg pytań zadawanych przez uczniów. Prezentów dostaliśmy tyle, że nie zmieściły się do samochodu i trzeba było podjechać drugi raz.

W naszej miejscowości działa taka „stanica”, w której można wypić kawę, czy zjeść ciastko. My mamy tam kawę za darmo, a nawet nasi goście, którzy wychodzą na spacer z naszymi dziećmi.
Mamy też jedną zaprzyjaźnioną sąsiadkę, która często pomaga nam w opiece nad dziećmi, ale jej poświęcę kiedyś osobny artykuł.

Majka na swoim aerobicu też spotyka się z ogromnym zainteresowaniem koleżanek, które co jakiś czas robią „zrzutkę” na jakąś paczkę pieluch dla naszych dzieci – są to bardzo miłe gesty.

Niestety charakter tego bloga nie pozwala mi na indywidualne podziękowania różnym osobom,

ale jesteśmy im bardzo wdzięczni. I nawet nie najważniejsze jest to, co od kogoś dostaniemy (bo bez tego też dzieciaczki miałyby wszystko, co potrzebują), ale traktujemy to jako okazanie sympatii i bardziej wsparcie mentalne (psychiczne) niż materialne.

Rodziny adopcyjne.

Nie wydaje mi się, aby rodziny adopcyjne były jakoś inaczej postrzegane, co przekładałoby się na trudności w nawiązywaniu więzi z dzieckiem, czy traktowaniem go w jakiś inny sposób.

Przynajmniej dotychczasowe nasze doświadczenia wskazują na to, że rodzice którzy decydują się na adopcję, są bardzo świadomi swojego wyboru. Są pewni siebie i nawet gdyby spotkali się z jakimś ubolewaniem nad nimi, to z pewnością nie zachwiałoby to ich przekonania o słuszności podjętej decyzji.

Stereotypy rodzin zastępczych.

Niestety opinia o rodzinach zastępczych w większości przypadków jest kształtowana przez media.

Rodzin zastępczych wbrew pozorom nie ma aż tak dużo i prawdopodobieństwo, że przeciętny człowiek będzie mógł poznać taką rodzinę osobiście, jest stosunkowo niewielkie.

A niestety media szukają sensacji. A że problematyka dzieci „porusza serca”, więc jakakolwiek nieprawidłowość w funkcjonowaniu rodziny zastępczej staje się „chodliwym” tematem.

Przecież gdy jakiś redaktor odwiedzi prawidłowo funkcjonującą rodzinę zastępczą i napisze jakiś artykuł, to jego „zajawka” z pewnością nie pojawi się na okładce. Artykuły muszą szokować, bo ludzie są żądni sensacji – a potem się dziwią, że mają „wyprane mózgi” (okazuje się, że na własne życzenie).

Oczywiście zdarzają się niechlubne przypadki, ale tak samo jak w każdej innej dziedzinie życia i innym zawodzie.

Moim zdaniem zarówno system szkoleń, jak też system kontroli w późniejszym okresie (badania psychologiczne co dwa lata, opieka koordynatora ze strony PCPR-u, możliwość uczestniczenia w grupach wsparcia prowadzona przez psychologów) są wystarczającymi procedurami zapewniającymi sprawne funkcjonowanie całego „organizmu”.

System wynagradzania.

Zawodowe rodziny zastępcze otrzymują wynagrodzenie. Jednak pensja jest sporo niższa niż

np. nauczyciela, a praca 24 godziny na dobę. Osobiście nie było sytuacji, aby ktoś nam zarzucił, że próbujemy „dorobić” się na dzieciach, co nie oznacza że niektórzy nie mogą tak „po cichu” myśleć.

Zresztą przed założeniem pogotowia rodzinnego, trochę się zastanawiałem czy może zrobić remont domu, albo wymienić płot na lepszy, czy chociaż kupić sobie nowy samochód. Jednak po namyśle dałem sobie spokój. Stwierdziłem, że bez sensu jest wymiana tego co jeszcze jest ładne i działa (przyp. red. specjalnie dla Majki bo nie rozumie - gdybym kupił nowy samochód po roku funkcjonowania pogotowia, to co niektórzy mogliby myśleć, że jednak się dorobiłem na dzieciach).
W każdym razie tym, którzy myślą, że opieka zastępcza to „dobry biznes”, proponuję pójść w nasze ślady – rodzin zastępczych ciągle brakuje.

Faktem jest, jak napisała Nikola, że domy dziecka dostają na każdego wychowanka po 3-4 tysiące (raczej bardzie te cztery), jednak jest to średni miesięczny koszt utrzymania dziecka, będący sumą różnych składników. Tak więc kwota ta zawiera pensje opiekunów, koszty utrzymania budynku (remonty, media – prąd, woda, gaz, ubezpieczenia, wyposażenie), utrzymanie (a nawet zakup) samochodu itp.

Specyfika funkcjonowania rodzin zastępczych jest nieco inna. My jesteśmy cały czas rodziną, która chce zaopiekować się dziećmi. Mamy więc swój dom, czy mieszkanie, mamy samochód. Na utrzymanie dzieci dostajemy dużo mniejsze pieniądze, ale poza typowym wydatkowaniem na dziecko (jedzenie, odzież, leki, zabawki, podręczniki), muszą one wystarczyć na pokrycie tylko różnicy dotychczasowych kosztów, w porównaniu z tymi, które były kiedyś.

Dla przykładu: zanim zostaliśmy pogotowiem, przecież ogrzewaliśmy dom, teraz podnieśliśmy temperaturę o 1,5 stopnia i dogrzewamy pokoje maluchów dodatkowym grzejnikiem w nocy (gdy cały system grzewczy „przechodzi” w tryb nocny – o 2 stopnie mniej). Tak więc tylko ten element jest dodatkowym kosztem. Przecież dotychczas opłacaliśmy ubezpieczenie, podatek od nieruchomości, rozmaite przeglądy itd. Samochód mieliśmy, więc dochodzą tylko dodatkowe koszty przejazdu do lekarzy, na rehabilitację i w parę innych miejsc związanych z działalnością pogotowia.

Taka jest istota funkcjonowania rodzin zastępczych (i albo ktoś się na to godzi, albo nie).

Pewnie, że z punktu widzenia Państwa, tańsze jest utrzymanie rodzin zastępczych niż placówek,

jednak nie sądzę, aby ustawodawca „wymyślając” jakiś czas temu pogotowia rodzinne kierował się „dobrem podatnika”. Wierzę w to, że chodziło o dobro dzieci – a nawet jeśli nie, to tak właśnie się stało.

Podsumowując, pieniądze które dostajemy na utrzymanie dzieci są „przyzwoite”. Nawet mamy pewne oszczędności, więc na przykład ostatnio kupiliśmy suszarkę (taką elektryczną). W związku z tym naszych pokoi nie "zdobi" już wiecznie suszące się pranie.

Daje to nam komfort tego rodzaju, że po pierwsze wiemy iż nie musimy dokładać „do interesu” z własnych pieniędzy, a po drugie nigdy nie powiemy, że nas na coś nie stać np. na wycieczkę, czy prywatną wizytę lekarską (oczywiście mam na myśli dzieci, bo wycieczki rodzinne finansujemy z naszych pensji).

" Mi na moje nikt nie daje, a Oni dostają”.

Być może niektórzy tak myślą, chociaż osobiście z taką postawą się nie spotkałem.

Cóż mogę odpowiedzieć: mi na moje dzieci też nikt nie dał. Jeżeli ktoś decyduje się mieć potomstwo, to musi się liczyć z koniecznością jego utrzymania.

Chociaż niedługo może „ktoś” da po 500 złotych.

W zasadzie bardzo nie lubię „wchodzić w politykę” ale pomysł „500 złotych na dziecko” jest dla mnie tak kuriozalny, że wykorzystam pytanie Nikoli i jak mówi Majka: „wtrącę swoje trzy grosze”.

Przede wszystkim będzie to bardzo kosztowne i nawet jeżeli uda się wygenerować dodatkowy dochód poprzez opodatkowanie banków, supermarketów i uszczelnienie podatku VAT, to pozostaje pytanie czy tak wydatkowane pieniądze mają sens.

Moim zdaniem jest to „pójście na łatwiznę”. Wracamy do starożytności, kiedy to rzymskie pospólstwo krzyczało „chleba i igrzysk”. Póki co wiadomo co jest „chlebem”. Niestety obawiam się trochę tych „igrzysk”.

Ale wracając do tych pięciuset złotych …

Czy nie lepiej byłoby wykorzystać te pieniądze wspierając rodziny potrzebujące tej pomocy.

Ostatnio słyszałem w radiu dowcip, że Koroniewska i Dowbor będą mieli drugie dziecko,

bo nie gardzi się pięcioma stówkami … Trochę głupi, ale doskonale obrazuje irracjonalność pomysłu.

A przecież można by wykorzystać te pieniądze reformując szereg podmiotów wspierających młode rodziny w procesie wychowania i kształcenia dzieci. Myślę o żłobkach, przedszkolach, szkołach, zajęciach dodatkowych. Dzieci i młodzież powinny mieć możliwość rozwijania swoich pasji.
Nie chodzi więc o to, aby dawać pieniądze, ale o to aby nie kazać za wszystko płacić. Niestety ta opcja jest dużo trudniejsza do realizacji, bo trzeba by się trochę „wysilić”, a przede wszystkim wykazać wiedzą, kompetencją, umiejętnościami zarządzania.

Nawet jeżeli te pięćset złotych trafi do biednej rodziny, to jaka jest gwarancja, że zostanie spożytkowane na dobro dziecka. Być może zostanie po prostu „przepuszczone” ?

A tak racjonalnie myśląc, to i tak wszyscy za to zapłacimy w postaci droższych kredytów, droższej marchewki w supermarkecie. Gnębione kontrolami firmy będą przenosić swoją działalność gdzie indziej, wzrośnie bezrobocie.

Obym się mylił.

No i przepraszam za taką dygresję nie mającą nic wspólnego z tematem opieki zastępczej.